GAUTIER – ΠΕΡΙ ΑΕΠΙ
Έτσι είναι τα πράγματα και πάντα έτσι λειτουργούν, σε βάθος αιώνων. Δεν μπορείς να πάρεις κάτι τελείως σάπιο και να το κάνεις πολύ όμορφο. Δε γίνεται. Πάντα θα υπάρχει ένα κουσούρι, πάντα θα υπάρχει μία ρετσινιά.
Συντάκτης: GAUTIER
Χαίρομαι που βρίσκουν τα φώτα της δημοσιότητας τα νέα για την ΑΕΠΙ. Επί χρόνια πολλά είναι ένα θέμα που ταλανίζει πολλούς, μεταξύ αυτών και εμένα. Έχω πολλές ιστορίες να πω, για πράγματα που έχω ακούσει, αλλά και για πράγματα που έχω βιώσει.
Αυτό που είναι σημαντικό – ίσως το πιο σημαντικό – είναι πως αυτοί οι άνθρωποι, οι της ΑΕΠΙ, καταρράκωσαν και κατακερμάτισαν όλο τον χώρο της μουσικής και της πνευματικής ιδιοκτησίας προς όφελός τους και μόνο, κάτι που έχει αντίκτυπο στην προσωπική ζωή του καθενός εμπλεκόμενου, και βεβαίως στη δική μου.
Ας σας πω λοιπόν και την προσωπική μου βίωση επί του θέματος.
Όνειρό μου ήταν από πάντα να παίξω μουσική. Μου πήρε πολλά χρόνια να πάρω αυτή την απόφαση μέχρι που στα 29 μου αποφάσισα ότι δεν πήγαινε άλλο. Έτσι λοιπόν, μάζεψα δυνάμεις και κουράγιο, και άρχισα να παίζω δειλά-δειλά μουσική στα διάφορα στέκια της Αθήνας.
Μαζεύοντας κάποια χρήματα, αρκετά, όσα χρειάζεται τέλος πάντων για να ηχογραφήσω τον πρώτο μου δίσκο, μπήκα επίσημα στον στίβο της «τραγουδοποιίας». Κάπως έτσι βγήκε και το τραγούδι Home το οποίο κέρδισε και το Jumping Fish. Ως αποτέλεσμα, υπήρχε κάποια αρχική δημοσιότητα η οποία μεταφράστηκε σε σημαντικό airplay (με συγκεκριμένο αριθμό επανάληψης βάση συμβολαίου).
Ακούγοντας ιστορίες για αμοιβές της ΑΕΠΙ για κάποιους γνωστούς συνθέτες, έκανα έναν απλό, αναλογικό συσχετισμό για το πόσο περίπου θα μπορούσα να περιμένω ο ίδιος από όλο το ραδιοφωνικό airplay το οποίο είχε το κομμάτι.
Ένα χρόνο μετά, οι μόνες απολαβές που έλαβα από την ΑΕΠΙ ήταν της τάξης των 50 ευρώ, και όχι των τριακοσίων χιλιάδων όπως αμοιβόντουσαν άλλοι καλλιτέχνες των οποίων τα κομμάτια δεν ακουγόντουσαν πλέον στο ραδιόφωνο. Μπορεί να τα κομμάτια τους να έπαιζαν πριν από 10, 20, 30 ή 40 χρόνια, αλλά όχι πια. Έτσι λοιπόν, αμείφθηκα για όλη την επένδυση, για όλους τους κόπους μου και για όλο το airplay του κομματιού με αυτό το πενιχρό ποσό.
Την επόμενη χρονιά, τα πράγματα ήταν λίγο «καλύτερα». Συνεχίζοντας τις εμφανίσεις και με κάποιο airplay ακόμα, το ποσό αυτό ανέβηκε γύρω στα 150 με 200 ευρώ. Για μία ολόκληρη χρονιά, πάλι οι απολαβές ήταν μηδαμινές.
Κάπου εκεί και μετά από απανωτές επικοινωνίες με την ΑΕΠΙ, άρχισα να ψυλλιάζομαι ότι κάτι πήγαινε πολύ στραβά. Ήταν γύρω στο 2014.
Έκτοτε, άρχισα να μαθαίνω όλο και περισσότερα, να το ψάχνω όλο και πιο βαθιά, να ανακαλύπτω όλο και περισσότερα, να ακούω όλο και περισσότερες ιστορίες για καλλιτέχνες που αμείβονταν υπέρογκα ποσά παρόλο που δεν ακούγονταν τα κομμάτια τους, για καλλιτέχνες οι οποίοι αμείβονταν σταθερά ετήσια ποσά ανεξάρτητα που παίζανε (μιλάμε για δεκάδες χιλιάδες ευρώ), και τέλος ιστορίες για νέους καλλιτέχνες σαν και εμένα ή εξωσυστημικούς καλλιτέχνες, οι οποίοι είχαν μηδενικές απολαβές για τον απλούστατο λόγο ότι δεν ανήκαν στο κύκλωμα. Το σύστημα φαινόταν να ήταν καθαρά πελατειακό…
Με την πρότερη εμπειρία μου στις επιχειρήσεις, αλλά και με την κοινή λογική, συνειδητοποίησα ότι η ΑΕΠΙ ήταν μάλλον ένας από τους πιο διαβρωμένους οργανισμούς σε ολόκληρη την Ελλάδα. Το είπα, το μίλησα, το επικοινώνησα.
Πολύς κόσμος μου είπε να μην ασχολούμαι με το ζήτημα γιατί δε θα βγάλω άκρη. Πολύς κόσμος μου είπε να μην ασχολούμαι με αυτά τα τετριμμένα ζητήματα των χρημάτων γιατί είμαι ένας καλλιτέχνης. Πολύς κόσμος μου είπε να μην ασχολούμαι με αυτά τα «μικροπολιτικά».
Αλλά με έτρωγε το δίκιο.
Κι όχι μόνο για εμένα, αλλά και για όλους τους υπόλοιπους νέους καλλιτέχνες, οι οποίοι ζούμε φτωχικά την περίοδο της κρίσης. Αλλά, επιπλέον, γιατί δε θέλω να είμαι μέρος ενός συστήματος το οποίο πληρώνει καλλιτέχνες που έχουν πλούσια ιστορία, των οποίων όμως τα κομμάτια μπορεί να μην ακούγονται πλέον – και οι οποίοι σήμερα μπορεί να σιωπούν καθώς αποκαλύπτονται τα «σκάνδαλα» της ΑΕΠΙ.
Άρχισα λοιπόν να οργανώνομαι περισσότερο, να επικοινωνώ με περισσότερο κόσμο σε διάφορα σημεία της Ελλάδας, ώσπου ο καθένας άρχισε να μοιράζεται μαζί μου, και εγώ μαζί τους, την ιστορία και την εμπειρία τους με την ΑΕΠΙ:
Μαγαζάτορες οι οποίοι έπρεπε να αντιμετωπίζουν μηνύσεις (ίσως δεν είναι και τόσο γνωστό ότι η ΑΕΠΙ είναι, στην ουσία, ένα από τα μεγαλύτερα δικηγορικά γραφεία, με δεκάδες δικηγόρους και χιλιάδες μηνύσεις προς πάσα κατεύθυνση)
Μουσικοί οι οποίοι λαμβάνουν τα ποσά τα οποία προανέφερα.
Άλλοι μουσικοί που δε λαμβάνουν τίποτα απολύτως.
Ένα γενικότερο μπάχαλο και κανένας να μην ξέρει πώς υποτίθεται ότι πρέπει να αμειφθεί για τους κόπους ετών.
Η ΑΕΠΙ έκανε όλα αυτά τα χρόνια ακριβώς ό,τι ήθελε, χωρίς κανέναν έλεγχο.
Εγώ ήθελα να σταματήσει κάπως αυτό.
Έτσι, λοιπόν, άρχισα να εμπλέκομαι όλο και περισσότερο, μέχρι που κάποια στιγμή γνώρισα δύο καλλιτέχνες οι οποίοι με έφεραν στο ΜΕΤΡΟΝ, ένα οργανισμό μουσικών, αποτελούμενο θα έλεγα από καταξιωμένους και επί το πλείστον ηθικούς μουσικούς, τους οποίους και έχω σε μεγάλη υπόληψη.
Ενώ η πορεία στο ΜΕΤΡΟΝ ξεκίνησε πολύ καλά, σιγά σιγά είδα καλλιτέχνες οι οποίοι άρχισαν να παρεκκλίνουν από την αρχική τους θέση, που ήταν να φτιάξουν τα πράγματα γύρω από την ΑΕΠΙ, και να αρχίζουν να παίρνουν το μέρος της ΑΕΠΙ.
Ήταν εύκολο να καταλάβει κανείς ότι κάτι συμβαίνει. Αλλά επειδή ποτέ δεν ξέρεις ποιοί μπορεί να είναι οι λόγοι που μπορεί να κάναν τους διάφορους να αλλάξουν τόσο δραματικά πλεύση, ας το αφήσουμε εδώ.
Η ΑΕΠΙ έχει, φαίνεται, όχι μόνο τη δυνατότητα να αλλάζει γνώμες καλλιτεχνών, αλλά άρχισε να διαφαίνεται ότι μπορεί να ανεβοκατεβάζει και όσους υπουργούς ήθελε στο Υπουργείο Πολιτισμού. Δεν έχω προσωπική γνώση, ούτε πρόσβαση από μέσα, αλλά η γνώμη μου είναι πως πρόκειται μάλλον για μια από τις ισχυρότερες εταιρείες σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο που λειτουργεί με τέτοιο πελατειακό καθεστώς. Κι αυτό σε βάθος αιώνα, καθότι η ΑΕΠΙ υπάρχει 80 χρόνια και λειτουργεί υπό το ίδιο καθεστώς δεκαετίες.
Ένα σκάνδαλο μεγάλο, το οποίο φρόντισα να το αναφέρω ακόμη και στην πρόσφατη συνέντευξη στη Lifo όπου, ενώ θα μπορούσα να μιλάω για τον εαυτό μου και για τα πρότζεκτ μου, επέλεξα να μιλήσω για αυτήν την τεράστια αδικία που γίνεται εις βάρος δεκάδων χιλιάδων καλλιτεχνών στην Ελλάδα, και κυρίως των νέων.
Η προσωπική μου ιστορία όμως, έχει να κάνει με το γιατί είναι σημαντικό να αμείβεται ένας καλλιτέχνης από την ΑΕΠΙ και οποιαδήποτε ΑΕΠΙ.
Έχει να κάνει με το εξής πολύ απλό γεγονός: Ο πρώτος δίσκος μου κόστισε κάποιες χιλιάδες ευρώ, αρκετά για να παρεις ένα μεταχειρισμένο αμάξι δεκαετίας ας πούμε.
Αυτά τα χρήματα, τα μάζεψα Ευρώ – Ευρώ, δουλεύοντας πολύ σκληρά, σε Ελλάδα και εξωτερικό και κάνοντας ό,τι μπορούσα. Δούλευα το πρωί για να μπορώ να παίζω μουσική το βράδυ και να ηχογραφήσω τον δίσκο μου όπως εγώ τον φαντάζομαι τα Σαββατοκύριακα.
Όχι μόνο ζούσα φτωχικά για χάρη της μουσικής, αλλά δεν είχα την δυνατότητα να επενδύσω εκ νέου στην μουσική, καθότι δε λάμβανα τα χρήματα που δικαιωματικά θα έπρεπε, καθώς χανόντουσαν όλα στα «έξοδα» της ΑΕΠΙ, στις υπέρογκες αμοιβές του ΔΣ, άλλων καλλιτεχνών και σε όλες τις υπόλοιπες μαύρες τρύπες, που πλέον έχουν γίνει γνωστές.
Ακόμη κι αν ανέβηκαν οι απολαβές μου τα επόμενα χρόνια, ήρθαν με τρομερή καθυστέρηση, και βεβαίως υποπολλαπλάσια. Το να μην λαμβάνεις την αμοιβή που σου αναλογεί, γιατί οι μισθοί του ΔΣ, τα έξοδα της ΑΕΠΙ, οι πελατειακές σχέσεις κοκ. είναι στην μέση, είναι όχι μόνο άδικο αλλά και κάνει την μουσική στο τέλος ένα απαγορευτικό χόμπυ για τους περισσότερους. Ένα ακριβό σπορ, το οποίο χρειάζεται συχνά πλάτες είτε οικογενειακές είτε άλλου τύπου.
Στην δική μου περίπτωση αυτό δεν ισχύει και ούτε θα ήθελα ποτέ να ισχύει.
Έτσι λοιπόν, για τον δεύτερο μου δίσκο, ξανάπιασα την σκληρή δουλειά, και ενώ έπαιζαν τα τραγούδια μου στο ραδιόφωνο, εγώ εργαζόμουν στις εταιρείες με τη γραβάτα συχνά εώς το βράδυ.
Πέρασε ο καιρός, μαζεύτηκαν τα χρήματα και τέλειωσα την ηχογράφηση του δεύτερου δίσκου μου.
Η κατάσταση όμως στην ΑΕΠΙ συνέχισε να παραμένει ίδια.
Μετά από πολλές μάχες από πολλούς καλλιτέχνες, και σίγουρα από τους περισσότερους από τους συναδέλφους στο ΜΕΤΡΟΝ, αλλά και το Γιάννη Γλέζο από την Αυτοδιαχείριση, ο οποίος προσπαθεί σθεναρά εδώ και χρόνια να αλλάξει τα πράγματα, το μόνο αποτέλεσμα ήταν να παρακολουθούμε και πάλι ένα ανήμπορο υπουργείο και βεβαίως όλους τους δοτούς της ΑΕΠΙ να δυναμιτίζουν κάθε δυνατότητα να γίνει ένα τίμιο και δίκαιο για όλους νομοσχέδιο.
Μέχρι που, ως δια μαγείας, εμφανίστηκε μία Ευρωπαϊκή Οδηγία η οποία θα έθετε τάξη, μέσα από κάποιον ελληνικό νόμο, στο μουσικό τοπίο.
Το νομοσχέδιο άρχισε να καταρτίζεται, η πρώτη του βερσιόν βγήκε πριν από δύο περίπου χρόνια και ήταν αρκετά ικανοποιητική (μπορεί και να ήταν λιγότερο, 1.5 χρόνια πίσω, δεν θυμάμαι).
Τι έγινε όμως;
Κατατέθηκε στη Βουλή, αλλά και πάλι κάποια λόμπι άρχισαν να το αλλοιώνουν. Τα λόμπι της ΑΕΠΙ μαζί με διάφορους δοτούς της, και μαζί κάποιους άλλους καλλιτέχνες οι οποίοι μάλλον τα είχαν χαμένα και δεν μπορούσαν να δούνε ξεκάθαρα τι συμβαίνει στο τοπίο της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας. Το δεύτερο νομοσχέδιο ήρθε, έφυγε, το τρίτο ήρθε, χάθηκε, το τέταρτο άγνωστο τι γράφει… αλλά μέχρι σήμερα σχεδόν όλα κακές παραλλαγές του ίδιου πράγματος, το οποίο ουσιαστικά όχι μόνο κρατάει την ΑΕΠΙ ίδια, αλλά την κάνει ακόμη πιο δυνατή.
Βλέποντας όμως τις συνεχείς αντιδράσεις από χιλιάδες καλλιτέχνες – χιλιάδες είναι μάλλον υπερβολικό, καθώς δεν ασχολούνται με το θέμα παρά μερικές εκατοντάδες, αν όχι μερικές δεκάδες, οι υπόλοιποι για κάποιο λόγο είτε φοβούνται, είτε θέλουν να είναι πολίτικαλι κορέκτ και να μη λένε τίποτα το οποίο μπορεί να χαλάσει το ίματζ τους ή δεν ξέρω για ποιον άλλο λόγο – …συνεχίζοντας λοιπόν, λόγω των σθεναρών αντιδράσεων, η ΑΕΠΙ φάνηκε να στριμώχνεται για πρώτη φορά.
Και τι έκανε;…
Ξεκίνησε τις διαδικασίες για να αλλάξει χώρα.
Κυρίες και κύριοι. Η ΑΕΠΙ σε άλλη χώρα και συγκεκριμένα στην Κύπρο!
Με βασικό στόχο, βεβαίως, να αποφύγει το νομοσχέδιο να έχει οποιαδήποτε επιρροή πάνω στην διαχείριση της εταιρίας, θέλησε να διαχειρίζεται τα δικαιώματα των Ελλήνων δημιουργών από την Κύπρο!
Μετά από έξι μήνες όμως, η ΑΕΠΙ δεν γράφτηκε εγκαίρως στο μητρώο επιχειρήσεων της Κύπρου και σε κατάσταση πανικού, επέλεξε να γυρίσει πίσω στην Ελλάδα …κάπως.
Αλλά αυτό το «κάπως» που επέλεξε, καθότι αντίθετο προς την ελληνική νομοθεσία, έφερε την ΑΕΠΙ σε μια μοναδική θέση να μην υφίσταται πλέον ως εταιρία ούτε εδώ, ούτε εκεί.
Υπάρχει σήμερα ένα τεράστιο νομικό κενό και, απ’ ό,τι καταλαβαίνω, η ΑΕΠΙ πρέπει να είναι μία εταιρεία φάντασμα, που συνεχίζει όμως να μαζεύει χρήματα.
Όλες αυτές λοιπόν τις δεκαετίες, όλα αυτά τα χρόνια, μία οικογένεια, οι Ξανθοπουλαίοι, παίρνανε εκατομμύρια… και εκατομμύρια… και εκατομμύρια Ευρώ, θησαυρίζοντας εις βάρος χιλιάδων δημιουργών. Νοείται να κερδίζει το ΔΣ εκατομμύρια από τα εκατομμύρια των χιλιάδων καλλιτεχνών; Νοείται να μην ανταμείβονται για τους κόπους τους οι δημιουργοί ώστε να μπορούν να συντηρούν οι τις πολυτελείς ζωές τους οι διαχειριστές;
Αυτή είναι η πραγματικότητα και όσες φορές και αν το είπαν διάφοροι καλλιτέχνες, όσες φορές κι αν ο Ξαρχάκος προσπάθησε με διάφορους τρόπους να το επικοινωνήσει, ακόμη κι εγώ ο ίδιος και όλοι οι άλλοι που προσπάθησαν, δεν κατάφεραν ποτέ τίποτα.
Ακόμη και οι Υπουργοί μοιάζουν – ή είναι – ανήμποροι μπροστά στη δύναμη της ΑΕΠΙ.
Μέχρι που τελικά ήρθε αυτό το πρόσφατο πόρισμα από την ιδιωτική εταιρεία – αυτό που κυκλοφορεί στα νέα εδώ και λίγες εβδομάδες – το οποίο αποδεικνύει ότι η κατάσταση στην ΑΕΠΙ ήταν χειρότερη και από τις χειρότερες προβλέψεις.
Η εικόνα που βγάζει το πόρισμα είναι ότι πρόκειται για μια από τις πιο διεφθαρμένες εταιρίες που μπορώ να φανταστώ. Δεν είναι ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην Ελλάδα, το οποίο να αφορά τόσους ανθρώπους; Ίσως η φούσκα του Χρηματιστηρίου να είναι εξίσου τρανταχτή περίπτωση, αλλά ακόμη και αυτή, δεν κράτησε τόσα χρόνια, τόσες δεκαετίες και δεν αφορούσε δικαιωματικές απολαβές χιλιάδων ανθρώπων.
Η ΑΕΠΙ τώρα, αφότου βγήκε στην επιφάνεια το σκάνδαλο, λέει ότι θα αλλάξει τα πράγματα.
Θα αλλάξει το διοικητικό της συμβούλιο. Θα βρει τον επενδυτή για να βάλει 25 εκατομμύρια ευρώ για να καλύψει τα αρνητικά κεφάλαια και ποιος ξέρει τι…
Όπως το βλέπω εγώ, πρόκειται για μια ακόμη κοροϊδία από τους ίδιους ανθρώπους που δεκαετίες εκμεταλλεύονταν τον κόπο άλλων. Δεν αλλάζουν έτσι απλά οι άνθρωποι ούτε οι συνήθειές τους, και το πιο πιθανό είναι μετά από λίγο ή περισσότερο διάστημα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να επιστρέψουν σε αυτές τις συνήθειες. Αυτές της κακοδιαχείρισης, της εκμετάλλευσης, των υπέρογκων αμοιβών, της πλήρους αδιαφάνειας, της μη εντιμότητας και πολλά ακόμη για τα οποία πλέον η Εισαγγελία Αθηνών τους ελέγχει (μέχρι και σύσταση εγκληματικής οργάνωσης).
Τι πρέπει να γίνει τώρα;
Πρέπει η ΑΕΠΙ να σβηστεί από τον χάρτη και να ξαναδημιουργηθεί – όχι από τις στάχτες της, όχι…
Πρέπει να δημιουργηθεί ένας οργανισμός από την αρχή, ακόμη κι αν χρειαστεί 6 μήνες.
Είτε με τα αδιανέμητα της ΑΕΠΙ και τα πάγιά της, είτε με κάποιο κρατικό κονδύλι, θα πρέπει να φτιαχτεί ένας οργανισμός, μη κερδοσκοπικός, προς το συμφέρον των δημιουργών, των χρηστών, και γενικότερα όλων και όχι μόνο κάποιων οικογενειών ή κάποιου διοικητικού συμβουλίου.
Έτσι είναι τα πράγματα και πάντα έτσι λειτουργούν, σε βάθος αιώνων. Δεν μπορείς να πάρεις κάτι το τελείως σάπιο και να το κάνεις πολύ όμορφο. Δε γίνεται. Δεν μπορείς να πάρεις κάτι τελείως στραβό και να το κάνεις ορθό πάλι. Πάντα θα υπάρχει ένα κουσούρι, πάντα θα υπάρχει μία ρετσινιά.
Πάντα θα υπάρχει κάτι που να υπενθυμίζει ποια ήταν η ΑΕΠΙ επί σχεδόν έναν αιώνα. Κι αν απλώς εξορθολογιστεί, πρέπει να μετονομαστεί, πρέπει να μεταλλαχθεί, πρέπει να γίνουν 1002 και ακόμη αναρωτιέμαι αν ποτέ θα καταφέρει να γίνει ένας οργανισμός συλλογικής διαχείρισης υγιής και διάφανος.
Εύχομαι, λοιπόν, οι αποφάσεις που θα παρθούν – γιατί εγώ πλέον δεν έχω άλλο το χρόνο, την πολυτέλεια να «προσπαθήσω» όπως πολλοί άλλοι, ορισμένοι μάλιστα κάνοντας υπέρ το δέον για να βγάλουν κάποια άκρη προς όφελος και όλων ημών των υπόλοιπων που δεν ασχολούμαστε -…εύχομαι να βγει άκρη, αλλά κυρίως να καταλάβουν όλοι ότι η ΑΕΠΙ δεν μπορεί να συνεχιστεί όπως είναι.
Όπως είπα, πρέπει να γεννηθεί ένας καινούργιος οργανισμός, από το μηδέν, ο οποίος θα έχει γερές βάσεις και γερά θεμέλια και θα εκφράζει το σήμερα και το αύριο προς συμφέρον όλων.
Και μην ακούτε τις Κασσάνδρες και αυτούς που φωνάζουν πιο δυνατά. Μη φοβάστε.
Το μέλλον είναι μπροστά μας και θα είναι καλύτερο.
https://acontrario.gr
www.fotavgeia.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου