Η παγκόσμια φοροαποφυγή: Ευδοκιμεί χάρη σε πολλά παραθυράκια του συστήματος

Αrt1707 Kυριακή 9 Απρίλη 2016

Γράφει ο Εντ Κόνγουεϊ 

Δεν υπάρχει τίποτα νέο, παρά τις σκανδαλώδεις λεπτομέρειες, στην είδηση ότι δικτάτορες και πλουτοκράτες φοροδιαφεύγουν. Το ουσιαστικό ερώτημα είναι πώς η φοροαποφυγή έχει φτάσει να ενσωματωθεί τόσο βαθιά στη σύγχρονη οικονομία. Για την απάντηση χρειάζεται κανείς να κοιτάξει όχι στον Παναμά, αλλά πιο κοντά. 

Οι Ελβετοί μπορεί να είχαν τους δικούς τους κρυφούς τραπεζικούς λογαριασμούς από παλιά. Η χώρα η οποία ωστόσο έχει «επενδύσει» σε φορολογικούς παραδείσους με τη μεγαλύτερη ζέση είναι το Ηνωμένο Βασίλειο.

Η ιστορία ξεκινά με τον Τζορτζ Μπόλτον, έναν αξιωματούχο της Τράπεζας της Αγγλίας, ο οποίος είχε σταλεί πριν από 70 χρόνια στο Νιου Χάμσαϊρ των ΗΠΑ, μαζί με τον Τζον Μέιναρντ Κέινς, για να ανοικοδομήσει τη μεταπολεμική παγκόσμια οικονομία. 

Το σύστημα που σχεδιάστηκε στο Μπρέτον Γουντς προέβλεπε σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες και ελέγχους στη μετακίνηση κεφαλαίων μεταξύ των χωρών.

 Στην πορεία, τη δεκαετία του 1960, ο Τζον Μπόλτον, ο οποίος είχε εν τω μεταξύ αποχωρήσει από την Τράπεζα της Αγγλίας, άσκησε πιέσεις για τη δημιουργία μιας νέας, διεθνούς χρηματοπιστωτικής αγοράς, απελευθερωμένης από εκείνους τους περιορισμούς. 

Κάπως έτσι, σταδιακά και ανεπισήμως, άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά η αγορά ευρωδολαρίων (eurodollar market), στο πλαίσιο της οποίας εμπορικές τράπεζες στο Λονδίνο μπορούσαν να κάνουν συναλλαγές σε ξένο νόμισμα (κυρίως σε δολάρια) χωρίς να υπόκεινται στη βρετανική νομοθεσία.

 Οι συναλλαγές εκείνες μπορούσαν να ταξινομούνται ως «υπεράκτιες» («offshore») χωρίς να εγκαταλείπουν το Σίτι του Λονδίνου. 

Αυτή η εξέλιξη ήταν που σηματοδότησε την αρχή της γέννησης του Σίτι όπως το ξέρουμε σήμερα, αλλά και την αρχή του τέλους για το Μπρέτον Γουντς. 

Το Λονδίνο είχε βέβαια και ένα άλλο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, καθώς οι Βρετανοί είχαν υπό τον έλεγχό τους ένα δίκτυο υπερπόντιων εδαφών από το Γιβραλτάρ και τις Βερμούδες έως τα Νησιά Κέιμαν και τις Βρετανικές Παρθένες Νήσους, που ήταν αρκετά βρετανικά ώστε να έχουν ισχυρούς δεσμούς με την πατρίδα, αλλά και αρκετά ανεξάρτητα συνάμα ώστε να έχουν τα δικά τους πιο χαλαρά φορολογικά καθεστώτα. 

Οι φορολογικοί παράδεισοι προέκυψαν σχεδόν από ατύχημα, ως αποτέλεσμα της σταδιακής απορρύθμισης στις χρηματοπιστωτικές ροές μετά τη δεκαετία του 1960, και ευδοκιμούν χάρη στα πολλά παραθυράκια του διεθνούς φορολογικού συστήματος. 

Το πρόβλημα έχει να κάνει με το ίδιο το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και πλέον έχει έρθει η ώρα να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πώς θα το διορθώσουμε. Αρθρο στους Times του Λονδίνου – www.thetimes.co.uk Share this:

Πηγή: http://wp.me/p3kVLZ-vwc

www.fotavgeia.blogspot.com