Χρεοκοπία 2.0
Επειδή διαπιστώνουμε ότι, δίνεται πολύ μικρή σημασία στο θηριώδες εμπορικό μας έλλειμμα των -34,6 δις € το 2024, το οποίο μαζί με τη χαμηλή παραγωγικότητα της εργασίας είναι «ο ελέφαντας στο δωμάτιο», τα εξής:
(α) Μπορεί να έχουμε κοινό νόμισμα με όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, αλλά ασφαλώς όχι την ίδια ισοτιμία – υπάρχει δηλαδή το γερμανικό ευρώ, το γαλλικό, το ελληνικό κοκ. (β) Η ισοτιμία ενός νομίσματος διεθνώς, καθορίζεται από το εμπορικό ισοζύγιο και, κατ’ επέκταση, από το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (-15,1 δις € το 2024). (γ) Σε μία νομισματική ένωση, η ισοτιμία απεικονίζεται στο κόστος εργασίας ανά μονάδα παραγομένου προϊόντος – το οποίο δεν εξαρτάται μόνο από τους μισθούς αλλά, κυρίως, από τις επενδύσεις (όπου η Ελλάδα παραμένει τελευταία στην ΕΕ), από την καινοτομία, από τις παραγωγικές διαδικασίες, από το ενεργειακό κόστος κοκ. Εν προκειμένω, παρά το ότι οι μέσοι πραγματικοί μισθοί στην Ελλάδα είναι οι χαμηλότεροι στην ΕΕ (=τελευταίοι των τελευταίων), το κόστος εργασίας ανά μονάδα παραγομένου προϊόντος παραμένει από τα υψηλότερα – εύλογα, αφού η παραγωγικότητα της εργασίας είναι στο 45% περίπου του μέσου της ΕΕ. (δ) Στα παραπάνω πλαίσια, η ισοτιμία του ελληνικού ευρώ είναι πολύ υψηλή, συγκριτικά με τις άλλες χώρες της Ευρώπης – κάτι που εκφράζεται με το ύψος των μισθών. Επομένως, το ελληνικό ευρώ έχει ξανά ανάγκη εσωτερικής υποτίμησης - δηλαδή πτώσης των μισθών για να παραμείνει η Ελλάδα ανταγωνιστική, παρά το ότι οι σημερινοί μισθοί είναι εξευτελιστικοί σε σχέση με το κόστος διαβίωσης, ενώ οι αποταμιεύσεις αρνητικές (τελευταία χώρα της ΕΕ). Το γεγονός αυτό, δηλαδή η πολύ υψηλή ισοτιμία του ελληνικού ευρώ, φαίνεται από τα δίδυμα ελλείμματα της χώρας μας που συνέχισαν να αυξάνονται τον Ιανουάριο - εμπορικό και εξωτερικών συναλλαγών. (ε) Εναλλακτικά φυσικά, οι μισθοί θα εξισορροπούταν από την άνοδο των παραγωγικών επενδύσεων – οι οποίες όμως είναι εξαιρετικά χαμηλές, παρά το τεράστιο επενδυτικό μας κενό. Όσον αφορά ειδικά τις ξένες επενδύσεις δεν είναι μόνο χαμηλές αλλά, επιπλέον, αφορούν πάνω από 50% τα ακίνητα (μεταξύ άλλων λόγω των πλειστηριασμών) - με τις υπόλοιπες να προέρχονται κυρίως από το ξεπούλημα των ελληνικών επιχειρήσεων (δημοσίων και ιδιωτικών). (στ) Την περίοδο των μνημονίων, τα οποία ακολούθησαν την εποχή των πολύ υψηλών εμπορικών ελλειμμάτων και ελλειμμάτων τρεχουσών συναλλαγών, η ισοτιμία μειώθηκε μέσω της εσωτερικής υποτίμησης που μας επέβαλε το ΔΝΤ – δηλαδή της μείωσης των ονομαστικών μισθών και συντάξεων, έτσι ώστε (1) να αυξηθούν οι εξαγωγές, λόγω χαμηλότερου μισθολογικού κόστους (2) να μειωθούν οι εισαγωγές, εξαιτίας της χαμηλότερης αγοραστικής δύναμης των Ελλήνων και (3) να ισοσκελισθούν τα ελλείμματα. Επειδή τώρα τα παραπάνω ελλείμματα επέστρεψαν ξανά στα επίπεδα του 2006/2010, εάν δεν αυξηθούν οι επενδύσεις, η καινοτομία κλπ., θα πρέπει να μειωθούν μισθοί και συντάξεις, για να ισοσκελισθούν τα ελλείμματα και να «αποκατασταθεί» η ισοτιμία του ελληνικού ευρώ – κάτι που όμως, όπως αποδείχθηκε στο παρελθόν, θα είχε τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις στο ΑΕΠ, αφού θα προκαλούσε ύφεση κοκ. Από την άλλη πλευρά, το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών που δεν καλύπτεται από τις ξένες επενδύσεις, συμπληρώνεται με εξωτερικό δανεισμό – ο οποίος φυσικά έχει ημερομηνία λήξης (=ανώτατα όρια). Ως εκ τούτου, η Ελλάδα έχει οδηγηθεί ξανά στα αδιέξοδα του παρελθόντος, με τη χρεοκοπία 2.0 προ των πυλών – ευρισκόμενη όμως σε πολύ χειρότερη θέση, αφού το δημόσιο χρέος της είναι 117 δις € υψηλότερο από το 2009, από 299 δις € τότε στα 417 δις € σήμερα με χαμηλότερο ΑΕΠ (αυτή τη στιγμή εξυπηρετούμε μόνο τα 310 δις € περίπου, τα υπόλοιπα μετά το 2032), το κόκκινο ιδιωτικό έχει υπερβεί τα 230 δις € από αμελητέο τότε, η ιδιωτική περιουσία πλειστηριάζεται, έχουμε ξεπουλήσει τα πάντα, ο παραγωγικός μας ιστός έχει αποψιλωθεί κοκ. Σε κάθε περίπτωση, είναι τεράστιο λάθος να επικεντρώνεται η προσοχή μας στον προϋπολογισμό (ειδικά όταν τα πρωτογενή πλεονάσματα επιτυγχάνονται με υπερφορολόγηση) και στο ρυθμό ανάπτυξης - ο οποίος πριν το 2010 ήταν υψηλότερος από σήμερα.
www.fotavgeia.blogspot.com
(α) Μπορεί να έχουμε κοινό νόμισμα με όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, αλλά ασφαλώς όχι την ίδια ισοτιμία – υπάρχει δηλαδή το γερμανικό ευρώ, το γαλλικό, το ελληνικό κοκ. (β) Η ισοτιμία ενός νομίσματος διεθνώς, καθορίζεται από το εμπορικό ισοζύγιο και, κατ’ επέκταση, από το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (-15,1 δις € το 2024). (γ) Σε μία νομισματική ένωση, η ισοτιμία απεικονίζεται στο κόστος εργασίας ανά μονάδα παραγομένου προϊόντος – το οποίο δεν εξαρτάται μόνο από τους μισθούς αλλά, κυρίως, από τις επενδύσεις (όπου η Ελλάδα παραμένει τελευταία στην ΕΕ), από την καινοτομία, από τις παραγωγικές διαδικασίες, από το ενεργειακό κόστος κοκ. Εν προκειμένω, παρά το ότι οι μέσοι πραγματικοί μισθοί στην Ελλάδα είναι οι χαμηλότεροι στην ΕΕ (=τελευταίοι των τελευταίων), το κόστος εργασίας ανά μονάδα παραγομένου προϊόντος παραμένει από τα υψηλότερα – εύλογα, αφού η παραγωγικότητα της εργασίας είναι στο 45% περίπου του μέσου της ΕΕ. (δ) Στα παραπάνω πλαίσια, η ισοτιμία του ελληνικού ευρώ είναι πολύ υψηλή, συγκριτικά με τις άλλες χώρες της Ευρώπης – κάτι που εκφράζεται με το ύψος των μισθών. Επομένως, το ελληνικό ευρώ έχει ξανά ανάγκη εσωτερικής υποτίμησης - δηλαδή πτώσης των μισθών για να παραμείνει η Ελλάδα ανταγωνιστική, παρά το ότι οι σημερινοί μισθοί είναι εξευτελιστικοί σε σχέση με το κόστος διαβίωσης, ενώ οι αποταμιεύσεις αρνητικές (τελευταία χώρα της ΕΕ). Το γεγονός αυτό, δηλαδή η πολύ υψηλή ισοτιμία του ελληνικού ευρώ, φαίνεται από τα δίδυμα ελλείμματα της χώρας μας που συνέχισαν να αυξάνονται τον Ιανουάριο - εμπορικό και εξωτερικών συναλλαγών. (ε) Εναλλακτικά φυσικά, οι μισθοί θα εξισορροπούταν από την άνοδο των παραγωγικών επενδύσεων – οι οποίες όμως είναι εξαιρετικά χαμηλές, παρά το τεράστιο επενδυτικό μας κενό. Όσον αφορά ειδικά τις ξένες επενδύσεις δεν είναι μόνο χαμηλές αλλά, επιπλέον, αφορούν πάνω από 50% τα ακίνητα (μεταξύ άλλων λόγω των πλειστηριασμών) - με τις υπόλοιπες να προέρχονται κυρίως από το ξεπούλημα των ελληνικών επιχειρήσεων (δημοσίων και ιδιωτικών). (στ) Την περίοδο των μνημονίων, τα οποία ακολούθησαν την εποχή των πολύ υψηλών εμπορικών ελλειμμάτων και ελλειμμάτων τρεχουσών συναλλαγών, η ισοτιμία μειώθηκε μέσω της εσωτερικής υποτίμησης που μας επέβαλε το ΔΝΤ – δηλαδή της μείωσης των ονομαστικών μισθών και συντάξεων, έτσι ώστε (1) να αυξηθούν οι εξαγωγές, λόγω χαμηλότερου μισθολογικού κόστους (2) να μειωθούν οι εισαγωγές, εξαιτίας της χαμηλότερης αγοραστικής δύναμης των Ελλήνων και (3) να ισοσκελισθούν τα ελλείμματα. Επειδή τώρα τα παραπάνω ελλείμματα επέστρεψαν ξανά στα επίπεδα του 2006/2010, εάν δεν αυξηθούν οι επενδύσεις, η καινοτομία κλπ., θα πρέπει να μειωθούν μισθοί και συντάξεις, για να ισοσκελισθούν τα ελλείμματα και να «αποκατασταθεί» η ισοτιμία του ελληνικού ευρώ – κάτι που όμως, όπως αποδείχθηκε στο παρελθόν, θα είχε τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις στο ΑΕΠ, αφού θα προκαλούσε ύφεση κοκ. Από την άλλη πλευρά, το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών που δεν καλύπτεται από τις ξένες επενδύσεις, συμπληρώνεται με εξωτερικό δανεισμό – ο οποίος φυσικά έχει ημερομηνία λήξης (=ανώτατα όρια). Ως εκ τούτου, η Ελλάδα έχει οδηγηθεί ξανά στα αδιέξοδα του παρελθόντος, με τη χρεοκοπία 2.0 προ των πυλών – ευρισκόμενη όμως σε πολύ χειρότερη θέση, αφού το δημόσιο χρέος της είναι 117 δις € υψηλότερο από το 2009, από 299 δις € τότε στα 417 δις € σήμερα με χαμηλότερο ΑΕΠ (αυτή τη στιγμή εξυπηρετούμε μόνο τα 310 δις € περίπου, τα υπόλοιπα μετά το 2032), το κόκκινο ιδιωτικό έχει υπερβεί τα 230 δις € από αμελητέο τότε, η ιδιωτική περιουσία πλειστηριάζεται, έχουμε ξεπουλήσει τα πάντα, ο παραγωγικός μας ιστός έχει αποψιλωθεί κοκ. Σε κάθε περίπτωση, είναι τεράστιο λάθος να επικεντρώνεται η προσοχή μας στον προϋπολογισμό (ειδικά όταν τα πρωτογενή πλεονάσματα επιτυγχάνονται με υπερφορολόγηση) και στο ρυθμό ανάπτυξης - ο οποίος πριν το 2010 ήταν υψηλότερος από σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου