ο χιόνι είχε κοκκινίσει σε πολλά σημεία από το αίμα. Σε λίγο σταμάτησαν. Πίστεψα προς στιγμήν ότι μπορεί να τις λυπήθηκαν. Τα άρρωστα καθάρματα όμως ήθελαν να τις βασανίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο. Μας έδεσαν, εμένα και τις δυο γυναίκες στα δέντρα, μπροστά από το πηγάδι. Άρχισαν τότε με λύσσα να πέφτουν πάνω στα μωρά, στα παιδικά κορμάκια και να ικανοποιούν τα ζωώδη ένστικτά τους, τις αρρωστημένες ορέξεις τους ένας, ένας, γελώντας και καγχάζοντας, σαν άλλοι σατανάδες! Πέρασαν όλοι πάνω απ' τα μωρά! Πέρασαν όλοι και από δυο και τρεις φορές κάποιοι! Όσοι σηκώνονταν, βδελυροί και σιχαμένοι μετά την αποτρόπαια πράξη τους, έρχονταν να μας κρατήσουν τα μάτια ανοιχτά, για να βεβαιωθούν ότι δεν έχουμε χάσει στιγμή από το μαρτύριο των παιδιών. Και γελούσαν, καμάρωναν οι σατανάδες. Και ούρλιαζαν τα μωρά. Και κλαίγαμε εμείς. Πείτε μου: πως να σβήσω απ' το μυαλό μου αυτές τις εικόνες; Πως; Δεν ξέρω πόση ώρα είχε περάσει, τα παιδιά όμως δεν άντεξαν πολύ. Τα βασανισμένα και μελανιασμένα απ' το κρύο κορμάκια τους ήταν πια άψυχα. Και εκείνοι συνέχιζαν. Συνέχιζαν αχόρταγα να κακοποιούν τα μωρά και τώρα που ήταν νεκρά.... Η Αντωνία και η Ουρανία δεν άντεχαν πια, ικέτευαν να τις σκοτώσουν! Τότε ο πιο μεγάλος απ' όλους - τσαούσης τους ήταν, θαρρώ - έβγαλε ένα μικρό τενεκέ. Μετά περιέλουσε τις δυο γυναίκες και τα νεκρά μωρά με το πετρέλαιο που περιείχε ο τενεκές και άναψε ένα σπίρτο και τους το πέταξε, γελώντας σαν τρελός...» (Αποσπάσματα, αληθινές μαρτυρίες, από το βιβλίο "Οι Νεράιδες του Πόντου", Αγγελική Παμπουκίδου, εκδόσεις “Πηγή”) facebook.com/ekkofantikisio --------------------------------------------------------- [Σχόλιο: Είτε επιλέγουμε να ξεχάσουμε είτε όχι, τα ίδια θα μας κάνουν οι Τούρκοι. Χρέος μας να είμαστε έτοιμοι για να μην ξανασυμβούν ποτέ αυτά.]
www.fotavgeia.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου