Η ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΥΨΩΜΑ 126 ΤΗΣ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ
Στις τέσσερις τ’ απόγευμα λάβαμε διαταγή κατάπαυσης του πυρός. Ήταν Δευτέρα 22 Ιουλίου 1974. Ο 12ος και 13ος Λόχοι Κρούσεως βρισκόντουσαν βορείως της διάβασης Αγίου Παύλου, αντιμέτωποι με τ’ άρματα που ήδη εμφανίστηκαν στο θέατρο επιχειρήσεων.
Ο Υπολοχαγός Αθανάσιος Γαληνός, Διοικητής του 11ου Λόχου Κρούσεως, κινήθηκε προς Καραβά, σε αγώνα ενάντια στους εισβολείς που προχωρούσαν ακάθεκτοι, με αντικειμενικό σκοπό να ενώσουν το προγεφύρωμα με το θύλακα Αγύρτας.
Μέσα στις λεμονιές του Καραβά, σε αγώνα εκ του συστάδην, ο 11ος Λόχος Κρούσεως κατάφερε να αναχαιτίσει τα επιτιθέμενα, στη συγκεκριμένη περιοχή, τμήματα.
Εκεί τραυματίστηκαν ελαφρά, ο Διοικητής του Λόχου, ο Επιλοχίας εκ Παλλουριωτίσσης αείμνηστος Αλεξάνδρου Αλέξανδρος (Σιρόκος) και ο οπλουργός εκ Κοκκινοτριμιθιάς Πίττας Ανδρέας. Σοβαρότερα τραυματίστηκε ο εκ Λεμεσού ορμώμενος Ανθυπολοχαγός Εύζωνας Χρίστος. Ο καταδρομέας Ζαχαρία Παναγής έπεσε ηρωικά.
Τη χρονική εκείνη στιγμή λήφθηκε σήμα κινδύνου από το 231 Τάγμα Πεζικού που είχε φυλάκια στο ύψωμα 126, πλησίον της Αετοφωλιάς, ανατολικά του Προφήτη Ηλία και σε υψόμετρο 900 περίπου μέτρων. Τα τμήματα είχαν υποστεί επίθεση παρά τη συμφωνία για κατάπαυση του πυρός, από μονάδα Τούρκων αλεξιπτωτιστών.
Ο Διοικητής του 13 Λόχου Κρούσεως, Υπολοχαγός Ηλίας Γλεντζές, παρότι αυστηρότατες ήταν οι διαταγές από το ΓΕΕΦ για τήρηση εκ μέρους μας της εκεχειρίας, μου ανέθεσε την ευθύνη εξεύρεσης εθελοντών για υποστήριξη κι ενίσχυση των φίλιων τμημάτων που υπερασπίζονταν το ύψωμα.
Ταχύτατα λοιπόν συντάχθηκε μια δεκαμελής εθελοντική ομάδα, αποτελούμενη από τους Ανθυπολοχαγούς Κώστα Μαλεκίδη από τον Άγιο Ιωάννη Αγρού, Κυριάκο Παπαχριστοδούλου από την Κυπερούντα και τον γράφοντα, τον Αναστάσιο Κογιώνη από την Αμμόχωστο, τον Κώστα Ξιουρή από το Στρόβολο, το Μάριο Πούτρο από τη Λευκωσία, το Σιαλή Μάμα από το Επισκοπειό, τον Παναγή Χρίστου από το Πυρόι και τον Ανδρέα Θεοδώρου από το Σαράντι. Ηγήτωρ ο αρχαιοπρεπής Έλλην Υπολοχαγός από τη Σπάρτη, τη γενέτειρα του έξοχου στρατηγού Λυσάνδρου που με τη γενναιότητα και έντιμη πενία του είχε γοητεύσει το νεαρό Κύρο.
Η ομάδα αναχώρησε, με οδηγό οπλίτη που υπηρετούσε στο συγκεκριμένο Τάγμα. Το τοπίο, πέρα από τις στάχτες, τα καμένα δένδρα και τα διάσπαρτα βλήματα, ήταν μεγαλόπρεπο κι εντυπωσιακό. Απόκρημνες κορφές, βαθιά φαράγγια, διάσελα και στενές κοιλάδες. Καθοδόν δεχθήκαμε επίθεση. Την αποκρούσαμε και κινηθήκαμε ταχέως προς τον αντικειμενικό σκοπό. Εκείνη τη στιγμή ο οδηγός μας, αιφνιδίως άρχισε να τρέχει άτακτα προς τα πίσω. Παραμείναμε χωρίς οδηγό. Πειραματικά προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε το συγκεκριμένο ύψωμα εκθέτοντας εαυτούς σε σοβαρότατο κίνδυνο και σπαταλώντας πολυτιμότατο χρόνο.
Πριν το τελευταίο φως, επιτυχώς και δίχως απώλειες πλησιάσαμε τις υπώρειες του υψώματος, το οποίο θεωρήσαμε πως έπρεπε να είναι ο στόχος μας. Ήταν αργά. Είχε ήδη καταληφθεί από Τούρκους αλεξιπτωτιστές.
Προσεγγίσαμε τον ΑΝΣΚ και αναγνωρίσαμε τα σημεία προς άμεση κρούση. Η επιθετική διάταξή μας είχε τρεις άξονες κίνησης. Η επαφή με τα εχθρικά τμήματα ήταν άμεση. Οι εισβολείς έφεραν στολή και κράνος παραλλαγής. Εμφανώς διακρίνονταν από την ομάδα μας που έφερε τη θερινή χακί στολή ήτοι, χιτώνιο άνευ χειρίδων και βραχεία περισκελίδα.
Ο καταιγισμός των πυρών μας, αιφνιδίασε και προκάλεσε σύγχυση στον εχθρό. Βρισκόντουσαν διασκορπισμένοι παντού. Πίσω από πρόχειρα ορύγματα και βράχους, καλυμμένοι σε υφιστάμενες από πριν τον πόλεμο θέσεις μάχης, ακόμα και πάνω σε δέντρα.
Τους κτυπήσαμε ανελέητα. Κινούμασταν τροχάδην προς το μέρος τους. Ίσως όπως και οι Αθηναίοι με το Μιλτιάδη προς τους Πέρσες στο Μαραθώνα το 490 π.Χ. Πανικοβλήθηκαν. Τρέχοντας προς τα πίσω να διαφύγουν έπεφταν σωρηδόν από τα πυρά μας.
Όσοι κατάφεραν να διασωθούν υποχώρησαν στο κέντρο άμυνας του υψώματος. Μια μικρή ομάδα που επέζησε αποσύρθηκε σε μια σπηλιά. Περικυκλώσαμε το χώρο. Κλήθηκαν να παραδοθούν.
Ένας τραυματίας αλεξιπτωτιστής που διέλαθε της προσοχής μας, κατάφερε πετώντας μια χειροβομβίδα να τραυματίσει το Λοχαγό, το Λοχία Κογιώνη Αναστάσιο, το Δεκανέα Σιαλή Μάμα και τον οπλίτη Αντρέα Θεοδώρου. Ακαριαία όλα τα όπλα έβαλαν εναντίον του. Ακολούθησε ολοσχερής καταστροφή του στόχου με βλήματα ΠΑΟ 57 χιλιοστών.
Με το πέρας της επιχείρησης και εφόσον η μάχη είχε κριθεί, υποχρεωτικά οι τραυματίες μεταφέρθηκαν σε ένα πρόχειρο νοσοκομείο εκστρατείας της περιοχής. Συνοδός ο εκ Πυροΐου καταδρομέας Χρίστου Παναγής. Την επόμενη μέρα το πρωί, έφυγαν κρυφίως από το νοσοκομείο και με τους επιδέσμους επανήλθαν στο τμήμα.
Νιώθαμε ευτυχείς και υπερήφανοι γιατί διατηρούσαμε το αήττητο στα πεδία των μαχών. Γελούσαμε με τους τρομοκρατημένους Τούρκους αλεξιπτωτιστές και την αντίδρασή τους όταν αντίκρυζαν τα πράσινα μπερέ.
Είχε νυχτώσει. Καθίσαμε για λίγο να ξεκουραστούμε. Το ύψωμα 126 ήταν δικό μας. Σε λίγο ξεκινήσαμε για τη βάση μας. Μας ανέμεναν άλλα. Το μικρό ραδιόφωνο που μεταφέραμε μαζί μας, μετέδιδε την πληροφορία πως η εκεχειρία τηρείται πιστά σε όλα τα μέτωπα… (2/2)
Ανθυπολοχαγός (ΠΖ) Μάκης Οικονομίδης
31 Μοίρα Καταδρομών 1974
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου