Η κρατική αλήθεια είναι μια επιχείρηση «Ελευθερίας»!
«Το κράτος δεν ενδιαφέρεται ποτέ για την αλήθεια, αλλά πάντοτε μόνο για την αλήθεια που είναι ωφέλιμη για εκείνο• ακριβέστερα, για οτιδήποτε του είναι ωφέλιμο, είτε αυτό είναι αλήθεια είτε μισή αλήθεια είτε πλάνη. Ένας συνασπισμός κράτους και φιλοσοφίας δεν έχει επομένως νόημα παρά μόνο όταν η φιλοσοφία μπορεί να υποσχεθεί ότι θα είναι άνευ όρων ωφέλιμη για το κράτος, δηλαδή ότι θα βάζει την ωφέλεια του κράτους πιο ψηλά από την αλήθεια. Βέβαια, το κράτος θα το έβρισκε υπέροχο αν είχε και την αλήθεια στην υπηρεσία και στο μισθολόγιό του• ξέρει, όμως και το ίδιο πολύ καλά ότι αποτελεί μέρος της ουσίας της το να μην κάνει ποτέ εκδουλεύσεις και να μην παίρνει ποτέ αμοιβή. Συνεπώς, αυτό που έχει το κράτος δεν είναι παρά η πλαστή ‘‘αλήθεια’’, ένα πρόσωπο με μ ά σ κ α• και δυστυχώς, αυτή δεν μπορεί να του προσφέρει εκείνο που το κράτος τόσο πολύ λαχταρά από την αληθινή αλήθεια: την αναγνώριση του κύρους και την αγιοποίησή του» (Βλ. F. Nietzsche, Ο Σοπεγχάουερ ως παιδαγωγός, μτφ. Εύη Μαυρομμάτη, εκδ. ΡΟΕΣ, 2018, σελ. 184).
Για αυτό δεν αρκείται στη διαπίστωση της μασκοφορεμένης ύπαρξής της αλλά προχωρά πολλά βήματα παραπέρα και επιβάλλει την εξαναγκαστική συμμόρφωση με αυτήν. Διόλου δύσκολη υπόθεση: έχει συμμάχους δικηγόρους και καθηγητές πανεπιστημίου (με κ μικρό) που προφανώς ξέχασαν αυτά που σπούδασαν και εν συνεχεία δίδαξαν.
«Η αυθεντική φιλοσοφία ήταν πάντοτε αντικείμενο μίσους των τυράννων και προκαλούσε την καχυποψία της κρατικής εξουσίας. Η φιλοσοφία των πανεπιστημίων, αντίθετα, δεν είναι παρά ένας χαμερπής κόλακας που εγκωμιάζει το κράτος και το ανακηρύσσει σε ύψιστο σκοπό της ανθρωπότητας, αντί να υπηρετεί, ως οφείλει, τον πολιτισμό. Σ’ αυτήν εμφιλοχωρεί όλο και περισσότερο το ρηχό πνεύμα της δημοσιογραφίας [….]» διαβάζουμε στην εισαγωγή του Δ. Υφαντή (σε: Nietzsche, Ο Σοπεγχάουερ ως παιδαγωγός, μτφ. Εύη Μαυρομμάτη, εκδ. ΡΟΕΣ, 2018, σελ. 31-32), όπου επισημαίνει ότι ο Νίτσε «παρουσιάζει με τα μελανότερα χρώματα τα φιλοσοφικά πράγματα της εποχής του». Τι κρίμα που σήμερα θα διαπίστωνε ότι η…. «απόχρωση» με την οποία μπορεί κανείς να αποτυπώσει την ακαδημαϊκή πραγματικότητα δε διαφέρει ….και πολύ.
«[…] Προς την αξίαν της ελευθερίας πρέπει όμως να είναι προσανατολισμένος και ο νομικός και ως επιστήμων και ως άνθρωπος. Διότι άλλως καθίσταται ένας απλούς τεχνικός, γνώστης δηλαδή της τεχνικής απλώς του Δικαίου, ο οποίος διατρέχει τον κίνδυνον να γίνη ταπεινός υπηρέτης του ισχυρού», έγραφε ο Μαγκάκης (Βλ. Ίχνη του χθες με το βλέμμα στο αύριο, εκδ. Παπαζήση, 1997, σελ. 69). Τι κρίμα που σήμερα θα διαπίστωνε ότι δεν είναι καν απλοί τεχνικοί αλλά αξιοθρήνητοι κακο-τεχνίτες.
www.fotavgeia.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου