Η κυβέρνηση, το ΔΝΤ, η Ε.Ε. και οι αρχιτραπεζίτες μεριμνούν για το δεύτερο.Όμως κι αυτό δεν είναι εύκολο. Για να διασφαλιστούν οι χρεωστικές απαιτήσεις των τραπεζιτών και των επενδυτών, δεν αρκεί πια η επιβολή των πολιτικών λιτότητας, ιδιωτικοποίησης και δραστικών περικοπών που για δεκαετίες εφαρμόζει το ΔΝΤ ανά την υφήλιο. Χρειάζεται κάτι παραπάνω. Χρειάζεται η υποθήκευση του συνόλου της χώρας, των πλουτοπαραγωγικών πηγών της, του εισοδήματος και της εργασίας του λαού της. Στην πράξη, αυτό σημαίνει επιβολή καθεστώτος πεονίας (peonage) πάνω σε λαούς και χώρες.
Τι είναι το καθεστώς πεονίας;
Πεονία ονομάζεται το καθεστώς όπου ο εργαζόμενος ασκεί ελάχιστο έωςκαθόλου έλεγχο στις συνθήκες και τους όρους της εργασίας του διότι είναι υπόχρεος στον δανειστή του. Σύμφωνα με τον ιστορικό Τζέιμς Ράσσελ,«ανάμεσα στους δυο πόλους της δουλείας και της ελεύθερης εργασίας υπάρχουν ενδιάμεσοι τύποι ανελεύθερης εργασίας – δουλοπαροικία, πεονία, καταναγκαστική εργασία...
Οι πεόν ήταν αγρότες ή εργάτες γης δεμένοι με συγκεκριμένους γαιοκτήμονες ή εργοδότες λόγω των δανείων που τους χρωστούσαν. Στη θεωρία, ήταν υποχρεωμένοι να δουλέψουν μέχρι το χρέος να αποπληρωθεί. Στην πράξη, ο Δανειστής παραποιούσε συχνά τους λογαριασμούς, ώστε το χρέος να μην αποπληρώνεται ποτέ και να συνεχίζει να αυξάνεται.
Το χρέος μπορούσε να μεταβιβαστεί ως υποχρέωση και στα παιδιά του οφειλέτη... Η πεονία υπήρχε από την αρχαιότητα έως, λίγο ώς πολύ, τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα σε μεγάλο αριθμό χωρών». Σύμφωνα με το δίκαιο των ΗΠΑ, «πεονία είναι μια κατάσταση ή συνθήκη υποχρεωτικής υπηρεσίας βασισμένη πάνω στο χρέος ενός προσώπου προς ένα άλλο».
Επίσημη δουλοπαροικία
Οι διεθνείς τοκογλύφοι και δανειστές δεν είναι η πρώτη φορά που επιβάλλουν καθεστώς πεονίας πάνω σε μια χώρα και στον λαό της με τη βοήθεια του ΔΝΤ.
Σύμφωνα με τον Μίλτον Φισκ, «το φαινόμενο της πεονίας του χρέους σημαίνει ότι οι εργάτες δαπανούν ένα σημαντικό μέρος της εργασίας τους όχι για την εθνική ανάπτυξη, αλλά για τις διεθνείς τράπεζες». Τον Οκτώβριο του 1985στη Νέα Υόρκη, σε μια διεθνή συνδιάσκεψη υπό την αιγίδα του ΟΗΕ με αντικείμενο «Δημοκρατία στις διεθνείς σχέσεις», έγινε ιδιαίτερη μνεία στην επιβολή καθεστώτων πεονίας στις υπερχρεωμένες χώρες.
Ο Τζόρτζ Γουόρντ(Νόμπελ Ιατρικής, 1967) είχε πει στη συνδιάσκεψη τα εξής:
«Όσο ζηλότυπα και αν τα υπερχρεωμένα έθνη αντιμετωπίζουν την ανεξαρτησία και την κυριαρχία τους, έχουν καταστεί λόγω της υπερχρέωσής τους κάθε άλλο παρά ανεξάρτητα ή κυρίαρχα. Βρίσκονται σε μια κατάσταση την οποία θεωρώ ως εθνική πεονία. Μια αποικία, όπως ένας δούλος, βρίσκεται υπό κατοχή λόγω ιδιοκτησίας, όμως ένας πεόν βρίσκεται υπό κατοχή λόγω χρέους. Πεονία σημαίνει δουλεία λόγω χρέους».
Όμως, μέχρι σήμερα, αυτό το καθεστώς πεονίας πάνω σε κράτη και λαούς ήταν άτυπο. Με τη δανειακή σύμβαση της Ελλάδας, χάρη στο ευρώ και στους σχεδιασμούς της Ε.Ε. για το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και την «οικονομική διακυβέρνηση», για πρώτη φορά το καθεστώς πεονίας που επιβάλλεται σ’ έναν λαό είναι καθ’ όλα θεσμοθετημένο.Αυτό το νόημα έχουν, αφενός, οι συζητήσεις για επιμήκυνση και, αφετέρου, οι προτροπές για αναθεώρηση του Συντάγματος. Ένα κράτος - πεόν χρειάζεται και το αντίστοιχο Σύνταγμα.
Απόσπασμα από κέιμενο Καζάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου