'' ΝΙΖΜΙ ''

'' ΝΙΖΜΙ ''

( αφιερωμένο στον Αλιέντε , στον Γιασέρ Αραφάτ και σε όλους τους Ελεύθερους Πολιορκημένους )

'' Τίποτα δε μου΄φερε και πάλι η μέρα κι΄όλα σκοτείνιασαν ξανά ''
( από το '' Ημερολόγιο της Άννα Φρανκ )

'' Νίζμι '' στα Αραβικά σημαίνει αστέρι .
Είναι όνομα γυναίκας , ούτε πολύ συνηθισμένο , ούτε πολύ σπάνιο - κάτι σαν το Άννα...
Αυτές τις μέρες , στη Γη της Παλαιστίνης , ανάμεσα στο κροτάλισμα των πολυβόλων και στις οιμωγές των μαυροφορεμένων γυναικών , ένα κοριτσάκι που το λένε Νίζμι , ίσως γράφει το δικό του Ημερολόγιο...
Μπορεί να μην έχει ακούσει ποτέ για την Άννα Φρανκ.
Λέξεις όπως Νταχάου , Τρεμπλίνκα , Μπέργκεν - Μπέλσεν και Μαουτχάουζεν ίσως να του φαίνονται ακαταλαβίστικες ,
Όμως γι΄αυτό δε φταίει η Νίζμι .
Δεν πρόλαβε ακόμα να μάθει την Ιστορία των άλλων.
Ζει τη δική της Ιστορία , μέσα από τις διηγήσεις για τη Σάμπρα και τη Σατίλα , πιστεύοντας ίσως πως είναι απολύτως φυσιολογικό να βλέπει καθημερινά τους συνομήλικούς της να κηδεύονται.
Ίσως μάλιστα να τους κρατάει κάποια '' κακία '' γιατί άφησαν στη μέση το παιχνίδι, το '' κρυφτό '' , ή τις πάνινες κούκλες που φτιάχνουν οι Παλαιστίνιες μάνες με την ελπίδα πως το δικό τους παιδί θα είναι αρκετά τυχερό για να τις δώσει κάποτε στα εγγόνια τους...
Αυτές τις μέρες , η Νίζμι είναι πολύ λυπημένη .
Από τα παιδιά που παίζανε μαζί στο δρόμο , τα μισά δεν θα τα ξαναδεί - έτσι της είπε η μητέρα της .
Πήγαν στον Παράδεισο των παιδιών και παίζουν τώρα εκεί.

Ακόμα , δεν μπορεί πια να βγαίνει η ίδια να παίξει - κι΄αυτό της το είπε η μητέρα της.
Ο δρόμος είναι επικίνδυνος για τη Νίζμι .
Η αυλή του σπιτιού , το ίδιο .
Θα μένει στο σπίτι και '' θα προσεύχεται να μη τους βρει το κακό ''.
'' Που είναι οι άλλοι ; Που είναι οι άνθρωποι ; '' .
Αυτό αναρωτιέται συχνά η Νίζμι , αλλά απάντηση δεν έρχεται...
Απόψε το βράδυ που θα ξαπλώσει να κοιμηθεί - αν τα καταφέρει - ίσως έρθει στα όνειρά της ένα όμορφο , γλυκό κορίτσι που το λένε Άννα.
Μπορεί να σκύψει πάνω από το κεφαλάκι της μικρής Παλαιστίνιας και να της ψιθυρίσει τα λόγια που έγραψε πριν από πολλά χρόνια :
'' Πόσο όμορφοι και καλοί θα ήταν οι άνθρωποι αν πριν αποκοιμηθούν κάθε βράδυ , έκαναν μια ανασκόπηση των γεγονότων της ημέρας κι΄ αναρωτιούνταν αν οι πράξεις τους ήταν δικαιολογημένες ή όχι ''.
Και ίσως ανάμεσά τους να ξεκινήσει μια κουβεντούλα - ψιθυριστά πάντα , στο σκοτάδι - γι΄αυτά που πρέπει να λένε τα παιδιά σε αυτή την ηλικία.
Αλλά πάλι , μπορεί κάτι να διακόψει την κουβέντα τους.
Μια ριπή πολυβόλου .
Η σιωπή .
'' Πού είναι οι άλλοι ;
Πού είναι οι άνθρωποι ; ''