Απαραίτητο για την «γερμανική ευρώπη» ένα ΔΝΤ στην διαπραγμάτευση.
Του Γ. ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΥ
Μείωση 5% του ΑΕΠ με τα ‘γεναιόδωρα’ μέτρα, χωρίς αναδιάρθρωση χρέους.
Η τελευταία εβδομάδα εντατικών διαπραγματεύσεων στις Βρυξέλλες, σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο, ήταν στην πραγματικότητα μια ολική επαναφορά στο σημείο που ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις πριν απο την Συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου 2015. Οι «θεσμοί» επέστρεψαν εκεί που πάντα ήταν : στις απαιτήσεις της 5ης αξιολόγησης.
Στην φάση αυτή, η ελληνική πλευρά προέβη σε μια κίνηση που ‘εκθέτει’ τους «θεσμούς» στα μάτια της κοινής γνώμης. Συγκεκριμένα η διαπραγματευτική ομάδα κατέθεσε πρόταση που αποδεχόταν μεγάλο μέρος των απαιτήσεων των δανειστών, αλλά υιοθέτησε μια εσωτερική κατανομή των βαρών, η οποία μοιράζει το κόστος των μέτρων μεταξύ των περισσότερο και λιγότερο ευκατάστατων κοινωνικών ομάδων και ανέδειξε τον στόχο προστασίας των οικονομικά ασθενέστερων.
Ενώ αρχικά οι ευρωπαίοι πιστωτές δέχθηκαν τις προτάσεις αυτές ως βάση διαπραγμάτευσης, την επομένη επανέφεραν στο προσκήνιο το ΔΝΤ.Το ΔΝΤ ανέτρεψε την κλείδα κατανομής των βαρών που υιοθετεί η ελληνική πρόταση και προέβαλετην υιοθέτηση περικοπών εισοδήματος αντί φορολογικών μέτρων, μείωσε τα μέτρα φορολόγησης των επιχειρήσεων, ζήτησε αύξηση του ΦΠΑ, προδίδοντας έτσι το πρόσημο των επιβαλόμενων μέτρων. Η ελληνική πλευρά αντέτεινε πως είναι δικό της θέμα η επιλογή των μέτρων ισοδυνάμου αποτελέσματος. Εγινε όμως έτσι εμφανές πως οι δανειστές εκδηλώνουν πολιτική προτίμηση και επιδιώκουν εγκλωβισμό της κυβέρνησης σε αδιέξοδο.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η φιλοσοφία των μνημονίων δηλαδή η πολιτική λιτότητας, βασίζεται στην παραδοχή ότι η λύση του προβλήματος της Ελλάδος, είναι η μείωση του κόστους εργασίας και η εφαρμογή διαρθρωτικών μέτρων (πχ. στην αγορά εργασσίας η το ασφαλιστικό) που καταλήγουν στην μείωση μισθών και συντάξεων. Η παραδοχή αυτή είναι κεντρικό θέμα του «προγράμματος προσαρμογής» και παραμένει κεντρικός πυλώνας της διαπραγματευτικής στάσης των δανειστών.
Επιμένουν δηλαδή οι πιστωτές στην στρατηγική της υποτίμησης μισθών και συντάξεων και απορρύθμισης της αγοράς εργασίας. Θεωρούν ότι έτσι θα προωθήσουν την ανάκαμψη, ενώ στην πραγματικότητα προκαλούν μεγαλύτερη ύφεση. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα μέτρα (8,5 δις) που περιλαμβάνονται στην πρόταση των θεσμών που ηταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων την Πέμπτη, εκτιμάται ότι θα έχει ένα πρόσθετο υφεσιακό αποτέλεσμα στην ελληνική οικονομία της τάξεως του 5% τουλάχιστον. Οδηγεί δηλαδη την χώρα σε βαθύτερη ύφεση και καταστροφή παραγωγικού δυναμικού.
Δεδομένου ότι η πρόταση της ελληνικής πλευράς εκθέτει τους ευρωπαιους δανειστές --χαρακτηριστική η προσπάθεια Γιουνκερ να αποποιηθεί τις προτάσεις για μείωση συντάξεων- χρησιμοποιούν το εκτός ευρώπης ΔΝΤ και «κρύβονται» πίσω από τις δικές του συνταγές. Παραμένουν άκαμπτοι προς την νέα ελληνική κυβέρνηση, όπως ήταν και πρός την προηγούμενη. Η διαφορά είναι ότι η προηγούμενη ήταν υποταγμένη ενώ η σημερινή αντιτίθεται στο μοντέλο της προωθούμενης «γερμανικής ευρώπης» που καταργεί το ευρωπαικό κοινωνικό μοντέλο.
Η χρήσιμοποίηση του ΔΝΤ στα ευρωπικά προγράμματα «διάσωσης» ήταν γερμανική επιλογή, διότι οι αρχές που εμπεριέχονται στις οικονομικές προδιαγραφές του, που γενικά απαιτούν μείωση δημοσίων δαπανών, υψηλότερους φόρους και ιδιωτικοποιήσεις -ακόμη και εν μέσω ύφεσης- είναι μέρος της λεγόμενης «Συμφωνίας της Ουάσινγκτον», που βέβαια δεν βρίσκει κατανόηση σε άλλα μέρη του κόσμου. Είναι γνωστό πως οι περισσότερες ασιατικές χώρες διατηρούν πικρά αισθήματα για τις παρεμβάσεις του ΔΝΤ κατά την περίοδο της λεγόμενης «ασιατικής κρίσης» του 1997. Οι αναπτυσσόμενες χώρες θεωρούν ότι έχει εμφανώς προτίμηση στην υπεράσπιση των συμφερόντων των αναπτυγμένων οικονομιών της Δύσης και δημιουργούν ήδη εναλλακτικές λύσεις στο ΔΝΤ και την αδελφή Διεθνή Τράπεζα (πχ. Τράπεζα BRICS).
Στο ευρωπαικό έδαφος, η εμπλοκή του ΔΝΤ σηματοδοτεί την προσπάθεια δημιουργίας μιας ευρώπης πολλαπλών ταχυτήτων, στη οποία η χώρα μας θα είναι στην χαμηλότερη. Η «κινεζοποίηση» της ευρωζώνης που προωθεί η γερμανική ελίτ, δεν βρίσκει «στα σημεία» σύμφωνη την αμερικανική πολιτική που δεν βλέπει με καλό μάτι την χρηματοπιστωτική κυριαρχία της Γερμανίας, η οποία ταυτόχρονα δεν ‘συνεργάζεται’ με τις ΗΠΑ στην ρύθμιση των παγκόσμιων αγορών. Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμελοιπόν, ότι ενώ η αντιπροσωπία του ΔΝΤ υπό την –ευρωπαία-Κ. Λαγκάρντ «τορπιλίζει» την σσυμφωνία για την Ελλάδα, με απαιτήσεις που ο Α. Τσίπρας δεν μπορεί να δεχθεί, την ίδια στιγμή ο –αμερικανός-εκπρόσωπος του διοικητικού μηχανισμού του Ταμείου Τζ. Ράις στην Ουάσιγκτον, δηλώνει πως η αθέτηση πληρωμης την 30η Ιουνίου δεν αποτελει πιστωτικό γεγονός, προσφέροντας χρόνο στην ελληνική πλευρά.
Στο σύνθετο αυτό παιχνίδι, ο ‘πολύς’ κ. Ντόναλντ Τ. ψέλλισε’the game is over’, προσφέροντας δόλωμα πεντάμηνης παράτασης της δανειακής σύμβασης, με μια χρηματοδότηση ύψους 15,5 δις, προκειμένου να εξασφαλισθεί η αποπληρωμή των δόσεων προς ΔΝΤ και ΕΚΤ μέχρι τον Οκτώβριο. Μέχρι να ξεπερασθεί δηλαδή ο κίνδυνος που αποτελεί για τις αγορές, μια αθέτηση πληρωμών. Την ίδια στιγμή ο κ. Σόυμπλε ετοιμάζεται να ‘κάνει ταμείο’ με την πρόταση του Quartetto για περισσότερο έλεγχο στους ευρωπαικούς προυπολογισμούς και θεσμική εξασφάλιση της λιτότητας, που με την βοήθεια της αγοράς, χωρίζει τις χώρες της ευρωζώνης σε δανειστές και δανειζόμενους.
Είναι όμως η Ευρώπη μόνο μια αγορά ; Στην Ελλάδα είναι πάντα χώρος συγκέντρωσης του Δήμου. Για τον λόγο αυτό η ελληνική διεκδίκηση συμβολίζει την αντίσταση στην ‘γερμανική ευρώπη’. Αυτή δεν έχει χρονικούς περιορισμούς και αρχίζει να αναπτύσσεται σε πολλούς ευρωπαικούς λαούς.
Του Γ. ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΥ
Μείωση 5% του ΑΕΠ με τα ‘γεναιόδωρα’ μέτρα, χωρίς αναδιάρθρωση χρέους.
Στην φάση αυτή, η ελληνική πλευρά προέβη σε μια κίνηση που ‘εκθέτει’ τους «θεσμούς» στα μάτια της κοινής γνώμης. Συγκεκριμένα η διαπραγματευτική ομάδα κατέθεσε πρόταση που αποδεχόταν μεγάλο μέρος των απαιτήσεων των δανειστών, αλλά υιοθέτησε μια εσωτερική κατανομή των βαρών, η οποία μοιράζει το κόστος των μέτρων μεταξύ των περισσότερο και λιγότερο ευκατάστατων κοινωνικών ομάδων και ανέδειξε τον στόχο προστασίας των οικονομικά ασθενέστερων.
Ενώ αρχικά οι ευρωπαίοι πιστωτές δέχθηκαν τις προτάσεις αυτές ως βάση διαπραγμάτευσης, την επομένη επανέφεραν στο προσκήνιο το ΔΝΤ.Το ΔΝΤ ανέτρεψε την κλείδα κατανομής των βαρών που υιοθετεί η ελληνική πρόταση και προέβαλετην υιοθέτηση περικοπών εισοδήματος αντί φορολογικών μέτρων, μείωσε τα μέτρα φορολόγησης των επιχειρήσεων, ζήτησε αύξηση του ΦΠΑ, προδίδοντας έτσι το πρόσημο των επιβαλόμενων μέτρων. Η ελληνική πλευρά αντέτεινε πως είναι δικό της θέμα η επιλογή των μέτρων ισοδυνάμου αποτελέσματος. Εγινε όμως έτσι εμφανές πως οι δανειστές εκδηλώνουν πολιτική προτίμηση και επιδιώκουν εγκλωβισμό της κυβέρνησης σε αδιέξοδο.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η φιλοσοφία των μνημονίων δηλαδή η πολιτική λιτότητας, βασίζεται στην παραδοχή ότι η λύση του προβλήματος της Ελλάδος, είναι η μείωση του κόστους εργασίας και η εφαρμογή διαρθρωτικών μέτρων (πχ. στην αγορά εργασσίας η το ασφαλιστικό) που καταλήγουν στην μείωση μισθών και συντάξεων. Η παραδοχή αυτή είναι κεντρικό θέμα του «προγράμματος προσαρμογής» και παραμένει κεντρικός πυλώνας της διαπραγματευτικής στάσης των δανειστών.
Επιμένουν δηλαδή οι πιστωτές στην στρατηγική της υποτίμησης μισθών και συντάξεων και απορρύθμισης της αγοράς εργασίας. Θεωρούν ότι έτσι θα προωθήσουν την ανάκαμψη, ενώ στην πραγματικότητα προκαλούν μεγαλύτερη ύφεση. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα μέτρα (8,5 δις) που περιλαμβάνονται στην πρόταση των θεσμών που ηταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων την Πέμπτη, εκτιμάται ότι θα έχει ένα πρόσθετο υφεσιακό αποτέλεσμα στην ελληνική οικονομία της τάξεως του 5% τουλάχιστον. Οδηγεί δηλαδη την χώρα σε βαθύτερη ύφεση και καταστροφή παραγωγικού δυναμικού.
Δεδομένου ότι η πρόταση της ελληνικής πλευράς εκθέτει τους ευρωπαιους δανειστές --χαρακτηριστική η προσπάθεια Γιουνκερ να αποποιηθεί τις προτάσεις για μείωση συντάξεων- χρησιμοποιούν το εκτός ευρώπης ΔΝΤ και «κρύβονται» πίσω από τις δικές του συνταγές. Παραμένουν άκαμπτοι προς την νέα ελληνική κυβέρνηση, όπως ήταν και πρός την προηγούμενη. Η διαφορά είναι ότι η προηγούμενη ήταν υποταγμένη ενώ η σημερινή αντιτίθεται στο μοντέλο της προωθούμενης «γερμανικής ευρώπης» που καταργεί το ευρωπαικό κοινωνικό μοντέλο.
Η χρήσιμοποίηση του ΔΝΤ στα ευρωπικά προγράμματα «διάσωσης» ήταν γερμανική επιλογή, διότι οι αρχές που εμπεριέχονται στις οικονομικές προδιαγραφές του, που γενικά απαιτούν μείωση δημοσίων δαπανών, υψηλότερους φόρους και ιδιωτικοποιήσεις -ακόμη και εν μέσω ύφεσης- είναι μέρος της λεγόμενης «Συμφωνίας της Ουάσινγκτον», που βέβαια δεν βρίσκει κατανόηση σε άλλα μέρη του κόσμου. Είναι γνωστό πως οι περισσότερες ασιατικές χώρες διατηρούν πικρά αισθήματα για τις παρεμβάσεις του ΔΝΤ κατά την περίοδο της λεγόμενης «ασιατικής κρίσης» του 1997. Οι αναπτυσσόμενες χώρες θεωρούν ότι έχει εμφανώς προτίμηση στην υπεράσπιση των συμφερόντων των αναπτυγμένων οικονομιών της Δύσης και δημιουργούν ήδη εναλλακτικές λύσεις στο ΔΝΤ και την αδελφή Διεθνή Τράπεζα (πχ. Τράπεζα BRICS).
Στο ευρωπαικό έδαφος, η εμπλοκή του ΔΝΤ σηματοδοτεί την προσπάθεια δημιουργίας μιας ευρώπης πολλαπλών ταχυτήτων, στη οποία η χώρα μας θα είναι στην χαμηλότερη. Η «κινεζοποίηση» της ευρωζώνης που προωθεί η γερμανική ελίτ, δεν βρίσκει «στα σημεία» σύμφωνη την αμερικανική πολιτική που δεν βλέπει με καλό μάτι την χρηματοπιστωτική κυριαρχία της Γερμανίας, η οποία ταυτόχρονα δεν ‘συνεργάζεται’ με τις ΗΠΑ στην ρύθμιση των παγκόσμιων αγορών. Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμελοιπόν, ότι ενώ η αντιπροσωπία του ΔΝΤ υπό την –ευρωπαία-Κ. Λαγκάρντ «τορπιλίζει» την σσυμφωνία για την Ελλάδα, με απαιτήσεις που ο Α. Τσίπρας δεν μπορεί να δεχθεί, την ίδια στιγμή ο –αμερικανός-εκπρόσωπος του διοικητικού μηχανισμού του Ταμείου Τζ. Ράις στην Ουάσιγκτον, δηλώνει πως η αθέτηση πληρωμης την 30η Ιουνίου δεν αποτελει πιστωτικό γεγονός, προσφέροντας χρόνο στην ελληνική πλευρά.
Στο σύνθετο αυτό παιχνίδι, ο ‘πολύς’ κ. Ντόναλντ Τ. ψέλλισε’the game is over’, προσφέροντας δόλωμα πεντάμηνης παράτασης της δανειακής σύμβασης, με μια χρηματοδότηση ύψους 15,5 δις, προκειμένου να εξασφαλισθεί η αποπληρωμή των δόσεων προς ΔΝΤ και ΕΚΤ μέχρι τον Οκτώβριο. Μέχρι να ξεπερασθεί δηλαδή ο κίνδυνος που αποτελεί για τις αγορές, μια αθέτηση πληρωμών. Την ίδια στιγμή ο κ. Σόυμπλε ετοιμάζεται να ‘κάνει ταμείο’ με την πρόταση του Quartetto για περισσότερο έλεγχο στους ευρωπαικούς προυπολογισμούς και θεσμική εξασφάλιση της λιτότητας, που με την βοήθεια της αγοράς, χωρίζει τις χώρες της ευρωζώνης σε δανειστές και δανειζόμενους.
Είναι όμως η Ευρώπη μόνο μια αγορά ; Στην Ελλάδα είναι πάντα χώρος συγκέντρωσης του Δήμου. Για τον λόγο αυτό η ελληνική διεκδίκηση συμβολίζει την αντίσταση στην ‘γερμανική ευρώπη’. Αυτή δεν έχει χρονικούς περιορισμούς και αρχίζει να αναπτύσσεται σε πολλούς ευρωπαικούς λαούς.
www.fotavgeia.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου