Φύγε από αυτούς που δεν σε κοιτούν στα μάτια και στοχεύουν στην ραχοκοκκαλιά σου

Φύγε από αυτούς που δεν σε κοιτούν στα μάτια και στοχεύουν στην ραχοκοκκαλιά σου
Της Ευτυχίας Παπούλια

Σώπασε, σώπασε παιδί μου, θα σε ακούσουν. Να μη μιλάς, να μην κρίνεις γιατί έχεις την αγάπη τους ανάγκη. Έχεις την αγκαλιά τους που χρειάζεσαι. Να τους μιλάς καλά, να μην κηρύττεις πόλεμο, θα σε κατασπαράξουν. Να χεις το κεφάλι χαμηλά, να μην κοιτάς ποτέ τα αστέρια. Να μη ζητάς, παίρνε ό,τι απλόχερα σου δίνουν και ας μη σου αρέσει- εσύ να λες ευχαριστώ. Σώπα παιδί μου, μην τον ακούς αυτόν, αυτόν τον ανθρωπάκο τον τσαμπουκαλεμένο που σε ξεσηκώνει σε φασαρίες… Αυτή την τσιριχτή φωνή που θέλει να σε
ξυπνήσει, μην την ακούς…

“Να αντιδράς… Να αντιδράς σε ό,τι σε καίει, στο ψέμα που έχει ντύσει τους ανθρώπους με τόσο χοντρό νήμα που μέσα τους δε βλέπεις την αλήθεια. Σε όσους έχουν στο λαιμό τους για κασκόλ φίδια πλεγμένα, έτοιμα να αμολήσουν σε όποιον δεν τους κάνει το χατίρι. Σε όσους δεν είναι αληθινοί, υποκρίνονται πως αγαπιούνται για να πίνουν κρασί από το ίδιο το ποτήρι, να χουν να παίρνουν μια γουλιά από τον άλλον…

Να αντιδράς, στα κάστρα που βλέπεις μπροστά σου και σε καλούν οι πρίγκηπες να μπεις στις κάμαρες , να γευτείς λίγο νέκταρ κι ύστερα από λόγια αγάπης να σε νανουρίσουν σε μεταξωτά σεντόνια. Μην τους ακούς. Να αντιδράς στα χέρια που ανοίγουν, αυτών που χουν γεμίσει τις τσέπες τους με στιλέτα. Μην τρέχεις μέσα να κρυφτείς. Στο χρυσάφι που γυαλίζει μπροστά σου, στα πολλά λεφτά που βλέπεις στα όνειρα σου, να αντιδράς.

Να αντιδράς σε όσους θέλουν τα παραμύθια σου γιατί σε εχθρεύονται με την αλήθεια, σε όσους σε χτυπούν, σου φέρονται χυδαία γιατί δεν αντέχουν τη δύναμη σου. Φύγε, από αυτούς που δε μπορούν να σε κοιτούν στα μάτια, που μόλις γυρίσεις την πλάτη σου στοχεύουν στη ραχοκοκαλιά… Στους ψεύτες, τους υποκριτές, σε όσους πετούν λασπόνερα στο δρόμο σου και θέλουν να σε βλέπουν να πνίγεσαι μέσα σε αυτά. Να μη φοβάσαι, να αντιδράς.

Σα πρέπει και στα μη, στις συμβουλές απ τους ξερόλες που γέμισαν με λάθη τη ζωή τους, να κλείνεις τα αυτιά. Να μην απολογείσαι, να ερωτευτείς μέχρι να σέρνεσαι στο πάτωμα, να νιώσεις τον πόνο κι ύστερα όταν τον βλέπεις να αντιδράς. Στις φτηνιάρικες φίλες που κουτσομπολεύουν, που δε φωνάζουν για σένα και δεν ουρλιάζουν , να γυρνάς την πλάτη. Σε αυτούς, τους απαίδευτους που βρίζουν στη μάνα το παιδί της, που θέλουν να διαλύουν οικογένειες, να αντιδράς. Να είσαι εσύ, με τα στραβά σου, τα ωραία σου, εσύ. Να κοιτάς ψηλά τον ουρανό και σε όσους γελούν στις μάχες σου να ανέβεις τα σκαλιά, με αδιαφορία να αντιδράς.

Να μιλάς, να σκέφτεσαι δυνατά, να φωνάζεις για το δίκιο, να λες την αλήθεια. Να μη φοβάσαι τίποτα παρά μονάχα το Θεό κι εκείνον εκεί, τον ανθρωπάκο που σε θέλει φοβισμένο και ταπεινό… Γιατί τάχα, έτσι σε αγαπούν όλοι. Γιατί λέει, γίνεσαι μισητός αν είσαι αληθινός. Αλήθεια λέει.

Ακόμη και σε αυτό όμως, στη γνώμη των άλλων να αντιδράς.

πηγή

www.fotavgeia.blogspot.com