Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης
Έτυχε μια μέρα, να παρακολουθήσω στην τηλεόραση κάποιες συνεντεύξεις των γενικών γραμματέων του ΚΚΕ, της πρώην δηλαδή της Παπαρήγα και του νυν δηλαδή τουΚουτσούμπα. Ενώ λοιπόν παρακολουθούσα αυτούς τους δύο πολιτικούς να μιλούν, μου ήλθε στο μυαλό η ιδέα να προσπαθήσω να αισθανθώ με τι θα μπορούσα να παρομοιάσω τη μορφή τους (με τον όρο Μορφή δεν αναφέρομαι μόνον στη φυσική τους εικόνα αλλά και στη Μορφή της “οντολογικής τους ουσίας”). Σχεδόν αμέσως λοιπόν μου ήλθε στο μυαλό η εικόνα ενός τσιμεντόλιθου… Ήταν σαν να έβλεπα δύο τσιμεντόλιθους με γυαλιά.
Διερωτήθηκα γιατί μου δημιούργησαν αυτή την αίσθηση και τότε ανακάλεσα στην μνήμη μου τις φράσεις του Γάλλου διανοούμενου René Guénon, όταν περιέγραφε τα στάδια της πολιτικής και ιδιαίτερα της πνευματικής εκτροπής της Δύσης. Έγραφε λοιπόν: «Η αντιπαραδοσιακή δράση έπρεπε ταυτοχρόνως να στοχεύσει αφ’ ενός στο να αλλάξει τη γενική νοοτροπία και αφ’ ετέρου στο να καταστρέψει όλα τα παραδοσιακά καθεστώτα της Δύσεως. Η εργασία λοιπόν που έγινε για την εκτροπή της νοοτροπίας φαίνεται πως πραγματικά έχει ουσιωδέστατο χαρακτήρα, διότι απ’ αυτήν εξαρτώνται οπωσδήποτε όλα τα άλλα. Επομένως, με αυτό το ζήτημα θα πρέπει να ασχοληθούμε ιδιαιτέρως. Είναι σαφές [βέβαια] ότι αυτό το έργο δεν μπορούσε να γίνει μονομιάς· προξενεί μεγάλη κατάπληξη όμως η ταχύτητα με την οποία οι Δυτικοί έφθασαν σε σημείο να ξεχάσουν το κάθε τι που τους συνέδεε με την ύπαρξη ενός παραδοσιακού πολιτισμού. Αν αναλογιστούμε, την όσον αφορά το Μεσαίωνα, πλήρη έλλειψη κατανόησης που, από κάθε άποψη, χαρακτήρισαν τον 17ο και τον 18ο αιώνα, είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι μία τόσο πλήρης και τόσο απότομη μεταβολή δεν ήταν δυνατόν να έγινε αυτόματα και με φυσικό τρόπο. Οπωσδήποτε, στην αρχή το άτομο έπρεπε κατά κάποιο τρόπο ν’ αναχθεί στον ίδιο τον εαυτό του· και, όπως εξηγήσαμε, αυτό ήταν κυρίως το έργο του ορθολογισμού, στα πλαίσια του οποίου δεν αναγνωρίζονται στο [ανθρώπινο] ον ούτε ικανότητες υπερβατικής τάξεως ούτε [φυσικά] η δυνατότητα αξιοποίησης τέτοιων ικανοτήτων..
Η δράση αυτή έπρεπε, στη συνέχεια, να στρέψει την προσοχή του ατόμου σε πράγματα εξωτερικά και αισθητά, έτσι ώστε να το περιορίσει… στην περιοχή του ανθρωπίνου όντος και, ακόμη περισσότερο, μέσα στον κόσμο των ενσωμάτων καταστάσεων, δηλαδή μέσα σε όρια ασφυκτικώς στενά. Αυτό ακριβώς υπήρξε και η αφετηρία όλης της νεώτερης επιστήμης, η οποία, εφόσον κινούταν αποκλειστικώς προς αυτήν την κατεύθυνση, φυσικό ήταν να κάνει ολοένα και στενότερο αυτόν τον περιορισμό/αποκλεισμό. Η διαμόρφωση επιστημονικών ή και φιλοσοφικοεπιστημονικών θεωριών ήταν φυσικό να προκύψει από αυτή την κατάσταση… έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος προς τον υλισμό. Ο υλισμός όμως αμετακινήτως τοποθετεί τον ορίζοντα της νόησης μέσα στην περιοχή του σώματος, που εφ’εξής θεωρείται πως αποτελεί τη μόνη πραγματικότητα…»
Κουτσούμπας και Παπαρήγα
Πράγματι, αυτός ο “συμπαγής υλισμός”, αυτός ο “τετράγωνος ορθολογισμός”, αυτή η τσιμεντένια, βαριά ουσία τους, αντανακλάται στη Μορφή αυτών των μαρξιστών πολιτικών. Όμως υπάρχει και κάτι ακόμη, εξίσου ενδιαφέρον: ο René Guénon αναφερόταν σε εκείνο το στάδιο των δυτικών κοινωνιών, όταν άρχισε η διάχυση του υλισμού, που χρονολογείται το 18ο και 19ο αιώνα. Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι οι “οντολογικές Μορφές” του Κουτσούμπα και της Παπαρήγα έχουν μείνει στο 19ο αιώνα. Είναι δηλαδή, ένα μουσειακό είδος, σαν τα κέρινα ομοιώματα του μουσείου της Madame Tussaud. Συγκεκριμένα, θα λέγαμε πως αποτελούν τα κέρινα ομοιώματα του “συμπαγούς υλισμού”.
Φυσικά, όπως θα αντιληφθούν οι αναγνώστες, πρόθεση μας με αυτό το άρθρο δεν είναι να ασχοληθούμε με τους προαναφερθέντες πολιτικούς, ούτε με το κόμμα το οποίο εκπροσωπούν. Αυτοί αποτέλεσαν απλώς το έναυσμα για να πούμε εδώ κάποια
ουσιαστικότερα πράγματα.
Λέγαμε λοιπόν, ότι αυτό το κόμμα έχει μείνει στο 19ο αιώνα. Αντίθετα, τα άλλα μεγάλα κομμουνιστικά κόμματα των ευρωπαϊκών χωρών: Ιταλία, Γαλλία κλπ, μετά την ένταξή τους στο λεγόμενο “Eυρωκομμουνισμό” πέρασαν στο επόμενο, το πιο προχωρημένο στάδιο που περιγράφει ο Guénon ως εξής: «Το δεύτερο αυτό μέρος της αντιπαραδοσιακής δράσης δεν έπρεπε να τείνει προς τη σταθεροποίηση αλλά προς την αποσταθεροποίηση και τη διάλυση.
Πολύ όμως απέχοντας από το να ανταγωνίζεται την πρώτη τάση, που χαρακτηριζόταν από την αναγωγή στο ποσοτικό, έπρεπε… τώρα να την ενισχύσει· δεδομένου ότι η πρώτη φάση, η “νεωτεριστική”, ήδη έφθανε στο ανώτατο σημείο της και, συνακολούθως, μετατρεπόταν σε τάση καθαρώς διαλυτική. Σ’αυτήν ακριβώς τη χρονική στιγμή, η δεύτερη αυτή μορφή δραστηριότητας [η μετανεωτεριστική], που αρχικώς συντελούνταν προπαρασκευαστικώς, λανθανόντως και μέσα σε κύκλους λίγο-πολύ κλειστούς, βγήκε στην επιφάνεια και απλώθηκε… Πρόκειται για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε ακριβώς σήμερα.
Ο υλισμός δεν μπορεί πια να επιβιώσει παρά [σε αποκλειστική συμμαχία] με τον εαυτό του· δεν υπάρχει αμφιβολία, μάλιστα, πως μπορεί να επιζήσει για καιρό ακόμα και μάλιστα υπό τη μορφή του “πρακτικού υλισμού”. Έπαψε όμως να έχει ρόλο πρωτεύοντα όσον αφορά την αντιπαραδοσιακή δράση. Αφού έκλεισε τον ενσώματο κόσμο σε όσο το δυνατόν στενότερα πλαίσια, εμποδίζοντας παράλληλα την αποκατάσταση της επικοινωνίας [του ενσώματου κόσμου] με πεδία ανώτερα [από αυτόν], έπρεπε τώρα να τον “ανοίξει από τα κάτω”, έτσι ώστε να γίνει δυνατή η διείσδυση σε αυτόν εκείνων των κρυφών, διαλυτικών και καταστροφικών δυνάμεων των κατώτερων [κοσμικών] πεδίων. Η εξαπόλυση λοιπόν αυτών των κατώτερων, διαλυτικών δυνάμεων και η χρησιμοποίησή τους με στόχο την ολοκλήρωση της εκτροπής του κόσμου μας και την ενεργό διαβουκόλησή του προς την τελική διάλυση είναι ό,τι συναπαρτίζει αυτή τη δεύτερη, μετανεωτεριστική φάση, για την οποία ήδη μιλήσαμε».
Πράγματι, αυτά τα νέο-αριστερά, ευρωπαϊκά κόμματα υιοθέτησαν την “πολιτική ορθότητα” της Σχολής της Φρανκφούρτης, αποδέχθηκαν το ομοφυλοφιλικό κίνημα, τον σεξουαλικό ελευθεριασμό, τη χρήση των “ελαφρών” ναρκωτικών, αλλά και αρκετοί από τους αριστερόστροφους οπαδούς στράφηκαν προς εξωτικές-ανατολικές θρησκευτικές δοξασίες ή δοξασίες γνωστικού περιεχομένου. Τις πρώτες δε τις ερμήνευσαν μέσα από το δικό τους παραμορφωτικό πρίσμα διαστρέφοντας τές τελείως. Έτσι, η “ταξική πάλη” μεταμορφώθηκε σε “πάλη για τα δικαιώματα των γκέι”, και ο συμπαγής υλισμός έδωσε τη θέση του στην ατομική αναζήτηση μιας αόριστης υπερβατικότητας ή εξαερώθηκε σε ψυχεδελικές ή σεξουαλικές μεθέξεις. Όλα αυτά συνιστούν αυτό που ο Guénon περιγράφει ως «εξαπόλυση αυτών των κατώτερων, διαλυτικών δυνάμεων».
O Οδυσσέας μεταξύ Σκύλλας & Χάρυβδης του J.H.Füssli
Έτσι λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε πως το ελληνικό ΚΚ αποτελεί μία ευρωπαϊκή εξαίρεση και αυτό οφείλεται σε δύο παράγοντες. Ο πρώτος έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία των μελών του, η οποία δεν έχει “ευαισθησίες” μη-πρακτικού υλικού-οικονομικού τύπου. Ο δεύτερος παράγοντας είναι πως εκείνα τα κέντρα που ελέγχουν και διαχέουν τα αντιπαραδοσιακά ρεύματα σκέψης, μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ και τη δημιουργία του “ΚΚΕ Εσωτερικού” το 1968, δεν ενδιαφέρθηκαν πλέον να αλλοιώσουν το ελληνικό ΚΚ προς την επιθυμητή σε αυτά κατεύθυνση, διότι η εμβέλεια του θεωρήθηκε αμελητέα.
Από την πλευρά τη δική μας, δηλαδή την πλευρά της Παράδοσης, θα λέγαμε, αν και μπορεί να ακουστεί παράδοξο, ότι το ελληνικό ΚΚ είναι λιγότερο επικίνδυνο από ότι τα κόμματα της “νέας αριστεράς”, είτε τα ελληνικά είτε τα ξένα, ακριβώς διότι είναι οπισθοδρομικό. Παρέμεινε, δηλαδή, στην πρώτη φάση της αντιπαραδοσιακής δράσης. Βέβαια, θα με ρωτήσετε: μπορούμε να διαλέξουμε ανάμεσα στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη; Εδώ δεν προτείνουμε να διαλέξουμε, απλώς κάνουμε φιλοσοφικές και μεταφυσικές αναλύσεις. Όσον αφορά την επιλογή, μάλλον η πιο σωστή είναι εκείνη που έκανε ο Οδυσσέας, που πέρασε αλώβητος (στο μέτρο του δυνατού βέβαια) ανάμεσα από αυτά τα δύο θηλυκά τέρατα.
Τέλος, να αναφέρουμε πως θεωρήσαμε χρήσιμο να γράψουμε αυτό το άρθρο για δύο λόγους:
Α) Διότι, συνήθως, όταν γίνονται πολιτικές αναλύσεις όσον αφορά τις συγκρούσεις και τις διαφορές μεταξύ των μαρξιστικών κομμάτων, αυτές εστιάζονται αποκλειστικά στην πολιτική οικονομία και παραβλέπουν τα θέματα που θίξαμε εδώ.
Β) Για να δώσουμε ένα πρακτικό παράδειγμα σχετικά με το πως πραγματώνονται μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι τα διάφορα στάδια της αντιπαραδοσιακής εκτροπής.
Θεόδοτος
www.fotavgeia.blogspot.com
Πράγματι, αυτά τα νέο-αριστερά, ευρωπαϊκά κόμματα υιοθέτησαν την “πολιτική ορθότητα” της Σχολής της Φρανκφούρτης, αποδέχθηκαν το ομοφυλοφιλικό κίνημα, τον σεξουαλικό ελευθεριασμό, τη χρήση των “ελαφρών” ναρκωτικών, αλλά και αρκετοί από τους αριστερόστροφους οπαδούς στράφηκαν προς εξωτικές-ανατολικές θρησκευτικές δοξασίες ή δοξασίες γνωστικού περιεχομένου. Τις πρώτες δε τις ερμήνευσαν μέσα από το δικό τους παραμορφωτικό πρίσμα διαστρέφοντας τές τελείως. Έτσι, η “ταξική πάλη” μεταμορφώθηκε σε “πάλη για τα δικαιώματα των γκέι”, και ο συμπαγής υλισμός έδωσε τη θέση του στην ατομική αναζήτηση μιας αόριστης υπερβατικότητας ή εξαερώθηκε σε ψυχεδελικές ή σεξουαλικές μεθέξεις. Όλα αυτά συνιστούν αυτό που ο Guénon περιγράφει ως «εξαπόλυση αυτών των κατώτερων, διαλυτικών δυνάμεων».
O Οδυσσέας μεταξύ Σκύλλας & Χάρυβδης του J.H.Füssli
Έτσι λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε πως το ελληνικό ΚΚ αποτελεί μία ευρωπαϊκή εξαίρεση και αυτό οφείλεται σε δύο παράγοντες. Ο πρώτος έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία των μελών του, η οποία δεν έχει “ευαισθησίες” μη-πρακτικού υλικού-οικονομικού τύπου. Ο δεύτερος παράγοντας είναι πως εκείνα τα κέντρα που ελέγχουν και διαχέουν τα αντιπαραδοσιακά ρεύματα σκέψης, μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ και τη δημιουργία του “ΚΚΕ Εσωτερικού” το 1968, δεν ενδιαφέρθηκαν πλέον να αλλοιώσουν το ελληνικό ΚΚ προς την επιθυμητή σε αυτά κατεύθυνση, διότι η εμβέλεια του θεωρήθηκε αμελητέα.
Από την πλευρά τη δική μας, δηλαδή την πλευρά της Παράδοσης, θα λέγαμε, αν και μπορεί να ακουστεί παράδοξο, ότι το ελληνικό ΚΚ είναι λιγότερο επικίνδυνο από ότι τα κόμματα της “νέας αριστεράς”, είτε τα ελληνικά είτε τα ξένα, ακριβώς διότι είναι οπισθοδρομικό. Παρέμεινε, δηλαδή, στην πρώτη φάση της αντιπαραδοσιακής δράσης. Βέβαια, θα με ρωτήσετε: μπορούμε να διαλέξουμε ανάμεσα στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη; Εδώ δεν προτείνουμε να διαλέξουμε, απλώς κάνουμε φιλοσοφικές και μεταφυσικές αναλύσεις. Όσον αφορά την επιλογή, μάλλον η πιο σωστή είναι εκείνη που έκανε ο Οδυσσέας, που πέρασε αλώβητος (στο μέτρο του δυνατού βέβαια) ανάμεσα από αυτά τα δύο θηλυκά τέρατα.
Τέλος, να αναφέρουμε πως θεωρήσαμε χρήσιμο να γράψουμε αυτό το άρθρο για δύο λόγους:
Α) Διότι, συνήθως, όταν γίνονται πολιτικές αναλύσεις όσον αφορά τις συγκρούσεις και τις διαφορές μεταξύ των μαρξιστικών κομμάτων, αυτές εστιάζονται αποκλειστικά στην πολιτική οικονομία και παραβλέπουν τα θέματα που θίξαμε εδώ.
Β) Για να δώσουμε ένα πρακτικό παράδειγμα σχετικά με το πως πραγματώνονται μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι τα διάφορα στάδια της αντιπαραδοσιακής εκτροπής.
Θεόδοτος
www.fotavgeia.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου