Σπρωγμένος απ’ τη βαθιά ριζωμένη μέσα σου απληστία, καταβροχθίζεις στο διάβα σου υλικά, ανθρώπους, συναισθήματα. Πιστεύεις πως εκεί κρύβεται η πληρότητα, η ανακούφιση, η ευτυχία, μα όλα αυτά δεν είναι παρά μόνο μια στιγμιαία ικανοποίηση. Μα δεν πείθεσαι. Συνεχίζεις να ψαχουλεύεις να βρεις το κάτι ιδιαίτερο που θα γεμίσει το κενό σου στα πιο υψηλά κοστολογημένα αντικείμενα και στη συγκέντρωση πληθώρας ανθρώπων στο πλάι σου.
Όμως δεν πρόσεξες ποτέ τι σε κάνει, πραγματικά, ευτυχισμένο. Τι σε κρατάει όρθιο και δε σε αφήνει να πέσεις, τι σε ανακουφίζει από κάθε πόνο, τι σε φροντίζει από κάθε ταλαιπωρία, τι σε ηρεμεί και σε απομακρύνει απ’ τον θυμό σου και τι σε χειροκροτεί για να σε εμψυχώσει. Ένα ζευγάρι χέρια. Αυτό μόνο. Τόσο απλό αλλά τόσο ευεργετικό.
Δύο χέρια είναι αυτά που θα απλώσουν τις παλάμες τους στο μέρος σου, θα σου χαϊδέψουν ήσυχα τα μαλλιά και μετά θα περάσουν απαλά τα ακροδάχτυλά τους το μήκος του προσώπου σου, δίνοντάς σου στοργή.
Δύο χέρια θα σου σφίξουν με ευγένεια τον λαιμό σου για να σου υπενθυμίσουν πως ανά πάσα στιγμή οποιοσδήποτε μπορεί να σε κάνει ευάλωτο και πως δεν πρέπει να το επιτρέψεις να συμβεί ποτέ αυτό.
Δύο χέρια θα σε πιάσουν με δύναμη απ’ τους ώμους σου και θα τους ταρακουνήσουν για να σου προσφέρουν δύναμη, θάρρος και παρακίνηση. Έπειτα θα πλησιάσουν την πλάτη σου και θα σου ακουμπήσουν σημεία που δεν μπορείς να πλησιάσεις ο ίδιος, δείχνοντάς σου πως μερικές φορές χρειάζεσαι τη βοήθεια κάποιου άλλου ώστε να εξερευνήσεις, να καταλάβεις και να νιώσεις τον εαυτό σου.
Μα δεν είναι μόνο το άγγιγμα. Δύο χέρια έχουν παραπάνω δυνατότητες. Θα κάνουν βουτιά μέσα στην ψυχή σου, θα περιπλανηθούν, θα σκαλίσουν, θα ανακατώσουν σαν ληστές. Οτιδήποτε βρουν βλαβερό θα το ξεριζώσουν από μέσα σου και θα το αντικαταστήσουν με νέους καρπούς ευτυχίας. Θα επουλώσουν τραύματα και θα μετατρέψουν τις πίκρες της αποτυχίας σε ευκαιρία για καινούρια ξεκινήματα.
Δύο χέρια ξέρουν να μιλούν. Θα ουρλιάξουν για να σε προστατέψουν απ’ τον κίνδυνο, θα μιλήσουν με κύρος για να σε συμβουλέψουν, θα ψιθυρίσουν για να σε ηρεμήσουν, θα μείνουν βουβά για να μη σε ενοχλήσουν.
Δεν είναι εύκολο να τα βρεις, δεν είναι εύκολο να τα ξεχωρίσεις μέσα στο πλήθος. Κι αν τα βρεις, δεν είναι εύκολο να τα κατακτήσεις. Πρέπει πρώτα να απλώσεις και να παραχωρήσεις τα δικά σου για να τα νιώσεις.
Μην κρίνεις την εμφάνισή τους. Μπορεί να ‘ναι απαλά, λεία και καλοσχηματισμένα. Μπορεί να ‘ναι άγρια, ζαρωμένα και κακοτράχαλα. Πρόσεξε ποια θα εμπιστευτείς.
Όταν τα βρεις, να τους συμπεριφερθείς κι εσύ σωστά. Μην τα γρατζουνίσεις, γιατί έπειτα δε φεύγουν οι πληγές απ’ το δέρμα τους. Να τα κρατάς ζεστά κι ασφαλή.
Δύο χέρια είναι αυτό που πρέπει να ψάξεις. Όχι παραπάνω. Τα πολλά χέρια έχουν την τάση να κακομεταχειρίζονται, να πληγώνουν, να προδίδουν. Δεν έχεις ανάγκη για περισσότερα. Η καρδιά σου φτιάχτηκε για να αντέχει ένα ζευγάρι. Μη σπαταλάς τον χρόνο σου με την ψευδαίσθηση πως όσο πιο πολλά τόση παραπάνω ευτυχία. Θα το καταλάβεις, εξάλλου, και στην πράξη. Μόνο μην είναι πολύ αργά.
Γιατί όλα από ‘κει εμπνέονται και τελικά εκεί καταλήγουν, στον ορισμό της ευτυχίας απ’ τον Θανάση Βέγγο: «Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία. Τελικά, ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια… Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμίσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια. Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν… Χάσιμο χρόνου. Θα το δεις κι εσύ όσο μεγαλώνεις.»
Συντάκτης: Αθηνά Αναστασοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
www.fotavgeia.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου