Του Γ. ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΥ
Το άρθρο Τσίπρα στην Μοντ, έθεσε δημόσια το ζήτημα δημοκρατίας και αυταρχικής εκτροπής στην Έυρωπαική ολοκλήρωση.
Δεν πέρασαν παρά δεκαοκτώ ώρες από την στιγμή που ο απρωθυπουργός Α. Τσίπρας δημοσίευσε ένα άρθρο στην έγκυρη γαλλική συντηρητική εφημερίδα Μόντ και πολλοί ευρωπαίοι αξιωματούχοι και εκπρόσωποι των θεσμών που στην διαπραγμάτευση εκφράζουν τους δανειστές, άλλαξαν –για λίγο- μελωδία στις δηλώσεις τους. Εγιναν περισσότερο ευγενικοί και ευαίσθητοι, άρχισαν να βλέπουν μια συμφωνία εφικτή και γενικά υιοθέτησαν πιο θετική στάση.
Ακόμη και ο «πολύς» κ. Σόιμπλε αντί να εκφωνεί τελεσίγραφα για την τήρηση των κανόνων – που η χώρα του έχει εν πολλοίς επιβάλλει- να στρέφεται σε πολιτικές κατηγορίες, όπως ότι ο Τσίπρας έδωσε πολλές και ανέφικτες προεκλογικές υποσχέσεις στον ελληνικό λαό.
Λες και οι εθνικές δημοκρατικές διαδικασίες στίς χώρες-μέλη, υπόκεινται στην δική του κρίση και θα πρέπει να εξετάζονται με τα δικά του εθνικά κριτήρια. Εχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα απαντούσε αν ελληνας υπουργός δήλωνε κάτι για το προεκλογικό πρόγραμμα του κόμματος του η κάτι σχετικά με το γεγονός ότι οι ευρωπαικές συνθήκες τροποποιούνται με κείμενα που εγκρίνονται δια περιφοράς απο Πρωθυπουργους και Αρχηγούς κρατών, χωρίς προσφυγή σε έγκριση των λαών η –έστω- των εθνικών κοινοβουλίων.
Η εξήγηση είναι απλή.
Ο ελληνας πρωθυπουργός για πρώτη φορά είπε όλα τα πράγματα με το όνομά τους. Μιλησε φυσικά για τα λάθη, τα αδιέξοδα και την αποτυχία του μνημονίου, σε ανοικτή επιστολή προς ευρωπαίους πολίτες και μάλιστα σε μια ευρέως διαδεδομένη γλώσσα και απο τις στήλες μιας συντηρητικής εφημερίδας, σε μια χώρα με μεγάλη ευαισθησία σε θέματα δημοκρατίας και εθνικής ανεξαρτησίας. Τόνισε τις υποχωρήσεις των ελλήνων διαπραγματευτών και περιέγραψε την τακτική των θεσμών στην διαπραγμάτευση.
Εθεσε όμως και το καίριο θέμα του σεβασμού του θεμελιώδους δικαιώματος των ευρωπαικών λαών για εκλογή κυρίαρχης κυβέρνησης σε αντιδιαστολή με την αυταρχική επιβολή όρων από μη εκλεγμένους αξιωματούχους.
Τελος αναφέρθηκε καθαρά στο βασικό πρόβλημα της σημερινής κυρίαρχης ευρωπαικής πολιτικής, δηλαδή την διαμόρφωση ευρωζώνης πολλαπλών ταχυτήτων.
Το άρθρο Τσίπρα φυσικά ενόχλησε όλους όσους σχεδιάζουν το μέλλον της Ευρωπαικής Ενωσης, χωρίς διαφανείς δημοκρατικές διαδικασίες και πίσω από την πλάτη των ευρωπαικών κοινωνιών. Διότι αναφέρθηκε στην σύγκρουση δύο στρατηγικών για την Ευρώπη και έθεσε ζήτημα δημοκρατίας στην διαμόρφωση πολιτικών.
Για τον λόγο αυτό, η προσωρινή αλλαγή ύφους των αξιωματούχων, προκειμένου να αποφευχθεί κλιμάκωση μιας συζήτησης πάνω στα σοβαρά αυτά θέματα, που απασχολούν πολλούς λαούς.
Αν συνδιάσουμε το γεγονός αυτό, με την αποστολή ολοκληρωμένης πρότασης της ελληνικής πλευράς ως κείμενο εργασίας για επίτευξη «έντιμου συμβιβασμού», το Quintet (Μέρκελ, Ολλάντ, Ντράγκι, Λαγκάρντ, Γιουνκερ) αποφάσισε να αναθέσει στον κ. Γιουνκερ να καλέσει τον Τσίπρα στις Βρυξέλλες για κατάθεση πρότασης των θεσμών.
Η πρόταση των δανειστών, διαμορφώθηκε όταν οι τρείς θεσμοί συναντήθηκαν με Μέρκελ και Ολλάντ στην συνάντηση του Quintet (πενταμερής). Ολοι φαντάστηκαν πως βαίνουμε προς συμφωνία. Τι όμως ήδη γνωρίζαμε.
Οτι οι δανειστές θέλουν οπωσδήποτε «μεταρρυθμίσεις» στις αγορές προιόντων και υπηρεσιών, θέλουν ιδιωτικοποιήσεις για αγορά αεροδρομιων κλπ, θέλουν αλλαγές στην αγορά εργασίας και ασφαλιστικό. Η Ελλάδα ζητά έναντι τέτοιων παραχωρήσεων αναπτυξιακή προπτική. Αυτή περιλαμβάνει οπωσδήποτε διευθέτηση του χρέους, που ακυρώνει ένα νέο Μνημόνιο. Αλλοιώς το άρθρο Τσίπρα και η αναφορά του σε Ευρώπη δύο ταχυτήτων θα είναι κενό περιεχομένου. Και η κυβέρνηση όταν επικαλείται την λαική εντολή , δεν θα μπορει να δηλώσει «... τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».
Το περιεχόμενο της πρότασης των θεσμών-δανειστών εξέπληξε πολλούς. Διότι είναι προφανές πως η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να το αποδεχθεί, καθώς αποτελεί καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και δεν προσφέρει καμμιά προοπτική ανάπτυξης.
Μόνο η γνώση του ευρύτερου πλαισίου μπορεί να ρίξει φώς στα τεκτενόμενα. Καταρχήν στην Σύνοδο G7 των ισχυρότερων βιομηχανικά χωρών την Κυριακή (σήμερα), οι ΗΠΑ περιμένουν να δουν τι έχουν κάνει Ελλάδα και Δανειστές για «να τα βρουν». Η οπισθοχώρηση του οικονομικού κλίματος στις ΗΠΑ, η στασιμότητα στην Ευρωζώνη και η προσπάθεια προώθησης της Συμφωνίας ΕΕ-ΗΠΑ για το εμπόριο (ΤΤΙΠ), αποτελούν εξωτερικούς καταναγκασμούς για άρση της αβεβαιότητας. Παράλληλα η γαλλογερμανική πρόταση για θεσμική «προώθηση» της Ενωσης στην επικείμενη Συνοδο Κορυφής του Ιουνίου, αποτελεί σημαντικότατο ευρωπαικό ζήτημα, για το οποίο το ανοικτό ελληνικό θέμα συνιστά ενοχλητικό αγκάθι. Ετσι ερμηνεύεται η «σπουδή» των δύο πλευρών να καταθέσουν «ολοκληρωμένες» προτάσεις, που φυσικά είναι προσωρινές.
Η εξήγηση είναι απλή.
Ο ελληνας πρωθυπουργός για πρώτη φορά είπε όλα τα πράγματα με το όνομά τους. Μιλησε φυσικά για τα λάθη, τα αδιέξοδα και την αποτυχία του μνημονίου, σε ανοικτή επιστολή προς ευρωπαίους πολίτες και μάλιστα σε μια ευρέως διαδεδομένη γλώσσα και απο τις στήλες μιας συντηρητικής εφημερίδας, σε μια χώρα με μεγάλη ευαισθησία σε θέματα δημοκρατίας και εθνικής ανεξαρτησίας. Τόνισε τις υποχωρήσεις των ελλήνων διαπραγματευτών και περιέγραψε την τακτική των θεσμών στην διαπραγμάτευση.
Εθεσε όμως και το καίριο θέμα του σεβασμού του θεμελιώδους δικαιώματος των ευρωπαικών λαών για εκλογή κυρίαρχης κυβέρνησης σε αντιδιαστολή με την αυταρχική επιβολή όρων από μη εκλεγμένους αξιωματούχους.
Τελος αναφέρθηκε καθαρά στο βασικό πρόβλημα της σημερινής κυρίαρχης ευρωπαικής πολιτικής, δηλαδή την διαμόρφωση ευρωζώνης πολλαπλών ταχυτήτων.
Το άρθρο Τσίπρα φυσικά ενόχλησε όλους όσους σχεδιάζουν το μέλλον της Ευρωπαικής Ενωσης, χωρίς διαφανείς δημοκρατικές διαδικασίες και πίσω από την πλάτη των ευρωπαικών κοινωνιών. Διότι αναφέρθηκε στην σύγκρουση δύο στρατηγικών για την Ευρώπη και έθεσε ζήτημα δημοκρατίας στην διαμόρφωση πολιτικών.
Για τον λόγο αυτό, η προσωρινή αλλαγή ύφους των αξιωματούχων, προκειμένου να αποφευχθεί κλιμάκωση μιας συζήτησης πάνω στα σοβαρά αυτά θέματα, που απασχολούν πολλούς λαούς.
Αν συνδιάσουμε το γεγονός αυτό, με την αποστολή ολοκληρωμένης πρότασης της ελληνικής πλευράς ως κείμενο εργασίας για επίτευξη «έντιμου συμβιβασμού», το Quintet (Μέρκελ, Ολλάντ, Ντράγκι, Λαγκάρντ, Γιουνκερ) αποφάσισε να αναθέσει στον κ. Γιουνκερ να καλέσει τον Τσίπρα στις Βρυξέλλες για κατάθεση πρότασης των θεσμών.
Η πρόταση των δανειστών, διαμορφώθηκε όταν οι τρείς θεσμοί συναντήθηκαν με Μέρκελ και Ολλάντ στην συνάντηση του Quintet (πενταμερής). Ολοι φαντάστηκαν πως βαίνουμε προς συμφωνία. Τι όμως ήδη γνωρίζαμε.
Οτι οι δανειστές θέλουν οπωσδήποτε «μεταρρυθμίσεις» στις αγορές προιόντων και υπηρεσιών, θέλουν ιδιωτικοποιήσεις για αγορά αεροδρομιων κλπ, θέλουν αλλαγές στην αγορά εργασίας και ασφαλιστικό. Η Ελλάδα ζητά έναντι τέτοιων παραχωρήσεων αναπτυξιακή προπτική. Αυτή περιλαμβάνει οπωσδήποτε διευθέτηση του χρέους, που ακυρώνει ένα νέο Μνημόνιο. Αλλοιώς το άρθρο Τσίπρα και η αναφορά του σε Ευρώπη δύο ταχυτήτων θα είναι κενό περιεχομένου. Και η κυβέρνηση όταν επικαλείται την λαική εντολή , δεν θα μπορει να δηλώσει «... τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».
Το περιεχόμενο της πρότασης των θεσμών-δανειστών εξέπληξε πολλούς. Διότι είναι προφανές πως η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να το αποδεχθεί, καθώς αποτελεί καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και δεν προσφέρει καμμιά προοπτική ανάπτυξης.
Μόνο η γνώση του ευρύτερου πλαισίου μπορεί να ρίξει φώς στα τεκτενόμενα. Καταρχήν στην Σύνοδο G7 των ισχυρότερων βιομηχανικά χωρών την Κυριακή (σήμερα), οι ΗΠΑ περιμένουν να δουν τι έχουν κάνει Ελλάδα και Δανειστές για «να τα βρουν». Η οπισθοχώρηση του οικονομικού κλίματος στις ΗΠΑ, η στασιμότητα στην Ευρωζώνη και η προσπάθεια προώθησης της Συμφωνίας ΕΕ-ΗΠΑ για το εμπόριο (ΤΤΙΠ), αποτελούν εξωτερικούς καταναγκασμούς για άρση της αβεβαιότητας. Παράλληλα η γαλλογερμανική πρόταση για θεσμική «προώθηση» της Ενωσης στην επικείμενη Συνοδο Κορυφής του Ιουνίου, αποτελεί σημαντικότατο ευρωπαικό ζήτημα, για το οποίο το ανοικτό ελληνικό θέμα συνιστά ενοχλητικό αγκάθι. Ετσι ερμηνεύεται η «σπουδή» των δύο πλευρών να καταθέσουν «ολοκληρωμένες» προτάσεις, που φυσικά είναι προσωρινές.
Ομως οι εκατέρωθεν θέσεις προδίδουν τις προθέσεις και αποτελούν εργαλεία στη συνεχιζόμενη διαπραγμάτευση. Η άτεγκτη στάση των δανειστών αποτελεί επιλογή επιβολής και υποταγής, οχι αλληλεγύης και στήριξης της Ελλάδας και φέρνει σε δύσκολη θέση και τους εγχώριους υποστηρικτές της λιτότητας. Συντηρεί εξάλλου το ρίσκο και την αβεβαιότητα στην σημερινή ευρώπη της κρίσης και στέλνει μήνυμα γερμανικής κυριαρχίας στους ευρωπαικούς λαούς.
Η πλευρά των δανειστών δείχνει ανικανότητα επίδειξης ευελιξίας και «μεγαλοσύνης», καθώς προσδιορίζεται από την γερμανική αντίληψη που εμφανίζει τεράστιο έλλειμμα καθώς είναι βασισμένη στην δύναμη της ισχύος και παραβιάζει τις βασικές αρχές οικοδόμησης της ευρώπης. Αντίθετα, η δύναμη του έλληνα πρωθυπουργού, είναι η φωνή ενός λαού που απαιτεί δικαίωμα λόγου σε επίπεδο πολιτικής διαπραγμάτευσης, σε μια ευρώπη που φιλοδοξούσε να είναι δημοκρατική. Αρκεί αυτή η φωνή να φτάνει στην κοινή γνώμη.
Η καμπάνα για την ελληνική πλευρά σημαίνει πρόσκληση σε αγώνα επιβίωσης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Για την ευρωπαική κοινή γνώμη σημαίνει προειδοποίηση για αυταρχική εκτροπή της ευρωπαικής ολοκλήρωσης.
WWW.fotavgeia.blogspot.com
WWW.fotavgeia.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου