Αrt1788 Σάββατο 18 Ιουνίου 2016
Είναι Brexit και Grexit, δύο όψεις του ίδιου νομίσματος?
Του.Γ. ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΥ
Πραγματικό διακύβευμα η ευρωπαική διακυβέρνηση.
.
Αν οι παγκόσμιες αγορές ανησύχησαν το 2015 με το Grexit, το 2016 τρομοκρατούνται με το Brexit. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, μετά το βρετανικό δημοψηφίσμα, η Ε. Ενωση δεν θα είναι πια η ίδια. Καθώς οι Βρετανοί θα ψηφίζουν για το μέλλον που επιθυμούν, διακυβεύεται και το μέλλον της ευρωπαικής διακυβέρνησης. Ο ιστορικός στόχος «ενότητα με διαφορετικότητα» που προώθησε την ΕΕ για 65 χρόνια, σκοντάφτει στην καταστρατήγησή του από την γερμανικής εμπνεύσεως «ιδιοτελή» νομισματική ένωση και τον μονόδρομο της λιτότητας. Το «δημοκρατικό έλλειμμα» που ευνοεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, κλονίζει τις βάσεις της ευρωπαικής ενοποίησης, δηλαδή την κοινωνική συναίνεση που διαμόρφωσε η βιομηχανική εποχή.
Η Ε. Ενωση έχει δεχθεί ισχυρά πλήγματα μετά την υιοθέτηση του ευρώ. Η λιτότητα, αρχίζει να διαιρεί και στον ευρωπαικό πυρήνα τους λαούς σε οπαδούς και πολέμιους της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας. Εξάλλου η προσφυγική κρίση πάνω στο έδαφος της οικονομικής στασιμότητας, αναζωογονεί καταπιεσμένους εθνικισμούς σε πολλές χώρες.
Δύσκολα θα πρόβλεπε κανείς ότι η πρωταγωνίστρια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής Βρεττανία, θα απειλούσε την ευρωπαική ενότητα. Κάτι τέτοιο θεωρούνταν φυσικό για μια χώρα του Νότου όπως η Ελλάδα, που οι διαρθρωτική υστέρηση της οικονομίας της, την καθιστά ανήμπορη να ανταγωνισθεί χωρις υποτίμηση του νομίσματός της η της αξιοπρέπειας των εργαζομένων της. Ομως η διαπραγμάτευση για τους όρους παραμονής της Βρετανίας στην Ε.Ενωση, είχε παράπλευρες απώλειες. Χώρισε τους Βρεττανούς σε «Ins» και «Outs». Και ενώ ο Κάμερον «τα πήρε όλα» σε μια συνοπτική διαπραγμάτευση, η προσφυγή σε δημοψήφισμα δίνει την σπάνια ευκαιρία στον απλό ψηφοφόρο να εκφράσει αυτό που νοιώθει στην καθημερινότητά του, από την εξέλιξη της ευρωπαικής ενοποίησης που προάγει τις ανισότητες.
Οι ισχυροί της ΕΕ επιθυμούν να κρατήσουν την Βρετανία στην Ενωση, καθώς είναι η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία και μία από τις δύο ισχυρότερες στρατιωτικές δυνάμεις της. Το ίδιο θέλουν και οι ΗΠΑ για γεωπολιτικούς λόγους.Το πρόβλημα είναι ο βαθμός και η φύση των παραχωρήσεων προς μια χώρα που είναι από τους πρωταγωνιστές του ελεύθερου εμπορίου και της χρηματοπιστωτικής «ασυδοσίας».
Η Βρετανία είναι η πιο αναπτυγμένη χρηματοπιστωτικά οικονομία και «καταπιέζεται» από τους δημοσιονομικούς κανόνες που θέτει η Γερμανία, για να εξασφαλίσει την ηγεμονία της. Ενώ λοιπόν θα περίμενε κανείς πως ο “αδύνατος κρίκος” θα ήταν μια διαρθρωτικά καθυστερημένη χώρα (Grexit) βλέπει την πιο εξελιγμένη χρηματοοικονομικά ευρωπαική χώρα, να υπερασπίζεται την εθνική δημοσιονομική της ανεξαρτησία. Στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο όψεις του «ίδιου νομίσματος».
Στον Κάμερον παραχωρήθηκαν όροι διατήρησης της Βρετανικής δημοσιονομικής κυριαρχίας εντός της ΕΕ και εκτός ευρώ. Μάλιστα πέτυχε να αποφύγει την υποχρέωση να εφαρμόσει μελλοντικούς κανόνες που θα υιοθετούνται χωρίς την σύμφωνη γνώμη του Κοινοβουλίου της χώρας του. Ομως το νεοφιλελεύθερο τμήμα της Βρετανικής ελίτ, θέλει να απαλλαγεί από τον ‘κίνδυνο’ της όλο και στενότερης ‘ενοποίησης’ και οπωσδήποτε να αφαιρέσει την δυνατότητα επιβολής από την Ευρωζώνη (Γερμανία), ρυθμιστικών κανόνων στο CITI του Λονδίνου, σχετικά με τις χρηματοοικονομικές υπηρεσίες. Διαφωνεί επίσης με την πρόθεση του Βερολίνου να επιβάλει κοινή νομισματική πολιτική και στα κράτη εκτός Ευρωζώνης. Θέλει το Κοινοβούλιό της να έχει δικαίωμα αρνησικυρίας πάνω στις ευρωπαϊκές νομοθετικές πρωτοβουλίες.
Παράλληλα, οι Βρετανοί ψηφοφόροι, πίστευαν ότι όποια συμφωνία και αν επιτευχθεί, δεν θα σταθεί ικανή να αναμορφώσει ριζικά τη θέση της Βρετανίας στην Ενωση. Η σπουδή του Κάμερον να κατοχυρώσει την παραμονή, χωρίς να προβεί σε προτάσεις μεταρρύθμισης των ευρωπαϊκών συνθηκών και η άρνηση του Ευρωκοινοβουλίου να δεσμευθεί εκ των προτέρων ότι θα εγκρίνει τη συμφωνία, σημαίνουν ότι οι Βρετανοί ψηφοφόροι καλούνται να ψηφίσουν για μία συμφωνία, που μπορεί να ακυρωθεί αμέσως μετά από το Ευρωκοινοβούλιο.
Οπαδοί του Brexit είναι τόσο η αριστερή πτέρυγα των εργατικών όσο και το νεοφιλελεύθερο τμήμα του Συντηρητικού κόμματος, για διαφορετικούς λόγους. Η κατάστασηση θυμίζει την ελλάδα, αλλά δεν είναι καθόλου η ίδια. Η Ελλάδα εξαναγκάσθηκε να εγκαταλείψει όλα τα αιτήματά της. Δεν της έγινε καμμία παραχώρηση για να «κρατηθεί» στο ευρώ. Αντίθετα, η Βρετανία πριν ακόμη αρχίσουν οι επίσημες διαπραγματεύσεις, εξασφάλισε την διαβεβαίωση οτι οι μελλοντικές αποφάσεις της ευρωζώνης «δεν θα θίγουν την εσωτερική αγορά», δηλαδή θα δίνουν προνόμιακά πρόσβαση στη Βρετανία, αν και εκτός ευρώ.
Βέβαια, η καμπάνια του Brexit βασίζεται κυρίως στο φόβο των λαικών στρωμάτων για την μετανάστευση και την ανεργία, την οργή για τους τραπεζίτες και τα golden boys και την ευκαιρία που προσφέρει να τιμωρηθεί ο Κάμερον για την λιτότητα. Ακόμη για την τεχνοκρατική μετάλλαξη της Ενωσης και το μεγάλο έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης.
Είναι όμως μια loose-loose κατάσταση για την «γερμανική» ευρώπη. Σε περίπτωση «In», ο συμβιβασμός Κάμερον, θα δοκιμάσει τα όρια ευελιξίας των σημερινών θεσμικών ρυθμίσεων. Διότι είναι βασική δημοκρατική αρχή ότι, εάν τα εθνικά κοινοβούλια αντιτίθενται σε ένα νόμο, οι κυβερνήσεις τους δεν θα πρέπει να ψηφίζουν θετικά στο ευρωπαικό Συμβούλιο. Στην περίπτωση«Out», μόνο η δημοκρατική και κοινωνική επανασύσταση της Ευρώζώνης, με στόχο την ανάπτυξη και την απασχόληση θα έδινε προοπτική.
www.fotavgeia.blogspot.com
Είναι Brexit και Grexit, δύο όψεις του ίδιου νομίσματος?
Του.Γ. ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΥ
Πραγματικό διακύβευμα η ευρωπαική διακυβέρνηση.
.
Αν οι παγκόσμιες αγορές ανησύχησαν το 2015 με το Grexit, το 2016 τρομοκρατούνται με το Brexit. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, μετά το βρετανικό δημοψηφίσμα, η Ε. Ενωση δεν θα είναι πια η ίδια. Καθώς οι Βρετανοί θα ψηφίζουν για το μέλλον που επιθυμούν, διακυβεύεται και το μέλλον της ευρωπαικής διακυβέρνησης. Ο ιστορικός στόχος «ενότητα με διαφορετικότητα» που προώθησε την ΕΕ για 65 χρόνια, σκοντάφτει στην καταστρατήγησή του από την γερμανικής εμπνεύσεως «ιδιοτελή» νομισματική ένωση και τον μονόδρομο της λιτότητας. Το «δημοκρατικό έλλειμμα» που ευνοεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, κλονίζει τις βάσεις της ευρωπαικής ενοποίησης, δηλαδή την κοινωνική συναίνεση που διαμόρφωσε η βιομηχανική εποχή.
Η Ε. Ενωση έχει δεχθεί ισχυρά πλήγματα μετά την υιοθέτηση του ευρώ. Η λιτότητα, αρχίζει να διαιρεί και στον ευρωπαικό πυρήνα τους λαούς σε οπαδούς και πολέμιους της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας. Εξάλλου η προσφυγική κρίση πάνω στο έδαφος της οικονομικής στασιμότητας, αναζωογονεί καταπιεσμένους εθνικισμούς σε πολλές χώρες.
Δύσκολα θα πρόβλεπε κανείς ότι η πρωταγωνίστρια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής Βρεττανία, θα απειλούσε την ευρωπαική ενότητα. Κάτι τέτοιο θεωρούνταν φυσικό για μια χώρα του Νότου όπως η Ελλάδα, που οι διαρθρωτική υστέρηση της οικονομίας της, την καθιστά ανήμπορη να ανταγωνισθεί χωρις υποτίμηση του νομίσματός της η της αξιοπρέπειας των εργαζομένων της. Ομως η διαπραγμάτευση για τους όρους παραμονής της Βρετανίας στην Ε.Ενωση, είχε παράπλευρες απώλειες. Χώρισε τους Βρεττανούς σε «Ins» και «Outs». Και ενώ ο Κάμερον «τα πήρε όλα» σε μια συνοπτική διαπραγμάτευση, η προσφυγή σε δημοψήφισμα δίνει την σπάνια ευκαιρία στον απλό ψηφοφόρο να εκφράσει αυτό που νοιώθει στην καθημερινότητά του, από την εξέλιξη της ευρωπαικής ενοποίησης που προάγει τις ανισότητες.
Οι ισχυροί της ΕΕ επιθυμούν να κρατήσουν την Βρετανία στην Ενωση, καθώς είναι η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία και μία από τις δύο ισχυρότερες στρατιωτικές δυνάμεις της. Το ίδιο θέλουν και οι ΗΠΑ για γεωπολιτικούς λόγους.Το πρόβλημα είναι ο βαθμός και η φύση των παραχωρήσεων προς μια χώρα που είναι από τους πρωταγωνιστές του ελεύθερου εμπορίου και της χρηματοπιστωτικής «ασυδοσίας».
Η Βρετανία είναι η πιο αναπτυγμένη χρηματοπιστωτικά οικονομία και «καταπιέζεται» από τους δημοσιονομικούς κανόνες που θέτει η Γερμανία, για να εξασφαλίσει την ηγεμονία της. Ενώ λοιπόν θα περίμενε κανείς πως ο “αδύνατος κρίκος” θα ήταν μια διαρθρωτικά καθυστερημένη χώρα (Grexit) βλέπει την πιο εξελιγμένη χρηματοοικονομικά ευρωπαική χώρα, να υπερασπίζεται την εθνική δημοσιονομική της ανεξαρτησία. Στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο όψεις του «ίδιου νομίσματος».
Στον Κάμερον παραχωρήθηκαν όροι διατήρησης της Βρετανικής δημοσιονομικής κυριαρχίας εντός της ΕΕ και εκτός ευρώ. Μάλιστα πέτυχε να αποφύγει την υποχρέωση να εφαρμόσει μελλοντικούς κανόνες που θα υιοθετούνται χωρίς την σύμφωνη γνώμη του Κοινοβουλίου της χώρας του. Ομως το νεοφιλελεύθερο τμήμα της Βρετανικής ελίτ, θέλει να απαλλαγεί από τον ‘κίνδυνο’ της όλο και στενότερης ‘ενοποίησης’ και οπωσδήποτε να αφαιρέσει την δυνατότητα επιβολής από την Ευρωζώνη (Γερμανία), ρυθμιστικών κανόνων στο CITI του Λονδίνου, σχετικά με τις χρηματοοικονομικές υπηρεσίες. Διαφωνεί επίσης με την πρόθεση του Βερολίνου να επιβάλει κοινή νομισματική πολιτική και στα κράτη εκτός Ευρωζώνης. Θέλει το Κοινοβούλιό της να έχει δικαίωμα αρνησικυρίας πάνω στις ευρωπαϊκές νομοθετικές πρωτοβουλίες.
Παράλληλα, οι Βρετανοί ψηφοφόροι, πίστευαν ότι όποια συμφωνία και αν επιτευχθεί, δεν θα σταθεί ικανή να αναμορφώσει ριζικά τη θέση της Βρετανίας στην Ενωση. Η σπουδή του Κάμερον να κατοχυρώσει την παραμονή, χωρίς να προβεί σε προτάσεις μεταρρύθμισης των ευρωπαϊκών συνθηκών και η άρνηση του Ευρωκοινοβουλίου να δεσμευθεί εκ των προτέρων ότι θα εγκρίνει τη συμφωνία, σημαίνουν ότι οι Βρετανοί ψηφοφόροι καλούνται να ψηφίσουν για μία συμφωνία, που μπορεί να ακυρωθεί αμέσως μετά από το Ευρωκοινοβούλιο.
Οπαδοί του Brexit είναι τόσο η αριστερή πτέρυγα των εργατικών όσο και το νεοφιλελεύθερο τμήμα του Συντηρητικού κόμματος, για διαφορετικούς λόγους. Η κατάστασηση θυμίζει την ελλάδα, αλλά δεν είναι καθόλου η ίδια. Η Ελλάδα εξαναγκάσθηκε να εγκαταλείψει όλα τα αιτήματά της. Δεν της έγινε καμμία παραχώρηση για να «κρατηθεί» στο ευρώ. Αντίθετα, η Βρετανία πριν ακόμη αρχίσουν οι επίσημες διαπραγματεύσεις, εξασφάλισε την διαβεβαίωση οτι οι μελλοντικές αποφάσεις της ευρωζώνης «δεν θα θίγουν την εσωτερική αγορά», δηλαδή θα δίνουν προνόμιακά πρόσβαση στη Βρετανία, αν και εκτός ευρώ.
Βέβαια, η καμπάνια του Brexit βασίζεται κυρίως στο φόβο των λαικών στρωμάτων για την μετανάστευση και την ανεργία, την οργή για τους τραπεζίτες και τα golden boys και την ευκαιρία που προσφέρει να τιμωρηθεί ο Κάμερον για την λιτότητα. Ακόμη για την τεχνοκρατική μετάλλαξη της Ενωσης και το μεγάλο έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης.
Είναι όμως μια loose-loose κατάσταση για την «γερμανική» ευρώπη. Σε περίπτωση «In», ο συμβιβασμός Κάμερον, θα δοκιμάσει τα όρια ευελιξίας των σημερινών θεσμικών ρυθμίσεων. Διότι είναι βασική δημοκρατική αρχή ότι, εάν τα εθνικά κοινοβούλια αντιτίθενται σε ένα νόμο, οι κυβερνήσεις τους δεν θα πρέπει να ψηφίζουν θετικά στο ευρωπαικό Συμβούλιο. Στην περίπτωση«Out», μόνο η δημοκρατική και κοινωνική επανασύσταση της Ευρώζώνης, με στόχο την ανάπτυξη και την απασχόληση θα έδινε προοπτική.
www.fotavgeia.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου