Ο δυτικός κόσμος και ο ΜακΚαίην.
Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Με έκπληξη διαβάζω διευθυντή ελληνικής εφημερίδας να πλέκει το εγκώμιο του Γερουσιαστή Τζον ΜακΚαίην (Καθημερινή 2/8) ως τον άνθρωπο που επροσωπεί «ένα φωτισμένο κατεστημένο» της Αμερικής. Δύο λόγους επισημαίνει κυρίως: ο πρώτος από την προεκλογική εκστρατεία του 2008 (κατά την οποία ο δημοσιογράφος λέει ρητά ότι υποστήριζε τον αντίπαλο του Μακέι, Μπαράκ Ομπάμα) όταν σε μία συζήτηση με το κοινό, ο ΜακΚαίην πήρε το μικρόφωνο από οργισμένη γυναίκα εναντίον του Ομπάμα και της είπε ότι ο συνυποψήφιός του είναι ένας αξιοπρεπής άνθρωπος και πατριώτης. Δεύτερος λόγος ότι ο ΜακΚαίην ηταν ο πρώτος Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής, ο οποίος αντέδρασε στην προεδρία Τραμπ και αυτό «χρειαζόταν πολύ θάρρος» που δείχνει ότι «δεν μασάει».
Είναι γενικά παραδεκτό ότι τα κριτήρια αξιολόγησης των πολιτικών έχουν εκφυλιστεί τόσο πολύ σε όλες τις χώρες, ώστε τα όποια δείγματα στοιχειώδους σεβασμού στους αντιπάλους, και αμφισβήτησης της κομματικής γραμμής να φαίνεται ότι σπανίζουν. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν σπανίζουν και τόσο. Άνω του 10% των Ελλήνων βουλευτών της προηγούμενης περιόδου (2012-15) όχι μόνο αμφισβήτησαν το κόμμα τους, αλλά παραιτήθηκαν και ίσως άλλαξαν κόμμα, διατηρώντας βέβαια τις έδρες τους, όπως και ο ΜακΚαίην. Θα ήταν αρκετό αυτό σε συνδυασμό με την επίδειξη πολιτικής ευπρέπειας και πολιτισμού, για να εξυμνηθούν ως σπάνιο και είδος; Δε νομίζω.
Στην τελευταία του ομιλία ως Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Αϊζενχάουερ το 1961 προειδοποίησε για την αυξανόμενη πολιτική ισχύ του «στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος». Δεν αναφερόταν σε κάποιο συγκεκριμένο κόμμα, αλλά σε διακομματική πολιτική επιρροή. Ο ΜακΚαίην τα τελευταία 35 χρόνια υποστήριξε δημοσίως όλες τις επεμβάσεις των ΗΠΑ στον κόσμο, ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνούσε τη χώρα: παρέλασε στους δρόμους του Κιέβου το 2003 με τη λεγόμενη «Πορτοκαλί επανάσταση», όπως και το 2013 με τους «Ουκρανούς επαναστάτες», το 2014 επισκέπτεται εκτάκτωςκαι φωτογραφίζεται με τζιχαντιστές (ορισμένοι από τους οποίους αργότερα ταυτοποιήθηκαν ως τρομοκράτες του ISIS), πριν ένα μήνα κατηγόρησε τον Τραμπ ότι σταματάει την εκπαίδευση Σύριων ανταρτών. Η μοναδική φορά στην πολιτική του καριέρα που εναντιώθηκε σε αμερικανική στρατιωτική παρουσία στο εξωτερικό ήταν το 1982 στον Λίβανο επί Ρήγκαν.
Στις 25 Ιουλίου 2017 ανακοίνωσε ότι δεν θα ξαναείναι υποψήφιος για τη Γερουσία. Αντιγράφω μία παράγραφο από την τελευταία ομιλία του, ώστε να γίνει κατανοητό ποια είναι η οπτική του ΜακΚαίην για τον ρόλο των ΗΠΑ και του δυτικού κόσμου: «Η Αμερική έχει τη μεγαλύτερη συνεισφορά από κάθε άλλο έθνος στην παγκόσμια τάξη, η οποία έχει απελευθερώσει από την τυραννία και τη φτώχεια περισσότερους ανθρώπους από όσο ποτέ άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία. Είμαστε το μεγαλύτερο παράδειγμα, οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές και οι μεγαλύτεροι υπερασπιστές αυτής της τάξης. Δεν φοβόμαστε. Δεν επιθυμούμε τη γη και τον πλούτο άλλων λαών. Δεν κρυβόμαστε πίσω από τοίχους. Τους παραβιάζουμε. Είμαστε [οι ΗΠΑ] ευλογία για την ανθρωπότητα». Κατά τις περυσινές εκλογές πολλοί θεώρησαν ότι η Κλίντον εκπροσωπούσε το σύμπλεγμα στο οποίο αναφέρθηκε ο Αϊζενχάουερ. Μήπως όμως ο Ρεπουμπλικάνος ΜακΚαίην είναι καλύτερος εκφραστής του;
Όπως και να έχει, ποιος ο λόγος να υμνογραφείται στην Ελλάδα ένα τέτοιο αμερικανικό «γεράκι», όταν βασίζεται σε επιφανειακά κριτήρια;
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 8 Αυγούστου 2017.
www.fotavgeia.blogspot.com
Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Με έκπληξη διαβάζω διευθυντή ελληνικής εφημερίδας να πλέκει το εγκώμιο του Γερουσιαστή Τζον ΜακΚαίην (Καθημερινή 2/8) ως τον άνθρωπο που επροσωπεί «ένα φωτισμένο κατεστημένο» της Αμερικής. Δύο λόγους επισημαίνει κυρίως: ο πρώτος από την προεκλογική εκστρατεία του 2008 (κατά την οποία ο δημοσιογράφος λέει ρητά ότι υποστήριζε τον αντίπαλο του Μακέι, Μπαράκ Ομπάμα) όταν σε μία συζήτηση με το κοινό, ο ΜακΚαίην πήρε το μικρόφωνο από οργισμένη γυναίκα εναντίον του Ομπάμα και της είπε ότι ο συνυποψήφιός του είναι ένας αξιοπρεπής άνθρωπος και πατριώτης. Δεύτερος λόγος ότι ο ΜακΚαίην ηταν ο πρώτος Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής, ο οποίος αντέδρασε στην προεδρία Τραμπ και αυτό «χρειαζόταν πολύ θάρρος» που δείχνει ότι «δεν μασάει».
Είναι γενικά παραδεκτό ότι τα κριτήρια αξιολόγησης των πολιτικών έχουν εκφυλιστεί τόσο πολύ σε όλες τις χώρες, ώστε τα όποια δείγματα στοιχειώδους σεβασμού στους αντιπάλους, και αμφισβήτησης της κομματικής γραμμής να φαίνεται ότι σπανίζουν. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν σπανίζουν και τόσο. Άνω του 10% των Ελλήνων βουλευτών της προηγούμενης περιόδου (2012-15) όχι μόνο αμφισβήτησαν το κόμμα τους, αλλά παραιτήθηκαν και ίσως άλλαξαν κόμμα, διατηρώντας βέβαια τις έδρες τους, όπως και ο ΜακΚαίην. Θα ήταν αρκετό αυτό σε συνδυασμό με την επίδειξη πολιτικής ευπρέπειας και πολιτισμού, για να εξυμνηθούν ως σπάνιο και είδος; Δε νομίζω.
Στην τελευταία του ομιλία ως Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Αϊζενχάουερ το 1961 προειδοποίησε για την αυξανόμενη πολιτική ισχύ του «στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος». Δεν αναφερόταν σε κάποιο συγκεκριμένο κόμμα, αλλά σε διακομματική πολιτική επιρροή. Ο ΜακΚαίην τα τελευταία 35 χρόνια υποστήριξε δημοσίως όλες τις επεμβάσεις των ΗΠΑ στον κόσμο, ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνούσε τη χώρα: παρέλασε στους δρόμους του Κιέβου το 2003 με τη λεγόμενη «Πορτοκαλί επανάσταση», όπως και το 2013 με τους «Ουκρανούς επαναστάτες», το 2014 επισκέπτεται εκτάκτωςκαι φωτογραφίζεται με τζιχαντιστές (ορισμένοι από τους οποίους αργότερα ταυτοποιήθηκαν ως τρομοκράτες του ISIS), πριν ένα μήνα κατηγόρησε τον Τραμπ ότι σταματάει την εκπαίδευση Σύριων ανταρτών. Η μοναδική φορά στην πολιτική του καριέρα που εναντιώθηκε σε αμερικανική στρατιωτική παρουσία στο εξωτερικό ήταν το 1982 στον Λίβανο επί Ρήγκαν.
Στις 25 Ιουλίου 2017 ανακοίνωσε ότι δεν θα ξαναείναι υποψήφιος για τη Γερουσία. Αντιγράφω μία παράγραφο από την τελευταία ομιλία του, ώστε να γίνει κατανοητό ποια είναι η οπτική του ΜακΚαίην για τον ρόλο των ΗΠΑ και του δυτικού κόσμου: «Η Αμερική έχει τη μεγαλύτερη συνεισφορά από κάθε άλλο έθνος στην παγκόσμια τάξη, η οποία έχει απελευθερώσει από την τυραννία και τη φτώχεια περισσότερους ανθρώπους από όσο ποτέ άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία. Είμαστε το μεγαλύτερο παράδειγμα, οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές και οι μεγαλύτεροι υπερασπιστές αυτής της τάξης. Δεν φοβόμαστε. Δεν επιθυμούμε τη γη και τον πλούτο άλλων λαών. Δεν κρυβόμαστε πίσω από τοίχους. Τους παραβιάζουμε. Είμαστε [οι ΗΠΑ] ευλογία για την ανθρωπότητα». Κατά τις περυσινές εκλογές πολλοί θεώρησαν ότι η Κλίντον εκπροσωπούσε το σύμπλεγμα στο οποίο αναφέρθηκε ο Αϊζενχάουερ. Μήπως όμως ο Ρεπουμπλικάνος ΜακΚαίην είναι καλύτερος εκφραστής του;
Όπως και να έχει, ποιος ο λόγος να υμνογραφείται στην Ελλάδα ένα τέτοιο αμερικανικό «γεράκι», όταν βασίζεται σε επιφανειακά κριτήρια;
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 8 Αυγούστου 2017.
www.fotavgeia.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου