του Γ. ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΥ
Και ένας οδικός χάρτης με φόντο το χρέος.
Η συζήτηση επί των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, δεν επεφύλαξε εκπλήξεις. Εδωσε όμως την ευκαιρία να διαμορφώσουμε γνώμη για τις επιδιώξεις, τις προσδοκίες και τις σκοπιμότητες των κομμάτων.
Η κυβέρνηση προσήλθε με συνείδηση των περιορισμών που υπάρχουν για την εφαρμογή αναπτυξιακού προυπολογισμού. Το πρόγραμμα ‘διάσωσης’ είναι υφεσιακό και επομένως δεν επιτρέπει την διατύπωση ποσοτικών αναπτυξιακών στόχων. Ο Α. Τσίπρας παρουσίασε έναν ‘οδικό χάρτη’ είκοσι μηνών με στόχο την έξοδο στις αγορές δανεισμού στις αρχές του 2017.
Ο οδικός χάρτης έχει σαν ενδιάμεσους σταθμούς την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, την αναδιάρθρωση του χρέους και τελικά την έξοδο στις διεθνείς αγορές. Η πορεία αυτή παρουσιάστηκε με αισιοδοξία από τον πρωθυπουργό, αισιοδοξία που συνόδευε και την πρόβλεψή του για την έκβαση της διαπραγμάτευσης για τα λεγόμενα ‘ανοικτά’ θέματα (κόκκινα δάνεια, εργασιακά, ασφαλιστικό/συνταξιοδοτικό κλπ).
Από πολιτική άποψη, η αντιπολίτευση επέδειξε πλήρη μεταστροφή σε σχέση με την στάση που είχε υιοθετήσει κατά την προεκλογική περίοδο. Μετά από τις έντονες προσκλήσεις για συνεργασία και σχηματισμό κυβέρνησης ευρείας συνεργασίας, τόσο η ΝΔ, όσο και η Δ. Συμπαράταξη και το Ποτάμι, προέκριναν την κατηγορηματική άρνηση παροχής ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, αποδίδοντάς της μάλιστα αποκλειστική ‘ιδιοκτησία’ του μνημονίου.
Η υποκριτική μεταστροφή στάσης τόσο γρήγορα και με τέτοια επιχειρήματα, προδίδει ‘πολιτικάντικες’ σκοπιμότητες. Είμαστε θεατές μιας πλήρους αντιστροφής ρόλων, με τα τρία κόμματα του μνημονιακού ‘ναι’ στο δημοψήφισμα, να κατηγορούν την κυβέρνηση για μνημονιακή πολιτική. Το πιο ενδιαφέρον όμως από τη συζήτηση ήταν πως Α. Τσίπρας και Ε. Μειμαράκης, συμφώνησαν στην ανάγκη συνεργασίας για το ζήτημα του χρέους. Διότι είναι προφανές, πως ναυαρχίδα του οπλοστασίου της κυβέρνησης αποτελεί η προσπάθεια απομείωσης του χρέους μετά την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων.
Το ΔΝΤ από την Λίμα του Περού, επιμένει στην ανάγκη απομείωσης του χρέους, ενώ ο Ντάισενμπλουμ απαντά για λογαριασμό των δανειστών πως η ελλάδα θα πρέπει να πληρώνει ετησίως ποσό περίπου 15% του ΑΕΠ (σχεδόν 28 δις) για την εξυπηρέτηση του χρέους. Η ‘γερμανική ευρώπη’ απαντά σθεναρά στην προσπάθεια ‘διεθνοποίησης’ του θέματος, που συνεχίζει ο Ε. Τσακαλώτος.
Οι δανειστές διαμηνύουν πως οι απόφάσεις βρίσκονται στα χέρια αυτών που ελέγχουν την δανειακή σύμβαση. Ταυτόχρονα, ομόφωνα όλοι οι διεθνείς παράγοντες επαναλαμβάνουν πως το άμεσο θέμα και προυπόθεση για όλα τα άλλα, είναι η εφαρμογή των προαπαιτουμένων και η επικείμενη αξιολόγηση.
Ετσι, το προσχέδιο του προϋπολογισμού, παραμένει προσηλωμένο στην εκτίμηση του προγράμματος διάσωσης, για συρρίκνωση του ΑΕΠ 2,3% φέτος και 1,3% το 2016. Επιστροφή σε ρυθμούς οικονομικής μεγέθυνσης προβλέπεται για το 2017. Ο Ε.Τσακαλώτος συνέδεσε την οριστική έξοδο από την κρίση με μία λύση στο ζήτημα του χρέους, καθώς τότε «μπορούμε να πιστέψουμε ότι βραχυπρόθεσμα θα απελευθερωθεί και η συμπιεσμένη ζήτηση».
Ωστόσο το θέμα των επενδύσεων και της ρευστότητας παραμένει ασαφές. Οι διευκολύνσεις απορρόφησης πόρων του ΕΣΠΑ που προσφέρθηκαν από τους εταίρους, όπως και αναμενόμενη δυνατότητα πληρωμής των προμηθευτών εσωτερικού που θα δώσει η καταβολή της πρώτης υποδόσης των 2 δις, παρότι θετικές, δεν είναι ικανές να προσφέρουν την απαραίτητη αναπτυξιακή ώθηση. Διότι και το τρίτο μνημόνιο δεν είναι ισορροπημένο ως προς το σκέλος της ανάπτυξης.
Η οικονομική σταθεροποίηση επιτυγχάνεται με τον οδικό χάρτη που παρουσίασε η κυβέρνηση. Ομως η λιτότητα εξ ορισμού δεν προωθεί την ανάκαμψη. Και χωρίς ανάκαμψη και επενδύσεις -ξένες και εγχώριες- δεν ειναι δυνατή η δημιουργία πλούτου, η αντιμετώπιση της ανεργίας, η χρηματοδότηση του ασφαλιστικού και του κράτους πρόνοιας. Και αυτό διατηρεί την επισφάλεια της προσπάθειας.
Ισως η ακριβέστερη διατύπωση ήταν αυτή του Γ. Χουλιαράκη για «προσπάθεια εξασφάλισης προυποθέσεων ανάσχεσης της ύφεσης» που θα προκαλέσουν τα σκληρά μέτρα των εφαρμοστικών νόμων. Σε αυτό το πλαίσιο, όλα τα κόμματα προγραμματίζουν συνέδρια, συνδιασκέψεις και εσωκομματικές εκλογές. Η ανακεφαλαιοποίηση δεν είναι ζητούμενο μόνο για τις τράπεζες.
www.fotavgeia.blogspot.com
Ο οδικός χάρτης έχει σαν ενδιάμεσους σταθμούς την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, την αναδιάρθρωση του χρέους και τελικά την έξοδο στις διεθνείς αγορές. Η πορεία αυτή παρουσιάστηκε με αισιοδοξία από τον πρωθυπουργό, αισιοδοξία που συνόδευε και την πρόβλεψή του για την έκβαση της διαπραγμάτευσης για τα λεγόμενα ‘ανοικτά’ θέματα (κόκκινα δάνεια, εργασιακά, ασφαλιστικό/συνταξιοδοτικό κλπ).
Από πολιτική άποψη, η αντιπολίτευση επέδειξε πλήρη μεταστροφή σε σχέση με την στάση που είχε υιοθετήσει κατά την προεκλογική περίοδο. Μετά από τις έντονες προσκλήσεις για συνεργασία και σχηματισμό κυβέρνησης ευρείας συνεργασίας, τόσο η ΝΔ, όσο και η Δ. Συμπαράταξη και το Ποτάμι, προέκριναν την κατηγορηματική άρνηση παροχής ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, αποδίδοντάς της μάλιστα αποκλειστική ‘ιδιοκτησία’ του μνημονίου.
Η υποκριτική μεταστροφή στάσης τόσο γρήγορα και με τέτοια επιχειρήματα, προδίδει ‘πολιτικάντικες’ σκοπιμότητες. Είμαστε θεατές μιας πλήρους αντιστροφής ρόλων, με τα τρία κόμματα του μνημονιακού ‘ναι’ στο δημοψήφισμα, να κατηγορούν την κυβέρνηση για μνημονιακή πολιτική. Το πιο ενδιαφέρον όμως από τη συζήτηση ήταν πως Α. Τσίπρας και Ε. Μειμαράκης, συμφώνησαν στην ανάγκη συνεργασίας για το ζήτημα του χρέους. Διότι είναι προφανές, πως ναυαρχίδα του οπλοστασίου της κυβέρνησης αποτελεί η προσπάθεια απομείωσης του χρέους μετά την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων.
Το ΔΝΤ από την Λίμα του Περού, επιμένει στην ανάγκη απομείωσης του χρέους, ενώ ο Ντάισενμπλουμ απαντά για λογαριασμό των δανειστών πως η ελλάδα θα πρέπει να πληρώνει ετησίως ποσό περίπου 15% του ΑΕΠ (σχεδόν 28 δις) για την εξυπηρέτηση του χρέους. Η ‘γερμανική ευρώπη’ απαντά σθεναρά στην προσπάθεια ‘διεθνοποίησης’ του θέματος, που συνεχίζει ο Ε. Τσακαλώτος.
Οι δανειστές διαμηνύουν πως οι απόφάσεις βρίσκονται στα χέρια αυτών που ελέγχουν την δανειακή σύμβαση. Ταυτόχρονα, ομόφωνα όλοι οι διεθνείς παράγοντες επαναλαμβάνουν πως το άμεσο θέμα και προυπόθεση για όλα τα άλλα, είναι η εφαρμογή των προαπαιτουμένων και η επικείμενη αξιολόγηση.
Ετσι, το προσχέδιο του προϋπολογισμού, παραμένει προσηλωμένο στην εκτίμηση του προγράμματος διάσωσης, για συρρίκνωση του ΑΕΠ 2,3% φέτος και 1,3% το 2016. Επιστροφή σε ρυθμούς οικονομικής μεγέθυνσης προβλέπεται για το 2017. Ο Ε.Τσακαλώτος συνέδεσε την οριστική έξοδο από την κρίση με μία λύση στο ζήτημα του χρέους, καθώς τότε «μπορούμε να πιστέψουμε ότι βραχυπρόθεσμα θα απελευθερωθεί και η συμπιεσμένη ζήτηση».
Ωστόσο το θέμα των επενδύσεων και της ρευστότητας παραμένει ασαφές. Οι διευκολύνσεις απορρόφησης πόρων του ΕΣΠΑ που προσφέρθηκαν από τους εταίρους, όπως και αναμενόμενη δυνατότητα πληρωμής των προμηθευτών εσωτερικού που θα δώσει η καταβολή της πρώτης υποδόσης των 2 δις, παρότι θετικές, δεν είναι ικανές να προσφέρουν την απαραίτητη αναπτυξιακή ώθηση. Διότι και το τρίτο μνημόνιο δεν είναι ισορροπημένο ως προς το σκέλος της ανάπτυξης.
Η οικονομική σταθεροποίηση επιτυγχάνεται με τον οδικό χάρτη που παρουσίασε η κυβέρνηση. Ομως η λιτότητα εξ ορισμού δεν προωθεί την ανάκαμψη. Και χωρίς ανάκαμψη και επενδύσεις -ξένες και εγχώριες- δεν ειναι δυνατή η δημιουργία πλούτου, η αντιμετώπιση της ανεργίας, η χρηματοδότηση του ασφαλιστικού και του κράτους πρόνοιας. Και αυτό διατηρεί την επισφάλεια της προσπάθειας.
Ισως η ακριβέστερη διατύπωση ήταν αυτή του Γ. Χουλιαράκη για «προσπάθεια εξασφάλισης προυποθέσεων ανάσχεσης της ύφεσης» που θα προκαλέσουν τα σκληρά μέτρα των εφαρμοστικών νόμων. Σε αυτό το πλαίσιο, όλα τα κόμματα προγραμματίζουν συνέδρια, συνδιασκέψεις και εσωκομματικές εκλογές. Η ανακεφαλαιοποίηση δεν είναι ζητούμενο μόνο για τις τράπεζες.
www.fotavgeia.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου