Αrt1747 Κυριακή 5 Ιουνη 2016
Νησίδες φοροδιαφυγής στο πέλαγος της λιτότητας.
Του Γ. ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΥ
Offshore φορολογικοί παράδεισοι.
Η κυβέρνηση «έπραξε το σωστό» με την διάταξη για τις off shore πολιτικών, υπογράμμισε η κυβερνητική εκπρόσωπος, λίγο πριν την αναδίπλωση που προκάλεσαν οι αντιδράσεις. Παρέμβαση και κριτική, για την επίμαχη διάταξη που νομιμοποιούσε τις off shore για υπουργούς, βουλευτές, γενικούς γραμματείς και άλλους αξιωματούχους, έγινε και από την Αυγή, η οποία θεώρησε πως η ρύθμιση αποτελεί κοινωνική πρόκληση και ‘πρέπει αμέσως να αρθεί". Είναι αλήθεια, πως η χρησιμοποίηση από πολιτικούς και κρατικούς λειτουργούς νομικών κατασκευών σε "φορολογικά συνεργάσιμα" κράτη, που αποτελούν "φορολογικούς παραδείσους", είναι σκανδαλώδης. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που τα βάρη της δημοσιονομικής προσαρμογής επωμίζονται όσοι δεν έχουν οδό διαφυγής, δηλαδή η πλειοψηφία των Ελλήνων.
Οι “συνεργάσιμοι” φορολογικοί παράδεισοι στην ευρώπη, ήρθαν στο προσκήνιο το 2013, με την δημοσιοποίηση της νόμιμης - αλλά όχι ηθικής - πρακτικής του Λουξεμβούργου. Προκλήθηκε μεγάλος θόρυβος με την επίσημη αποκάλυψη, ότι το Μεγάλο Δουκάτο διευκολύνει την φοροαποφυγή μεγάλων επιχειρήσεων, παραβιάζοντας μια από τις βασικές αρχές της Ε.Ε, την καταπολέμηση του αθέμιτου ανταγωνισμού. Εγινε φανερό πως η απουσία κοινής φορολογικής πολιτικής, καθιστά το θεσμικό πλαίσιο διάτρητο, καθως επιτρέπει την χρησιμοποίηση εκλεπτυσμένων πρακτικών καταστρατήγησης, όπως αυτές που ασκούσε για πολλά χρόνια η κυβέρνηση του κ. Γιούνκερ, χωρίς αυτό να θεωρείται «ηθικός κίνδυνος». Συνολικά επτά χώρες, το Λουξεμβούργο, η Ιρλανδία, το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Μάλτα, η Κύπρος και η Βρεττανία, επιτρέπουν σε πολυεθνικές εταιρείες να παραβιάζουν τις ευρωπαικές αρχές.
Με βάση την εμπειρία από τον χώρο των επιχειρήσεων, αναπτύχθηκαν και νομικές πρακτικές για την φοροδιαφυγή οικονομικά εύρωστων πολιτών, οι οποίοι μεταφέρουν τα περιουσιακά τους στοιχεία σε νομικές κατασκευές off shore. Με τον τρόπο αυτό φοροδιαφεύγουν, επιλέγοντας έδρα με βάση το ύψος του συντελεστή φορολόγησης. Για την Ελλάδα, το ζήτημα αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Ενώ η χώρα οδηγήθηκε σε ανθρωπιστική κρίση με την εφαρμογή λιτότητας, το ευρωπαικό θεσμικό πλαίσιο επιτρέπει «νόμιμη» φοροαποφυγή σε επιχειρήσεις και ιδιώτες που δραστηριοποιούνται σε υπερεθνικό επίπεδο, ενώ οι μικρομεσαίοι οδηγούνται σε αφανισμό λόγω του αθέμιτου ανταγωνισμού.
Το θέμα που αναδείχθηκε, είναι ότι διάφορες ευρωπαικές χώρες εισάγουν στα εθνικά φορολογικά τους συστήματα, ρυθμίσεις που τους εξασφαλίζουν προνομιακή θέση για την προσέλκυση μεγάλων επιχειρήσεων. Ετσι π.χ. το Λουξεμβουργο, προσφέρει ειδικό καθεστώς σε επιχειρήσεις προκειμενου να αποφεύγουν την φορολόγηση στις χώρες δραστηριοποίησής τους. Το Λουξεμβούργο όμως δεν αποτελεί μεμονωμένη περίπτωση. Το Βέλγιο έχει υιοθετήσει μια άλλη «καινοτομία». Αναγνωρίζει στα ίδια κεφάλαια εταιριών που επενδύουν, καθεστώς δανειακών κεφαλαίων, έτσι ώστε να απολαμβάνουν φορολογικές απαλλαγές. Η Ολλανδία πάλι εξειδικεύεται στην διευκόλυνση φοροαποφυγής των εταιρειών σε ότι αφορά δραστηριότητες ευρεσιτεχνίας και πνευματικής ιδιοκτησίας. Ετσι φιλοξενεί και την «Ελληνικός Χρυσός» των Σκουριών Χαλκιδικής. Μια στοιχειώδης έρευνα καταδεικνύει ότι μεγάλος αριθμός πολυεθνικών επιχειρήσεων, μετά από δαιδαλώδεις διαδρομές, καταλήγει στο Αμστερνταμ.
Το Ηνωμένο Βασίλειο, συνειδητά αρνήθηκε την συμμετοχή του στην Ευρωζώνη, προκειμένου να διατηρήσει τα πλεονεκτήματα που διαθέτει στον τομέα των χρηματοοικονομικών υπηρεσιών. Ετσι σήμερα οι επενδυτικές δραστηριότητες ακόμη και των μεγάλων Γερμανικών τραπεζών, έχουν έδρα το Λονδίνο. Ενα άλλο παράδειγμα αποτελεί η Ιρλανδία, που υιοθετώντας το χαμηλότερο φορολογικό συντελεστή στην ευρώπη, αποτέλεσε την πλατφόρμα υποδοχής αμερικανικών επιχειρήσεων στην ευρωπαική αγορά.
Ο κατάλογος των νόμιμων, αλλά οχι ηθικών εξειδικεύσεων, θα μπορούσε να συνεχιστεί. Αυτό που καταδεικνύει είναι η ανάγκη εξισορρόπησης των ευρωπαικών θεσμικών ρυθμίσεων, έτσι ώστε το σύστημα να μη γέρνει αποκλειστικά προς όφελος των ισχυρών οικονομιών που διαθέτουν μεγάλες υπερεθνικές επιχειρήσεις. Ενδιαφέρον έχει και το γεγονός ότι το Λουξεμβούργο «βγήκε στην σέντρα» λόγω της απώλειας φορολογικών εσόδων που προκαλεί στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού (Amazon). Κάπως έτσι στοχοποιήθηκε και η Ιρλανδία (Apple), η οποία θεωρεί ως φορολογική έδρα μιας εταιρείας, την χώρα όπου ασκείται η διοίκηση. Στις ΗΠΑ, η φορολογική έδρα εντοπίζεται εκεί όπου έχει ιδρυθεί, συσταθεί και διαπραγματεύεται η μετοχή της. Χάρις σε αυτή τη διαφορά, οι θυγατρικές της Αpple εμφανίζουν τα περισσότερα κέρδη στο εξωτερικό. Η Κύπρος, πλήρωσε το γεγονός πως τα κέρδη της από ουκρανικά και ρωσικά κεφάλαια, ήταν διαφυγόντα κέρδη για ευρωπαικούς ανταγωνιστικούς φορολογικούς παραδείσους.
Είναι προφανές ότι προκειμένου να αξιοποιηθούν κερδοσκοπικά τα «ελλείμματα» του ευρωπαικού θεσμικού πλαισίου, επιστρατεύονται οι υπηρεσίες εξειδικευμένων συμβούλων του χρηματοοικονομικού τομέα. Στο κρίσιμο πεδίο της φοροαποφυγής, λειτουργεί ένας μικρός αριθμός ελεγκτικών εταιρειών, που από την μια πλευρά συμβουλεύει τις κοινοτικές υπηρεσίες ή τις εθνικές κυβερνήσεις προκειμένου να διαμορφώσουν το πλαίσιο ρυθμίσεων πολιτικής και από την άλλη, συμβουλεύει τις μεγάλες επιχειρήσεις για τρόπους και μεθόδους αποφυγής των ρυθμισεων που οι ίδιοι βοήθησαν να διαμορφωθούν..
Οι ίδιοι εισηγούνται τα χρηματοοικονομικά εργαλεία για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους. Τα εργαλεία χρηματοπιστωτικής μόχλευσης που οδήγησαν στην κρίση του 2008. Το Λουξεμβούργο βέβαια δεν έχει μνημόνιο. Η ευρωπαική επιτροπή όμως, έχει πρόεδρο τον πρώην πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου. Και η Ελλάδα έχει συμβούλους που ορίζουν οι δανειστές. Ισως ο εισηγητής της διάταξης εκπαιδεύεται σε «εξωχώριο» φορολογικό εκσυγχρονισμό.
www.fotavgeia.blogspot.com
Νησίδες φοροδιαφυγής στο πέλαγος της λιτότητας.
Του Γ. ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΥ
Offshore φορολογικοί παράδεισοι.
Οι “συνεργάσιμοι” φορολογικοί παράδεισοι στην ευρώπη, ήρθαν στο προσκήνιο το 2013, με την δημοσιοποίηση της νόμιμης - αλλά όχι ηθικής - πρακτικής του Λουξεμβούργου. Προκλήθηκε μεγάλος θόρυβος με την επίσημη αποκάλυψη, ότι το Μεγάλο Δουκάτο διευκολύνει την φοροαποφυγή μεγάλων επιχειρήσεων, παραβιάζοντας μια από τις βασικές αρχές της Ε.Ε, την καταπολέμηση του αθέμιτου ανταγωνισμού. Εγινε φανερό πως η απουσία κοινής φορολογικής πολιτικής, καθιστά το θεσμικό πλαίσιο διάτρητο, καθως επιτρέπει την χρησιμοποίηση εκλεπτυσμένων πρακτικών καταστρατήγησης, όπως αυτές που ασκούσε για πολλά χρόνια η κυβέρνηση του κ. Γιούνκερ, χωρίς αυτό να θεωρείται «ηθικός κίνδυνος». Συνολικά επτά χώρες, το Λουξεμβούργο, η Ιρλανδία, το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Μάλτα, η Κύπρος και η Βρεττανία, επιτρέπουν σε πολυεθνικές εταιρείες να παραβιάζουν τις ευρωπαικές αρχές.
Με βάση την εμπειρία από τον χώρο των επιχειρήσεων, αναπτύχθηκαν και νομικές πρακτικές για την φοροδιαφυγή οικονομικά εύρωστων πολιτών, οι οποίοι μεταφέρουν τα περιουσιακά τους στοιχεία σε νομικές κατασκευές off shore. Με τον τρόπο αυτό φοροδιαφεύγουν, επιλέγοντας έδρα με βάση το ύψος του συντελεστή φορολόγησης. Για την Ελλάδα, το ζήτημα αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Ενώ η χώρα οδηγήθηκε σε ανθρωπιστική κρίση με την εφαρμογή λιτότητας, το ευρωπαικό θεσμικό πλαίσιο επιτρέπει «νόμιμη» φοροαποφυγή σε επιχειρήσεις και ιδιώτες που δραστηριοποιούνται σε υπερεθνικό επίπεδο, ενώ οι μικρομεσαίοι οδηγούνται σε αφανισμό λόγω του αθέμιτου ανταγωνισμού.
Το θέμα που αναδείχθηκε, είναι ότι διάφορες ευρωπαικές χώρες εισάγουν στα εθνικά φορολογικά τους συστήματα, ρυθμίσεις που τους εξασφαλίζουν προνομιακή θέση για την προσέλκυση μεγάλων επιχειρήσεων. Ετσι π.χ. το Λουξεμβουργο, προσφέρει ειδικό καθεστώς σε επιχειρήσεις προκειμενου να αποφεύγουν την φορολόγηση στις χώρες δραστηριοποίησής τους. Το Λουξεμβούργο όμως δεν αποτελεί μεμονωμένη περίπτωση. Το Βέλγιο έχει υιοθετήσει μια άλλη «καινοτομία». Αναγνωρίζει στα ίδια κεφάλαια εταιριών που επενδύουν, καθεστώς δανειακών κεφαλαίων, έτσι ώστε να απολαμβάνουν φορολογικές απαλλαγές. Η Ολλανδία πάλι εξειδικεύεται στην διευκόλυνση φοροαποφυγής των εταιρειών σε ότι αφορά δραστηριότητες ευρεσιτεχνίας και πνευματικής ιδιοκτησίας. Ετσι φιλοξενεί και την «Ελληνικός Χρυσός» των Σκουριών Χαλκιδικής. Μια στοιχειώδης έρευνα καταδεικνύει ότι μεγάλος αριθμός πολυεθνικών επιχειρήσεων, μετά από δαιδαλώδεις διαδρομές, καταλήγει στο Αμστερνταμ.
Το Ηνωμένο Βασίλειο, συνειδητά αρνήθηκε την συμμετοχή του στην Ευρωζώνη, προκειμένου να διατηρήσει τα πλεονεκτήματα που διαθέτει στον τομέα των χρηματοοικονομικών υπηρεσιών. Ετσι σήμερα οι επενδυτικές δραστηριότητες ακόμη και των μεγάλων Γερμανικών τραπεζών, έχουν έδρα το Λονδίνο. Ενα άλλο παράδειγμα αποτελεί η Ιρλανδία, που υιοθετώντας το χαμηλότερο φορολογικό συντελεστή στην ευρώπη, αποτέλεσε την πλατφόρμα υποδοχής αμερικανικών επιχειρήσεων στην ευρωπαική αγορά.
Ο κατάλογος των νόμιμων, αλλά οχι ηθικών εξειδικεύσεων, θα μπορούσε να συνεχιστεί. Αυτό που καταδεικνύει είναι η ανάγκη εξισορρόπησης των ευρωπαικών θεσμικών ρυθμίσεων, έτσι ώστε το σύστημα να μη γέρνει αποκλειστικά προς όφελος των ισχυρών οικονομιών που διαθέτουν μεγάλες υπερεθνικές επιχειρήσεις. Ενδιαφέρον έχει και το γεγονός ότι το Λουξεμβούργο «βγήκε στην σέντρα» λόγω της απώλειας φορολογικών εσόδων που προκαλεί στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού (Amazon). Κάπως έτσι στοχοποιήθηκε και η Ιρλανδία (Apple), η οποία θεωρεί ως φορολογική έδρα μιας εταιρείας, την χώρα όπου ασκείται η διοίκηση. Στις ΗΠΑ, η φορολογική έδρα εντοπίζεται εκεί όπου έχει ιδρυθεί, συσταθεί και διαπραγματεύεται η μετοχή της. Χάρις σε αυτή τη διαφορά, οι θυγατρικές της Αpple εμφανίζουν τα περισσότερα κέρδη στο εξωτερικό. Η Κύπρος, πλήρωσε το γεγονός πως τα κέρδη της από ουκρανικά και ρωσικά κεφάλαια, ήταν διαφυγόντα κέρδη για ευρωπαικούς ανταγωνιστικούς φορολογικούς παραδείσους.
Είναι προφανές ότι προκειμένου να αξιοποιηθούν κερδοσκοπικά τα «ελλείμματα» του ευρωπαικού θεσμικού πλαισίου, επιστρατεύονται οι υπηρεσίες εξειδικευμένων συμβούλων του χρηματοοικονομικού τομέα. Στο κρίσιμο πεδίο της φοροαποφυγής, λειτουργεί ένας μικρός αριθμός ελεγκτικών εταιρειών, που από την μια πλευρά συμβουλεύει τις κοινοτικές υπηρεσίες ή τις εθνικές κυβερνήσεις προκειμένου να διαμορφώσουν το πλαίσιο ρυθμίσεων πολιτικής και από την άλλη, συμβουλεύει τις μεγάλες επιχειρήσεις για τρόπους και μεθόδους αποφυγής των ρυθμισεων που οι ίδιοι βοήθησαν να διαμορφωθούν..
Οι ίδιοι εισηγούνται τα χρηματοοικονομικά εργαλεία για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους. Τα εργαλεία χρηματοπιστωτικής μόχλευσης που οδήγησαν στην κρίση του 2008. Το Λουξεμβούργο βέβαια δεν έχει μνημόνιο. Η ευρωπαική επιτροπή όμως, έχει πρόεδρο τον πρώην πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου. Και η Ελλάδα έχει συμβούλους που ορίζουν οι δανειστές. Ισως ο εισηγητής της διάταξης εκπαιδεύεται σε «εξωχώριο» φορολογικό εκσυγχρονισμό.
www.fotavgeia.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου