Χατζηαναγνώστου Γιώργος
Η αγωνία για το αύριο χωρίς χρυσό μεγαλώνει εν όψει γεωπολιτικοοικονομικών εξελίξεων αναδεικνύοντας την αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας να εγγυηθή την στήριξη της οικονομίας μέσω αποθεματικών Χρυσού. Ιστορικά Το τέλος του Β' παγκόσμιου πολέμου, γέννησε στο οικονομικό διεθνές πεδίο τη Νομισματική και Χρηματοοικονομική Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών, γνωστή και ως η Διάσκεψη του Bretton Woods. Στη διάσκεψη αυτή, που έλαβε χώρα από την 1η έως τις 22 Ιουλίου του 1944 στο ομώνυμο θέρετρο της πολιτείας New Hampshire των ΗΠΑ, παραβρέθηκαν 730 συμμετέχοντες από 45 συμμαχικές χώρες. Εκεί αποφασίστηκε η δημιουργία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), της Παγκόσμιας Τράπεζας, καθώς και η υιοθέτηση του συστήματος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών που έγινε γνωστό ως το σύστημα του Bretton Woods.
Σύμφωνα με το σύστημα αυτό, κάθε χώρα που συμμετείχε αναλάμβανε την υποχρέωση να ασκήσει τέτοια νομισματική πολιτική που να διατηρεί την συναλλαγματική της ισοτιμία σταθερή σε μια καθορισμένη τιμή, συν/πλην 1%, σε σχέση με το χρυσό. Σκοπός της
δημιουργίας αυτού του συστήματος ήταν η ύπαρξη ενός ομαλού και προβλέψιμου διεθνούς κλίματος συναλλαγών ανάμεσα στις συμμετέχουσες χώρες, που θα διέπονταν από συγκεκριμένους κανόνες, με περιορισμό των ελέγχων, και την επίτευξη της μετατρεψιμότητας των νομισμάτων όλων των χωρών που συμμετείχαν στο σύστημα του Bretton Woods, μέσω των σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών.
Η διαφορά με το προηγούμενο σύστημα του κανόνα του χρυσού σημειώνεται στο ότι οι ισοτιμίες των νομισμάτων των χωρών που συμμετείχαν ήταν σταθερές σε σχέση με το χρυσό, δεν ήταν όμως τα νομίσματα τους απ’ ευθείας μετατρέψιμα σε χρυσό. Δικαίωμα στη μετατρεψιμότητα διατηρούσε μόνο η Αμερική στην τιμή των $35 ανα ουγγια χρυσού ενώ οι υπόλοιπες χώρες καθόριζαν τις ισοτιμίες τους σε σχέση με τον χρυσό υπολογίζοντας τη σχέση εθνικού νομίσματος ανά ουγγια χρυσού που επιθυμούσαν και στη συνέχεια όριζαν αντίστοιχα την ισοτιμία τους με το δολάριο.
Το νέο αυτό τοπίο μετέτρεψε το δολάριο σε «παρεμβατικό νόμισμα» μέσα σ'ένα ευρύτερο αίτημα για σταθερότητα στην οικονομική σκηνή που είχε ήδη δεχθεί πλήγμα από την οικονομική κρίση του 1930.
Το αίτημα όμως παραμένει απραγματοποίητο, καθώς τη δεκαετία του 1960 έρχεται στο προσκήνιο μια γενικότερη αστάθεια στη διεθνή πολιτική και οικονομική σκηνή που, συνδυαζόμενη με την ανελαστικότητα των τιμών, είχε ως αποτέλεσμα αλυσιδωτές υποτιμήσεις και ανατιμήσεις των ισχυρών νομισμάτων. Το γεγονός αυτό οδήγησε στην ανάγκη λήψης νομισματικών μέτρων από τις ΗΠΑ για τη στήριξη του δολαρίου.
Τα μέτρα αυτά δεν απέδωσαν αφού τόσο το ελλειματικό ισοζύγιο των ΗΠΑ όσο και το κλίμα της διεθνούς αβεβαιότητας συνέχισαν να συντηρούνται στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.
Τελικά, το 1971 με απόφαση του προέδρου Richard Nixon, οι ΗΠΑ εγκαταλείπουν την μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό και μαζί μ’ αυτήν έρχεται το τέλος της εφαρμογής του συστήματος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών του Bretton Woods. Η οικονομική ευημερία δεν επιτυγχάνεται όμως ούτε με την κατάργηση της μεταπολεμικής συνθήκης καθώς η πετρελαϊκή κρίση του 1973 συγκλόνισε τα θεμέλια του παγκόσμιου νομισματικού συστήματος.
Ωστόσο, οι υπόλοιποι μηχανισμοί του συστήματος παραμένουν σε εφαρμογή διαμορφώνοντας το σύγχρονο οικονομικοπολιτικό σκηνικό της παγκόσμιας κοινότητας.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι ένας διεθνής οργανισμός, αρμόδιος για τη διαχείριση του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος και την παροχή δανείων προς τα μέλη του για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που σχετίζονται με το ισοζύγιο πληρωμών.
Εμπνευστές της δημιουργίας του ήταν ο διεθνούς φήμης άγγλος οικονομολόγος Τζον Μέιναρντ Κέινς, υπέρμαχος της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία, και ο βοηθός υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Χάρι Γουάιτ. Στις 27 Δεκεμβρίου του 1945 εγκρίθηκε το καταστατικό του και την 1η Μαρτίου του 1947 άρχισε η λειτουργία του. Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα, σήμερα αριθμούν 184 μέλη.
Η ΑΥΤΟΡΥΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ
Ιστορικά, η έννοια της αυτορύθμισης της αγοράς πρωτοδιατυπώθηκε από τους κλασικούς οικονομολόγους (Adam Smith, 1776), στο ευρύτερο πλαίσιο των ιδεών του Διαφωτισμού και της λογικής, σε αντίθεση με τις προκαταλήψεις του Μεσαίωνα.
Η οικονομία θεωρήθηκε ως ένας βιολογικός οργανισμός, ο οποίος, για να λειτουργήσει σωστά, θα πρέπει να αφήνεται ελεύθερος από κρατικές παρεμβάσεις. Το κραχ του 1929 στην Αμερική που ήρθε να δείξει με τον χειρότερο τρόπο πως η αγορά δεν αυτορυθμίζεται πάντα με τρόπο που να εξυπηρετεί το συμφέρον της κοινωνίας.
Ηταν η εποχή που ξεκίνησε το ρεύμα του κρατικού παρεμβατισμού στην οικονομία, του Κοινωνικού Κράτους Δικαίου, το οποίο στην οικονομική θεωρία διατυπώθηκε από τον J.M. Keynes. Με λίγα λόγια, ο Keynes υποστήριξε πως σε καμία περίπτωση δεν είναι δεδομένο πως η αγορά αυτορυθμίζεται με τρόπο που να εξασφαλίζει την πλήρη απασχόληση. Και αυτό γιατί πολύ απλά κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί πως ό,τι παραχθεί θα αγοραστεί απαραίτητα.
Ηταν η εποχή που ξεκίνησε το ρεύμα του κρατικού παρεμβατισμού στην οικονομία, του Κοινωνικού Κράτους Δικαίου, το οποίο στην οικονομική θεωρία διατυπώθηκε από τον J.M. Keynes. Με λίγα λόγια, ο Keynes υποστήριξε πως σε καμία περίπτωση δεν είναι δεδομένο πως η αγορά αυτορυθμίζεται με τρόπο που να εξασφαλίζει την πλήρη απασχόληση. Και αυτό γιατί πολύ απλά κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί πως ό,τι παραχθεί θα αγοραστεί απαραίτητα.
Στην περίπτωση που δεν συμβεί αυτό, το κράτος (σύμφωνα με τον Keynes) νομιμοποιείται να παρέμβει, απορροφώντας αυτό την πλεονάζουσα παραγωγή, ώστε οι επιχειρηματίες να μην χρειαστεί να μειώσουν την παραγωγή και να προβούν σε περικοπές προσωπικού. Συνεπώς, ο κρατικός παρεμβατισμός στη ζήτηση θα μπορούσε να σώσει την οικονομία από την κρίση.
Παρ όλα αυτά οι στρεβλώσεις είναι μέρος του συστήματος και χρήζουν διορθώσεων .
ΤΟ ΜΑΖΕΜΑ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΣΤΙΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΤΟΥ
Η Γερμανική Κεντρική Τράπεζα μέχρι το 2020 προχωράει στην επιστροφή των αποθεμάτων της σε ράβδους χρυσού που φυλάσσονται στις ΗΠΑ, την Βρετανία και την Γαλλία, και θεωρητικά η κίνηση αυτή έρχεται μετά τις αμφιβολίες οικονομικών αξιωματούχων στο κατά πόσο οι ποσότητες του γερμανικού «θησαυρού» είναι εκείνες που αναγράφονται στα χαρτιά καθώς έχει περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα από την στιγμή που πραγματοποιήθηκε ο ανάλογος έλεγχος με την φυσική παρουσία ελεγκτών.
Το σχέδιο των γερμανικών αρχών είναι αρχικά να επιστρέψουν πίσω στο Βερολίνο και οι 450 τόνοι χρυσού που φυλάσσονται στο Παρίσι καθώς και οι 1500 τόνοι από τα θησαυροφυλάκια της Νέας Υόρκης.
Σε περίοδο κρίσης, ο χρυσός θεωρείται ως ένας ασφαλής οικονομικός παράδεισος. Και καθώς η οικονομική κρίση σαρώνει την ευρωζώνη οι Γερμανοί φαίνεται να ανησυχούν όλο και περισσότερο για τα αποθέματα τους, καθώς μόνο το 30% βρίσκεται σε θησαυροφυλάκια της χώρας.
Η Γερμανία με συνολικά 3.396 τόνους χρυσού, αξίας 130 δις είναι η δεύτερη χώρα με τα μεγαλύτερα αποθέματα πίσω από τις ΗΠΑ και τους 8.133 τόνους που διαθέτει.
Στην Ευρώπη τα αποθέματα χρυσού των χωρών της ευρωζώνης υπολογίζονται συνολικά στους 10.787 τόνους. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα διαθέτει περισσότερους από 502 τόνους, η Αυστρία 280, η Πορτογαλία 382, η Ισπανία 281 και η Ελλάδα 111.
Γιατί ο γερμανικός χρυσός βρίσκεται μακριά από το Βερολίνο
Οι περισσότερες υποθέσεις αναφέρουν την έκρυθμη και επικίνδυνη περίοδο του του Ψυχρού Πολέμου και τους φόβους των Γερμανών πως σε μια εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης θα έχασαν την περιουσία τους. Αν και αυτό βέβαια εξηγεί γιατί μεγάλες ποσότητες πήγαν στις ΗΠΑ δεν απαντά στο ερώτημα γιατί μεταφέρθηκαν στην Βρετανία και τη Γαλλία που εξέφραζαν τους ίδιους φόβους.
Θεωρητικά Η Γερμανία ως μια σημαντική εξαγωγική χώρα στις δεκαετίες του 1950, 1960, « Χρειαζόταν την στρατιωτική προστασία από τους συμμάχους της ενώ οι Αμερικανοί οι Βρετανοί και οι Γάλλοι είχαν πάντα προβλήματα ρευστότητας.
Στην πραγματικότητα , η Γερμανία τους έδινε δάνεια και τους έστελνε χρυσό σε μια «συμφωνία κυρίων» για να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους».
Για αυτό βλέπουμε και την άνοδο των εμπορικών συνναλαγών της Γερμανίας αλλά και την κερδοφορία της λόγω δανείων σε τρίτους .
Επισήμως η γερμανική κεντρική τράπεζα διακηρύττει πως δεν έχει καμιά αμφιβολία για την ακεραιότητα του χρυσού της και την ασφάλεια του στις ξένες χώρας.
Δεν υπάρχει θέμα αμφιβολίας αλλά πιο στενής παρακολούθησης και ελέγχου. Σε αυτό το πλαίσιο έχουν ήδη ζητηθεί 150 τόνοι από τα αποθέματα της στη Νέα Υόρκη ώστε οι αρχές να το λιώσουν για να εξετάσουν την αυθεντικότητα του.
Το 1966 σε μια παρόμοια κίνηση είχε προβεί και η Γαλλία που μετέφερε όλους τους ράβδους χρυσού της από τις ΗΠΑ, με την μεταφορά να γίνεται μάλιστα μετά από εντολή του Σαρλ ντε Γκολ με υποβρύχια. Ήταν τότε μια στρατηγική απόφαση του Γάλλου προέδρου που δεν ήθελε να έχει καμιά εξάρτηση από τις ΗΠΑ, με κανέναν τρόπο, ούτε με αντάλλαγμα όλο το χρυσό του κόσμου…
Στην Ελλάδα που είναι ο χρυσός σε περίπτωση που τον χρειαστούμε ;
Ο χρυσός της Ελλάδας
Το που βρίσκεται ο χρυσός περιλαμβάνει αρκετούς αστικούς μύθους.
Στα απομνημονεύματά της η Βιργινία Τσουδερού αναφέρει ότι χρυσός και χαρτονομίσματα της Τράπεζας της Ελλάδας μεταφέρθηκαν από την Αθήνα προς την Κρήτη με δύο πλοία. Λέγεται ότι το ένα πλοίο βυθίστηκε. Για πολλές μέρες ξεβράζονταν στις ακτές της Κρήτης χαρτονομίσματα. Ο χρυσός, πάντως, τη γλίτωσε. Ο επόμενος σταθμός του χρυσού εντοπίζεται στο Κάιρο και κατόπιν στη Νότιο Αφρική.
Ειρωνεία; Ο υποδιοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας που μετέφερε το χρυσό το 1941 ήταν ο Γεώργιος Ματζαβίνος και μέσα στο πλοίο ήταν ο 13χρονος γιος του Ανδρέας ο οποίος ήταν και στο ΔΣ που εκποίησε το χρυσό το 2003...
Η εκποίηση του χρυσού
Μέχρι το 2003 τα αποθέματα της Ελλάδας ήταν 147 τόνοι χρυσού. Μόνο μία φορά στην ιστορία της η χώρα μας πούλησε χρυσό. Ήταν τον Αύγουστο του 2003 όταν ο τότε πρωθυπουργός της χώρας Κ. Σημίτης θέλησε να «αξιοποιήσει» χρυσά νομίσματα και ράβδους χρυσού που βρίσκονταν στην Τράπεζα της Ελλάδας.
Τι συνέβη; Χιλιάδες χρυσά νομίσματα εστάλησαν στο εξωτερικό για να λιώσουν και να μετατραπούν σε ράβδους διεθνών προδιαγραφών. Το αποτέλεσμα; Ράβδοι συνολικού βάρους 81 τόνων. Από αυτούς η τότε κυβέρνηση πούλησε 20 τόνους για να καλύψει έλλειμμα των δημόσιων ταμείων, γιατί τα φύλακτρα του χρυσού θεωρήθηκαν ασύμφορα και για να επενδύσει τα χρήματα σε αποδοτικότερες επιλογές. Μία από αυτές τις επιλογές ήταν και τα ομόλογα!
Την ώρα που η Ελλάδα «σκορπούσε» τον χρυσό της, τι κάνουν οι άλλες χώρες;
Χαρακτηριστικά αναφέρονται οι τρεις πρώτες χώρες με τα μεγαλύτερα αποθέματα: Αμερική: 8.133,5 τόνους, Γερμανία: 3.387,1,Γαλλία: 2.435,4. Η Τουρκία διαθέτει αυτήν τη στιγμή 503,2 τόνους χρυσού περισσότερους ακόμη κι απ' ότι διαθέτει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (502,1%). Από επίσημα στοιχεία του 2012 προκύπτει ότι η χώρα μας διαθέτει μόλις 111,8 τόνους χρυσού!
Που φυλάσσεται ο χρυσός που μας απέμεινε; Η μισή ποσότητα στην Τράπεζα της Ελλάδος και οι υπόλοιποι τόνοι σε τρεις τράπεζες του εξωτερικού.
Ανάλογη τακτική ακολουθούν και οι υπόλοιπες χώρες σβήνοντας τα ίχνη του που πως πότε και γιατί .
Χαρακτηριστικά στην Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ (Federal Reserve Bank) φυλάσσονται 1.000 τόνοι δικού της χρυσού και 8.000 τόνοι χρυσού 60 άλλων χωρών κατά τα λεγόμενα.
ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ
Στο δια ταύτα δεν είναι τυχαία η "ανάπτυξη " ενεχυροδανειστηρίων συλλογής χρυσού ... όπως και η εκχώρηση δικαιωμάτων εξόρυξης στην ΕLDORADO GOLD.
Σε μια κοινωνία όπου η αναπόφευκτη επιβολή του πολεμικά ισχυρού θεωρείται δεδομένη μια απο τις σοβαρές μορφές εναλλακτικής οικονομικής άμυνας είναι και ο χρυσός.
Και ως δια μαγείας την στιγμή που τον χρειάζεται η Ελλάδα δεν τον έχει...
Ανικανότητα ,Αδυναμία ,ή επιλεκτικός σχεδιασμός υποσεινύδητα η κοινωνία γνωριζει .
Και με δημοκρατικές διαδικασίες "τιμωρεί" τους επίορκους. Τους επίορκους που ενώ σχίζουν τα ιμάτια τους για την φερεγγυότητας τους και την αξιοπιστία τους προτιμούν αν έχουν τα χρήματα τους σε Θυρίδες του εξωτερικού αντί να αγοράσουν ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου υποστηρίζοντας την αξιοπιστία τους αλλα και την θεώρηση τους.
Η μήπως είναι αναξιόπιστοι ;
www.fotavgeia.blogspot
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου