TO ΘΑΡΡΟΣ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ

TO ΘΑΡΡΟΣ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ

Χατζηαναγνώστου Γιώργος

Καλοκαίρι 2014 . Νομοσχέδια μέγιστης σημασίας  χωρίς ουσιαστική διαβούλευση και ενημέρωση

της βάσης , αποτυπωμένα σε χαρτί μέσα  από κλειστά κέντρα αποφάσεων , στοιχηματίζουν ότι  το καλοκαίρι εν μέσω ραστώνης είναι μια καλή ευκαιρία με 100 βουλευτές αντί των 300 να περάσουν τροπολογίες χωρίς μεγάλες απώλειες .

Ρυθμιστικό,Πολεοδομικό , Δασικό ,Αιγιαλός ,ΔΕΗ ,αλλά και άλλα πολλά που κρύβονται σε ανύποπτα νομοσχέδια με έκτακτες επιφάσεις ανάγκης τελευταίας  στιγμής να περνάνε ωσάν σε κλεφτοπόλεμο  δίνουν το στίγμα της αδιαφάνειας και των κρυφίων δεύτερων σκέψεων της συγκυβέρνησης.

Σε καμία περίπτωση ο από πολλούς επιζητούμενος διάλογος των ενεργών πολιτών δεν πραγματοποιείται άλλες φορές  γιατί οι συγκυβερνώντας έχουν πάρει άδεια  ξεκούρασης στην Μύκονο ή σε καμιά ιδιωτική παραλία  λόγω των πολλών καλών που έχουν επιφέρει στην χώρα  ,είτε λόγω εσκεμμένου δόλου που δικαίως ενσκήπτει από την αρνητική πρακτική της κρυφής  διαβούλευσης .

Αναρωτιέται κανείς εάν η συγκυβέρνηση έκανε ανοικτές διαβουλεύσεις με πλατειά συμμετοχή ή αν οι πολιτικοί εκφραστές της είχαν ελεύθερη έκφραση με θάρρος τα αποτελέσματα ποια θα ήταν ;; Aλλά ακόμα και η αντιπολίτευση εάν είχε το θάρρος της πηγαίας έκφρασης ποιο θα ήταν το εκλογικό αποτέλεσμα στις πρόσφατες εκλογές του Μάη ;

Kαι εν τέλει ποια είναι αυτή η πηγαία έκφραση που με θάρρος  αποτυπώνεται είτε με προφορικό είτε με γραπτό λόγο; Ποιοι είναι οι πολιτικοί που έχουν το θάρρος της Πηγαίας  έκφρασης και μπορούν να αντιταχτούν με επιχειρήματα απέναντι στην κομματική στρατηγική;

Θα περίμενε κανείς μετά την μαζικότητα των κινημάτων σε πλατείες αλλά και Πανελλαδικά να μπορούσε η λαϊκή γνήσια έκφραση να είχε διαποτίσει την σκέψη των εκλεγμένων πολιτικών αλλά από ότι εμφανίζεται η εισροή νέων πολιτευόμενων με Θάρρος λόγου  είναι πολύ αργά και  αν μη τι άλλο δειλά εισερχόμενη .

Και βέβαια θα μπορούσε κανείς να πει ότι μετά από τόσα χρόνια πολιτικής διγλωσσίας και κομματικής πειθαρχίας δεν θα μπορούσε κάνεις να περιμένει πολλά πράγματα .

Όμως η μαζική κινητοποίηση η αυθόρμητη το 2011 αυτό έδειξε ,ότι η κοινωνία διψούσε για το διαφορετικό από αυτό που της παρέχει η σημερινή  αστική δημοκρατία των ολίγων δικηγόρων ,γιατρών ,γόνων ,και κομματικών στελεχών .

Τα πηγαία συνθήματα που ορισμένες φορές ήταν γραφικά ,γλαφυρά ,αλλά και  χωρίς ήθος σε κάποιες στιγμές πηγαίας έκφρασης ήταν αυτό που επιβεβαίωνε τον κανόνα της διαφοράς μεταξύ πολιτικής σκέψης  και αυθόρμητης και θαρραλέας  έκφρασης .

Η  θαρραλέα έκφραση  είναι το σημείο αναφοράς  που προσδιορίζει την διαφορά μεταξύ επεξεργασμένης πολιτικά σκέψης και της ενστικτώδους ειλικρινούς αυθόρμητης αποτύπωσης .

Στην πράξη σπανίως εμφανίζονται πολιτικοί άνθρωποι που έχουν την δύναμη και το ηθικό σθένος να μιλήσουν ρεαλιστικά χωρίς να προσπαθούν να εντυπωσιάσουν με αποστροφές αναδεικνύοντας την γλωσσολογική του παιδεία.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα Ο καγκελάριος Βίσμαρκ είναι γνωστός για τις αποστροφές του που συχνά-πυκνά χρησιμοποιούν με στόμφο και Έλληνες πολιτικοί, όπως την υποτιθέμενη ρήση του για τους ‘τρεις καθηγητές που αρκούν για να καταστρέψουν τη χώρα’.(1)

. Υπάρχει όμως μια αποστροφή του Βίσμαρκ που έχει θαυμαστή εφαρμογή στη χώρα μας και αναφέρεται στο Zivilcourage, δηλαδή το ‘θάρρος των πολιτών’, ή ίσως το ‘ηθικό θάρρος’.

Το 1864 ο Βίσμαρκ αποδοκιμάστηκε στο πρωσικό κοινοβούλιο για μια παρατήρηση που έκανε και συγγενής του που ήταν παρών φέρεται να του είπε: ‘Είχατε δίκιο σ’ αυτό που είπατε, αλλά δε λεγόταν δημόσια’. Η απάντηση του Βίσμαρκ ήταν: ‘Αν έχετε αυτή τη γνώμη, έπρεπε να με είχατε υποστηρίξει. Αλλά συμβαίνει συχνά σε ευυπόληπτους πολίτες να μην έχουν το ‘θάρρος των πολιτών’’.

Το θάρρος των πολιτών’ είναι απαραίτητο στοιχείο για τη λειτουργία της αστικής δημοκρατίας - εμπόδιο στην άσκηση ανεξέλεγκτης εξουσίας και ανάχωμα στην εμφάνιση αυταρχισμού. Δεν είναι προφανώς το ίδιο με το στρατιωτικό θάρρος, ούτε με το θάρρος που απαιτείται για να σταθεί κανείς αντιμέτωπος σε μια δικτατορία, ή σε ένα φασιστικό κίνημα.

 Είναι μάλλον το θάρρος να διατυπώνει ευθέως αυτό που πολλοί πιστεύουν και σκέφτονται, αλλά δεν τολμούν να το πουν γιατί φοβούνται την εναντίωση με το κοινά αποδεκτό. Είναι το αντίθετο από αυτό που στα ελληνικά λέμε ‘δε θα βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα’.

Δεν θα μπορούσε κανείς να περιμένει στον κατήφορο της Αστικής Δημοκρατίας αναχώματα από πολιτικούς με θάρρος δεδομένης της μεθοδολογίας μέσω της οποίας διατηρείται η νομή της εξουσίας σε στενό οικογενειακό κύκλο.

Παρ όλα αυτά ακούγονται περιοδικά κάποιες φωνές που πνίγονται μέσα στον επικοινωνιακό λαβύρινθο ανάπτυξης του τίποτα .

Ένα τίποτα που αναπαράγεται με είπα ,είπες ,είπε ή το 1967, το 1974, το 1821 αλλά ακόμα και τον 14^ο αιώνα της Μάυρης πανώλης .

 Πολλές φορές αρθρογραφώντας  ανακαλύπτεται ότι το πηγαίο κείμενο είναι σημείο αναφοράς ,γιατί αντιπροσωπεύει την πρωτογενή σκέψη που εάν πηγάζει μέσα από την ζύμωση με τον λαό και την συμμετοχή μέσα στην ίδια την κοινωνία και όχι σε κλειστά σαλόνια είναι αυτό που αποδέχεται ο απλός πολίτης .

Η σημερινή κατ επίφαση Δημοκρατία έχει την ανάγκη πολιτευομένων με σφαιρική αντιληπτική ικανότητα που μπορεί να τους επιτρέψει να έχουν το ηθικό ανάστημα να προάγουν σκέψεις και ίδιες τις ίδιας της κοινωνίας και όχι της κοινωνίας που αναπαράγει μοντέλα τύπου copy paste άλλων κοινωνιών .

Όλα αυτά που διαδραματίζονται σε ένα διεθνές αλληλοεξαρτώμενο περιβάλλον χρήζουν παρρησίας και τόλμης συνδυαζόμενη με την διορατικότητα για το αύριο .

Αυτό που έχει ανάγκη η κοινωνία σήμερα είναι καθαρή επικοινωνία και όχι μισόλογα ..

Αυτό και θα επιβράβευση στις προσεχείς εκλογές …

Τοίς τολμωσιν ή τύχη ξύμφορος (Θουκυδίδης). 

(1) costaslapavitsas.blogspot

www.fotavgeia.blogspot.com