Όλα ξεκινάνε από ένα φιλί. Οι μεγάλοι έρωτες. Οι μεγάλες αγάπες. Η καλημέρα κι η καληνύχτα. Η αρχή μιας νέας χρονιάς αλλά και το τέλος αυτής. Άλλωστε, ένα φιλί έχει αποδείξει κι η ιστορία ότι είναι αρκετό για ν’ αναστήσει, να μεταμορφώσει αλλά και ν’ αποχαιρετήσει. Γιατί έχει τέτοια δύναμη που μπορεί να κάνει το μυαλό να πιστέψει, αφήνοντας χιλιάδες ερωτήματα αλλά κι ελπίδες.
Κι αν έρωτας είναι κάτι που φεύγει, στη θέση του τι έρχεται τελικά; Και πώς σφραγίζεται όλο αυτό; Πάλι μ’ ένα φιλί ή απλά μ’ ένα αντίο; Κι αν ένα φιλί έρχεται την ώρα που κλείνεις μια πόρτα πίσω σου ή απλώς γυρνάς το κεφάλι σου στην άκρη του δρόμου, μαζί του μένει και μία υπόσχεση. Μένει ακόμα ένα στοιχείο. Μένει εκείνο το «ίσως».
Γιατί κανένας έρωτας, στην πραγματικότητα, δεν πεθαίνει. Ακόμα κι αν θες να πιστέψεις ότι ανάμεσα σ’ έναν πολιτισμένο χωρισμό κρύβεται κι η βεβαιότητα των συναισθημάτων σου (ή μάλλον της απουσίας αυτών), τη στιγμή που γέρνεις το κεφάλι σου και σκας ένα φιλί στο στόμα, τότε αφήνεις ανοιχτούς λογαριασμούς. Αφήνεις το μυαλό και την καρδιά σου να πιστέψει σε κάτι που μπορεί να μην έχει τελειώσει. Εν ολίγοις, αφήνεις ερωτηματικά.
Κι όποιος τόλμησε να σου πει πως τα αποχαιρετιστήρια φιλιά είναι και τα καλύτερα, ή τέλος πάντων πως κλείνουν κάθε εκκρεμότητα, τότε έκανε ένα μεγάλο λάθος. Εκείνο που μεταφράζεται με μια αυταπάτη. Κι όχι, δεν είναι της στιγμής. Γιατί ο χωρισμός θέλει τα μέτρα και τα σταθμά του. Θέλει εκείνο το «τέλος» που αντιστοιχεί σ’ εκείνο το «αποδεσμεύω».
Αποδεσμεύεις κυρίως το εαυτό σου. Αποδεσμεύεις σίγουρα τα συναισθήματά σου. Αποδεσμεύεσαι απ’ εκείνες τις εκφράσεις που καταλήγουν σ’ ένα «θα τα ξαναπούμε». Γιατί αν δεν το κάνεις, θα τα ξαναπείτε. Και τότε τα πράγματα δε θα ‘ναι ίδια. Γιατί απλά δεν μπορούν να ξαναγίνουν ίδια.
Επομένως δεν υπάρχει κανένας λόγος να το κουράζεις τόσο πολύ. Απ’ τη στιγμή που μέσα σου κάτι έχει τελειώσει, κανένα φιλί ή στοιχείο ερωτικό δεν έχει θέση στο χωρισμό σου. Ακόμα κι αν πιστεύεις το αντίθετο, η καρδιά σου θα χτυπήσει τόσο δυνατά εκείνη τη στιγμή που θα σε τρομάξει, θα σε αποσυντονίσει, θα σε βάλει σε δεύτερες σκέψεις.
Ακόμα κι αν θέλεις μία σφραγίδα σ’ όλο αυτό, προτίμησε ένα φιλί στο μάγουλο. Ή ένα φιλί στο χέρι. Ή ακόμα και μία αγκαλιά. Ή ένα χαμόγελο. Φρόντισε, όμως, να ‘ναι η πιο δυνατή σου. Φρόντισε να ‘ναι το ομορφότερό σου. Άφησε τα μάτια σου να μιλήσουν. Κι αν αυτά δώσουν μία υπόσχεση, θα δώσουν και τη μετάφραση που θέλουν.
Εσύ τι λες; Σου φαίνονται λίγα ή υπερβολικά; Τότε προτίμησε απλά ένα «ευχαριστώ». Γιατί αυτό μπορεί να σε φέρει λίγο πιο κοντά στην αλήθεια σου. Κι αν αυτός ο έρωτας είναι στη σφαίρα που ανεκπλήρωτου, τότε κράτα ανοιχτούς λογαριασμούς με την ενέργειά σου. Και σε μια επόμενη ζωή κάτι μπορεί να γίνει. Άλλωστε, ποιος ξέρει;
Μάθε να κλείνεις τους λογαριασμούς σου ακόμα και στον έρωτα. Κι άφησε τα φιλιά για άλλους. Ξέχνα τις ερωτικές στιγμές κι εξαφανίσου. Στην αρχή όλα πονάνε, αλλά η συνέχεια είναι όμορφη. Όπως και στα παραμύθια.
Αν κι αυτοί έζησαν καλά κι εμείς καλύτερα, ποτέ δε μάθαμε πώς έζησαν πραγματικά.
Συντάκτης: Αναστάσιος Καλλίας
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη www.fotavgeia.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου