Η ανατομία του ισλαμικού κράτους και το Κουρδικό

Η ανατομία του ισλαμικού κράτους και το Κουρδικό

Aχμετ Σοράν Σεβέτ

Με τις σφαγές, τη σταύρωση των αμάχων, τους αποκεφαλισμούς, τις αρπαγές παιδιών και γυναικών ως λάφυρα πολέμου, την πώληση των γυναικών στα σκλαβοπάζαρα του σεξ, με μαζικές και αναίτιες εκτελέσεις αιχμαλώτων, η ισλαμική οργάνωση ISIS –το «Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και της Συρίας», όπως αυτοαποκαλείται - έγινε γνωστή απ’ άκρη σ’ άκρη σ’ όλο τον πολιτισμένο κόσμο του πλανήτη.

Η οργάνωση και οι οπαδοί της διεξάγουν μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα δίνοντας στα ΜΜΕ του κόσμου αφορμή για πρώτη είδηση, με σπόνσορες και διαφημίσεις εξοικιώνοντας τον καθισμένο καταναλωτή με το αίμα, καθιστώντας τον με την παθητικότητα του συνεργό στο σφαγείο του κόσμου, φτάνει να είναι έξω από εμάς και μακρυά. Έτσι οι εγκληματικές και οι ανθρωποκτόνες οργανώσεις αποκτούν υπόσταση στις συνειδήσεις των ανθρώπων και ανοχή πού συναλλάσεται ως θέαση με άλλα θεάματα και σπορ κάνοντας την αυταξία του ανθρώπου ύπαρξη της μίας χρήσης και φορέα της διαστροφής με διαστάσεις φήμης εφάμιλλης της ανδραγαθίας

Σε ποιά φιλοσοφία, σε ποιά λογική μπορεί να στηριχτεί η ανθρωποκτόνα δράση; Ποιους στόχους εξυπηρετούν οι προβολές από τα Μέσα εγκλημάτων και βασανισμών; Έχει κάποια εξήγηση αυτός ο παραλογισμός? Ή είναι απλώς προϊόν φανατισμού, μη κατανοητού στον φωτισμένο κόσμο?

Η παγκόσμια κοινή γνώμη σοκαρισμένη και άναυδη παρακολουθεί παθητικά τις πρακτικές που ασκούνται πάνω στην ανθρώπινη ψυχή.

Απόψε θα προσπαθήσω να προσθέσω στον προβληματισμό που έχει αναπτυχθεί γύρω από τα όσα διαδραματίζονται στη Μέση Ανατολή, με τη δική μου ερμηνεία, ώστε να γίνουν όσο το δυνατόν πιο κατανοητά τα θέματα που έθεσα παραπάνω.

Πίσω από τις δράσεις των τζιχαντιστών σίγουρα υπάρχουν ορισμένα Κράτη της περιοχής που επιδιώκουν, το κάθε ένα από αυτά, τα δικά του συμφέροντα. Συνεπώς, δρουν με στρατηγική, πολιτική και στρατιωτική, κατευθυνόμενη από συγκεκριμένα κέντρα, εντός και εκτός της εθνικής τους επικράτειας.

Αν δεν αναλυθεί ο στρατηγικός σχεδιασμός των τζιχαντιστών και δεν έρθουν στο φως οι αίτιες που τους δημιούργησαν, δεν μπορούμε να έχουμε σαφή εικόνα για την μέχρι τώρα προέλαση και τις κατακτήσεις τους.

Για να γίνει κατανοητή η στρατηγική των τζιχαντιστων στη Συρία και στο Ιράκ, πρέπει πρώτα να εξετάσουμε τη θέση τους στο παγκόσμιο κίνημα του τζιχάντ, [του «ιερού πολέμου των ισλαμιστών].

Το Ισλαμικό Κράτος δημιουργήθηκε από τη στάχτη της El Kaida στο Ιράκ υπό την ηγεσία του Abu Musa El Zarkavi. Οφείλουμε  να τονίσουμε ότι η El Kaida στο Ιράκ παρουσιάζει μια ιδιαιτερότητα και διαφοροποιείται από την κεντρική El Kaida.

Η κεντρική El Kaida (που είναι βαθιά επηρεασμένη από τα γραπτά του πνευματικού της  πατέρα και θεωρητικού Abdullah Azzam) θεωρεί ότι η υπερεπεκτατική πολιτική της πρώην Σοβιετικής Ένωσης,  συγκεκριμένα [και ειδικότερα] η εισβολή της στο Αφγανιστάν, τελικά οδήγησε στη διάλυσή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

Με τον ίδιο τρόπο, η κεντρική El Kaida  θεωρεί πως και οι ΗΠΑ με την επεκτατική τους πολιτική σε όλο τον κόσμο θα καταρρεύσουν, αρκεί να χτυπηθούν από μια ηγετική δύναμη -  που θεωρούν ότι είναι οι ίδιοι. Η διαφορά της κεντρικής Αλ Κάιντα από το παρακλάδι της στο Ιράκ  είναι ότι η κεντρική έχει ως  βασικό στόχο τον αμερικανικό και γενικώς το δυτικό επεκτατισμό (Αυτοί είναι, κατά την οργάνωση, οι αποκαλούμενοι ως «σατανάδες»). Συνεπώς εξαιρεί τα μουσουλμανικά κράτη της περιοχής, παρόλο που τα θεωρεί συμμάχους της Δύσης. Θεωρεί ότι αυτά τα κράτη έχουν [παρεκκλίνει] από το Ισλάμ και αποτελούν δευτερεύοντα στόχο. Έχει, συνεπώς, θέσει άμεσους και μακροπρόθεσμους στόχους.

Αντιθέτως, οι σημερινοί τζιχαντιστές θεωρούν πρωτεύοντα στόχο τα γύρω κράτη, και συγκεκριμένα τη Συρία, το Ιράκ και το Ιράν. Διαμόρφωσαν, έτσι,  μια στρατηγική που δίνει μεγάλη έμφαση στους τοπικούς πολέμους.

Εδώ γίνεται φανερή η σημασία του χαρακτηρισμού, από τους τζιχαντιστές του ISIS, ως απίστων όλων όσων δεν συμπορεύονται μαζί τους θρησκευτικά & πολιτικά. Εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ένα άτομο, μια ομάδα η μια ολόκληρη κοινωνία ως άπιστη ή παρεκκλίνουσα, ώστε να δικαιολογείται η χρήση βίας και ο πόλεμος με οποιοδήποτε τρόπο, συμβατό ή όχι. Αυτό είναι το στοιχείο τους ενώνει ουσιαστικά με το παγκόσμιο κίνημα του τζιχάντ.

Οι εκτεταμένες και ασταμάτητες επιθέσεις των οπαδών του σημερινού Ισλαμικού Κράτους κατά των Σιιτών, αμέσως μετά την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ, τους έφερε σε σύγκρουση με τα κεντρικά της El Kaida. Τότε, ο βοηθός του Bin Ladin, ο Ayman El Zavahiri είχε εκφράσει την αντίθεσή του με την πολιτική που εφάρμοσε το παρακλάδι της οργάνωσης στο Ιράκ εναντίον των Σιιτών.

Σ' αυτό το σημείο θα ήθελα να υπογραμμίσω πως θα ήταν λάθος αν θεωρούσαμε ότι οι διαφορετικές τοπικές οργανώσεις της Αλ Κάιντα διαφέρουν επί της ουσίας από την κεντρική οργάνωση,  μιας και οι δύο  πηγάζουν από την ίδια ιδεολογική και πολιτική μήτρα.

Αλλά ορισμένες φορές και υπό ορισμένες συνθήκες, προκύπτουν διαφορές όσον αφορά στον τρόπο δράσης, την έμφαση και την επικοινωνία. Περιττεύει να σημειώσουμε ότι το σημερινό Ισλαμικό Κράτος υπό την ηγεσία του Ελ Bağdadi που δρα κυρίως στο Ιράκ και στη Συρία εξακολουθεί να θεωρεί τους Αμερικανούς και τους Ισραηλινούς τον νούμερο ένα εχθρό. Συνεπώς, η διαφορά του ακραίου ισλαμικού κρατους με την μετριοπαθέστερη Αλ Κάιντα ειναι μηδαμινή.

Για να γίνει κατανοητή η στρατηγική του σημερινού Ισλαμικού Κράτους, πρέπει να μελετήσει κανείς το βιβλίο του Ebubekir Naci με τίτλο “Διαχείριση της αγριότητας”, το οποίο δημοσίευσε  το 2004 και θεωρήθηκε έκτοτε ο πνευματικός πατέρας του Ισλαμικού Κράτους. Το βιβλίο του Naci έδωσε μια θεωρητική βάση και γεφύρωσε τη θεωρία με τη δράση της συγκεκριμένης οργάνωσης.

Ο Naci στο βιβλίο του προτείνει έντονη και συνεχή βία κατά των κρατών που θεωρεί αποστάτες. Σημασία για τον Naci έχει να δημιουργηθούν “περιοχές αγριότητας” ύστερα από σκληρές και καταστροφικές επιθέσεις. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, όταν υποχωρήσουν οι κρατικές δυνάμεις, τότε η αποτελεσματικότητα των δυνάμεων του τζιχάντ θα μεγαλώσει και θα επικρατήσει η αγριότητα και το χάος.

Τέλος, στις περιοχές που θα επικρατήσουν οι τζιχαντιστές, ο κόσμος αναγκαστικά θα υποταχθεί και έτσι αυτές οι περιοχές θα αποτελέσουν τον  κορμό του Ισλαμικού Χαλιφάτου. Με άλλα λόγια η “Διαχείριση της αγριότητας” θα έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργηθούν οι απελευθερωμένες περιοχές που θα αποτελέσουν το πρότυπο του Ισλαμικού Κράτους.

 Ένα άλλο συστατικό στοιχείο αυτής της στρατηγικής, είναι να οδηγηθεί  η κοινωνία σε πόλωση μέσω της υποκίνησης θρησκευτικών και κοινωνικών συγκρούσεων. Έτσι διαμορφώνεται το δίπολο εμείς και οι άλλοι, και σε αυτή την στρατηγική δεν χωράει η συμπόνια και ο συναισθηματισμός που θεωρούνται αιτία ήττας. (σας θυμίζει κάτι αυτό και από την εσωτερική και την εξωτερική πολιτική σκηνή;)

Κατά την άποψη του Naci, επίσης, η συγκρότηση  των απελευθερωμένων περιοχών που αποτελούν τη βάση του ισλαμικού κράτους μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την χρήση βίας υπό συνθήκες χάους. Το κίνημα δε πρέπει να αποφεύγει την αγριότητα. Αντιθέτως, επιβάλλεται να την δημιουργήσει και να την διαχειριστεί.

Βέβαια, το Ισλαμικό Κράτος δεν αξιοποιεί μόνο τα γραπτά του Naci, αλλά προσφεύγει επίσης και σε άλλες αναφορές στοχαστών & διανοούμενων.

Είναι γνωστό ότι η Οργάνωση σε θεωρητικό επίπεδο είναι ευέλικτη, χρησιμοποιεί ακόμη και παραδείγματα ριζοσπαστικών και λογοτεχνικών ρευμάτων, όπως σαλαφιστών/τζιχαντιστών, κάνοντας ακόμη και αναφορές σε ονόματα που μνημονεύουν την Αλ Κάιντα.

Το κλειδί της  επιτυχίας της Οργάνωσης δεν είναι ο πνευματικός της πλούτος, αλλά η ικανότητά της να εφαρμόσει αποτελεσματικά τη στρατηγική της στο πεδίο δράσης. Και είναι προφανές ότι βρίσκει γόνιμο έδαφος.

Είναι φανερό ότι κατάφερε να ελέγξει και  να εκμεταλλευτεί  εξαιρετικά το θυμό και την απογοήτευση των Σουνιτών,  κυρίως στις αγροτικές περιοχές των δύο χωρών, που προκλήθηκε τόσο από την άκαμπτη και βίαιη πολιτική του Άσαντ στη Συρία, όσο και από τη σεχταριστική πολιτική της Βαγδάτης.

Εν συντομία, σε κάθε περίπτωση, οι ενέργειες της Οργάνωσης δεν είναι μόνο παραδείγματα βαρβαρότητας και αγριότητας. Αντιθέτως,  αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της στρατηγικής της για τη λεγόμενη «Διαχείριση της Βαρβαρότητας».

Εάν δεν αποκωδικοποιήσουμε τη στρατηγική αυτή, αν δεν «φωτίσουμε» τα αίτια που δημιούργησαν την οργάνωση, εάν δεν μελετήσουμε τις πολιτικές των κρατών που παρέχουν στρατιωτική & οικονομική βοήθεια στην οργάνωση, δε μπορούμε να την καταστρέψουμε μόνο με αεροπορικές επιδρομές.

Υπάρχει μόνος ένας, αλλά δύσκολος τρόπος αντιμετώπισής της, όπως και των άλλων «αντεπαναστικών» δυνάμεων της περιοχής. Αυτός είναι η κοινή δράση όλων των προοδευτικών & ριζοσπαστικών δυνάμεων της περιοχής με κύριο επαναστατικό υποκείμενο, το Κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα.

Το Κουρδικό και η προέλαση των τζιχαντιστών

Ζούμε πολύ σημαντικές ιστορικές στιγμές. Αν και εκ πρώτης όψεως δεν μοιάζει στον 1ο και 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ζούμε πάλι σήμερα ένα νέο «Πόλεμο Μοιρασιάς». Δυστυχώς, πολλοί από εμάς δεν το έχουν συνειδητοποιήσει.

 Κατά τον προηγούμενο αιώνα, έγιναν δύο Πόλεμοι Μοιρασιάς και μεγάλες  αναταραχές. Οι λαοί αλληλοσκοτώθηκαν. Ο κόσμος μοιράστηκε ξανά και ξανά. Ο χάρτης του κόσμου και η ισορροπία δυνάμεων έχουν αλλάξει αρκετές φορές.

Στο τέλος του Α ́ Παγκόσμιου Πόλεμου, διαλύθηκε η Οθωμανική Αυτοκρατορία και

από τις στάχτες της αναδύθηκαν νέα μικρά έθνη-κράτη και το σημερινό τουρκικό  κράτος. Η Τσαρική Ρωσία, με την μπολσεβικική κατάληψη της εξουσίας μπήκε στο  χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η Γερμανία του Χίτλερ οδήγησε τον κόσμο στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν αμφισβήτησε τους όρους που της επιβλήθηκαν στο τέλος του Α ́ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο κόσμος πρώτα έγινε διπολικός και ύστερα ψυχροπολεμικός. Στη δεκαετία του ’60, ο κόσμος συγκλονίστηκε από τους αντι-αποικιακούς πολέμους της εθνικής απελευθέρωσης. Η κρίση του πετρελαίου το 1974 συντέλεσε στην δημοσιονομική κρίση στο κοινωνικό κράτος, αφήνοντας πρόσφορο έδαφος για  νεοφιλελεύθερες πολιτικές, όπως του Reagan στις ΗΠΑ και της Thatcher στην Αγγλία.

Με τη διάλυση του ανατολικού μπλοκ το 1989 και της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, ο νεοφιλελευθερισμός διακήρυξε την κυριαρχία της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Οι  φορτισμένοι ιδεολογικά όροι «μετανεωτερικότητα», «παγκοσμιοποίηση» και το «τέλος  της ιστορίας» προέκυψαν υπό αυτές τις συνθήκες.

Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Κουρδιστάν  διαμελίστηκε σε 4 κομμάτια και το αποικιακό του καθεστώς επικυρώθηκε με τη Συνθήκη της Λωζάννης.

Πολλά άλλαξαν στον κόσμο τον 20^ο αιώνα. Ωστόσο η μοίρα των Κούρδων δεν άλλαξε. Παρόλο που ολόκληρο τον προηγούμενο αιώνα αγωνίστηκαν κατά της αποικιοκρατίας, έζησαν γενοκτονίες και εξορίες και υπέστησαν απίστευτο πόνο, εντούτοις ο 21^ος αιώνας τους βρίσκει ακόμα ως αποικία και όχι ως κυρίαρχο κράτος.

Η Μέση Ανατολή κλονίζεται στις μέρες μας ξανά. Η «τάξη πολιτικών πραγμάτων» που επιβλήθηκε στη δεκαετία του 20 μέσω της Κοινωνίας των Εθνών διαλύεται. Η Μέση Ανατολή επιστρέφει 100 χρόνια πίσω – με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά θα παίξουν τον κυρίαρχο ρόλο οι λαοί της περιοχής, οι διαφορετικές εθνοτικές και θρησκευτικές ομάδες.

8 Μαρτίου 2004, ένα χρόνο μετά την επέμβαση των Αμερικανών στο Ιράκ, θεσπίστηκε το Σύνταγμα του Ιράκ, το οποίο προέβλεπε τη δημιουργία 3 ομόσπονδων κρατών, του κουρδικού, του σουνιτινού & του σιιτικού, ως μέρη της πολυεθνικής, πολυγλωσσικής, πολυθρησκευτικής ιρακινής κοινωνίας.

Οι Κούρδοι,  χάρη στον πολυετή πολιτικό & ένοπλο αγώνα ενάντια στο καθεστώς του Σαντάμ, προσαρμόστηκαν αμέσως στα νέα δεδομένα, δημιουργώντας ομόσπονδο κράτος. Την ίδια στιγμή επικρατούσε πανικός & σύγχυση στους σουνίτες, οι οποίοι ήταν αυτοί που προσέφεραν κοινωνική & πολιτική νομιμότητα στο καθεστώς Σαντάμ. Και ήταν οι ίδιοι, μέρος των Σουνιτών του Ιράκ, που μετά την ανατροπή του καθεστώτος, συμμετείχαν στις ριζοσπαστικές ένοπλες οργανώσεις και στην Αλ Κάιντα του Ιράκ.

Από την άλλη πλευρά, οι Σιίτες, οι οποίοι αντιπροσώπευαν το 53% του πληθυσμού στο Ιράκ, και είχαν υποστεί μαζί με τους Κούρδους τις μεγαλύτερες διώξεις και σφαγές, απέκτησαν κοινοβουλευτική πλειοψηφία στις πρώτες ελεύθερες εκλογές – Εκλογική νίκη, η οποία τους εξασφάλισε πολιτικά και θεσμικά πλεονεκτήματα, λειτουργώντας όμως εις βάρος των Κούρδων και των Σουνιτών.

 Επειδή το σιιτικό στοιχείο, κληρονομώντας την κρατική δομή του Σαντάμ, έθεσε στο περιθώριο τους Σουνίτες, απομακρύνοντάς τους από την πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας.

Αυτή η κοινωνική & πολιτική περιθωριοποίηση των Σουνιτών, σε συνδυασμό με την οργή & αγανάκτηση του στρατιωτικού σώματος, μετά τη διάλυσή του, προσέφερε γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη των ριζοσπαστικών οργανώσεων και της Αλ Κάιντα. Μετά από την δολοφονία του ηγέτη της Αλ-Κάιντα του Ιράκ το 2006 από δυνάμεις των ΗΠΑ η οργάνωση αποσύρθηκε για λίγο.

Η Κεντρική Κυβέρνηση στη Βαγδάτη συνέχισε την σεκταριστική της πολιτική εναντίον των Σουνιτών και την εχθρική της πολιτική απέναντι στους Κούρδους. Δια στόματος  του πρωθυπουργού Νούρι Ελ Μαλίκι η κεντρική κυβέρνηση δεν δίστασε να εκφράσει την επιθυμία της να πνίξει τους Κούρδους με την πρώτη ευκαιρία. Ενώ κλιμακωνόταν η σύγκρουση Σουνιτών και Σιιτών με αποτέλεσμα να υπάρχει σχεδόν κάθε μέρα ένα μακελειό στη χώρα, οι Κούρδοι σχημάτισαν αυτόνομη κουρδική κυβέρνηση, επιταχύνοντας την οικονομική ανάπτυξη και δημιουργώντας όλους τους θεσμούς ενός κράτους.

 Η Κεντρική κυβέρνηση της Βαγδάτης όμως διέκοψε τη χρηματοδότηση προς το Κουρδιστάν από  τη πρώτη Ιανουαρίου του 2014 με τη δικαιολογία ότι οι Κούρδοι έχουν συνάψει συμφωνίες για την εξαγωγή πετρελαίου χωρίς την έγκριση της Βαγδάτης.  Υπό αυτές της συνθήκες ο πρόεδρος της περιφερικής κυβέρνησης του Κουρδιστάν ο Μπαρζανί, στις αρχές του Ιουνίου έθεσε το θέμα της απόσχισης της Κουρδικής περιοχής από το υπόλοιπο Ιράκ.

Σε αυτή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή που έντονες συζητήσεις περί απόσχισης του Κουρδιστάν γίνονταν όλο και πιο έντονες και το αίτημα της ανεξαρτησίας όλο και πιο επιτακτικό, η ισλαμική οργάνωση με βαρύ οπλισμό που εφοδιάστηκε κυρίως από την Τουρκία και με την υποστήριξη του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας, κατευθύνθηκε από τη Σύρια προς το Ιράκ. Καταλείφθηκε η πόλη Μουσουλι χωρίς καμιά αντίσταση του ιρακινού στρατού.

Το Ισλαμικό Κράτος δεν  κατευθύνθηκε προς τη Βαγδάτη αλλά στράφηκε προς το Κουρδιστάν με υπερσύγχρονα όπλα που προμηθεύθηκε από τη Μουσουλι.  Ο κόσμος παρακολούθησε για άλλη μια φόρα ως απλός παρατηρητής την τραγωδία των Κούρδων και άλλων θρησκευτικών και πολιτισμικών ομάδων. Ξεριζώθηκαν οι χριστιανοί από την Μουσουλι και οι γιεζιδι κούρδοι από την περιοχή Σένγκαλ.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ισλαμική αυτή οργάνωση υποστηρίζεται από τα σουνιτικα κράτη όπως το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία, από την Τουρκία, και άλλες πολιτικές δυνάμεις εκφραστές του αραβικού εθνικισμού με την Σουνιτική του ερμηνεία στην Σύρια, Ιορδανία και Ιράκ.

 Με αλλά λόγια τα κράτη και οι πολιτικές δυνάμεις που είναι γνωστές για την αντι-κουρδική τους στάση εξαπέλυσαν πόλεμο μέσω του ισλαμικού κράτους στους Κούρδους με στόχο να εμποδίζουν για ακόμη μία φορά την δημιουργία Κουρδικού Κράτους.

Οι Κούρδοι, με την βοήθεια κυρίως των ΗΠΑ και της δυτικής συμμαχίας, έχουν σταματήσει την προέλαση των τζιχατιστων στο Κουρδιστάν και ήδη έχουν περάσει στην αντεπίθεση. Σχεδόν όλες οι πόλεις που πέρασαν στα χέρια των τζιχαντιστων απελευθερώθηκαν από τις Κουρδικές δυνάμεις.

Καθώς υποχωρεί χτυπημένο βάρια το ισλαμικό κράτος από το Κουρδιστάν στο Ιράκ, αυτή τη φόρα στράφηκε και άνοιξε μέτωπο με τους Κούρδους στη Σύρια για λογαριασμό της Τουρκίας.  Ο σκοπός είναι να ελέγξει το Κουρδιστάν που βρίσκεται υπό κατοχή της Σύριας στο Βορά, ώστε να ανακόψει τη σχέση των δυο κομματιών του Κουρδιστάν, με απώτερο σκοπό να μην έχουν δίοδο οι Κούρδοι στη μεσόγειο.

Η Τουρκία, εφοδιάζοντας φανερά πια την ισλαμική οργάνωση για να πολεμήσει τους Κούρδους, επιδιώκει πρώτα από όλα να μην δημιουργηθεί το Κουρδικό κράτος, και δεύτερον να παίξει ρόλο στην ευρύτερη περιοχή, η οποία διαλύεται και θα διαμορφωθεί εκ νέου.

Ο πόλεμος στην μέση ανατολή διεξάγεται, χωρίς οι Κούρδοι να έχουν συντελέσει στην έναρξή του.

Ο χάρτης της μέσης ανατολής θα αλλάξει. Το μόνο που μπορούν να κάνουν οι Κούρδοι, που είναι ο μοναδικός λαός με περίπου 45 εκατομμύρια στον κόσμο χωρίς κράτος, είναι να υπερασπίσουν την πατρίδα τους και να δημιουργήσουν το δικό τους κράτος.

Ευχαριστώ

 Πηγη MAXΩΜΕ

WWW.FOTAVGEIA.BLOGSPOT.COM