Κώστας Χάρης: «Ο Προμηθέας Δεσμώτης»
- Λεπτομέρειες
Εθνικός Ύμνος – Θρήνος των Ποντίων
Άητέν τς έπαραπέτανεν
(Ο ύμνος έχει στοιχεία από τον μύθο του Αισχύλου «Ο Προμηθέας Δεσμώτης»).
Άητέν τς έπαραπέτανεν ψηλά σά έπουράνια
(Ένας Αετός πετούσε ψηλά, στον ουρανό)
και τά τζαγκία άτ΄ κόκκινα και το τσαρκούλν΄ άτ μαύρον,
(Τα νύχια του ήταν κόκκινα και το λειρί του μαύρο)
έκράτνεν και σά κάρτζια του παλληκαρί βραχιόναν.
(Κρατούσε στα κοφτερά του νύχια, ένα βραχίονα παλληκαριού)
Άητέ μ΄, γιά δός με άσό κρατείς, για πέ ‘όθεν κείται.
(Αητέ μου, δώσε μου αυτό που κρατάς και πες μου που βρίσκεται;)
-Ασό κρατώ `κί δίγω σε, `’αρ ‘όθεν κείται λέγω.
(Αυτό που κρατώ δεν σου το δίνω, θα σου πω όμως, που βρίσκεται).
Γιά ποίσον σιδερέν ραβδίν και χάλκινα τσιαρούχια
(Πάρε ένα σιδερένιο ραβδί και χάλκινα τσαρούχια)
κι `έπαρ` σό χέρι σ΄ τη στράταν κι ‘όλεν το μονοπάτι.
(Ακολούθησε αυτήν την στράτα και όλο το μονοπάτι).
Ακεί σό πέραν το ραχίν, σ’ ελάτ’ `επ’ ‘εκεί μέρος,
(Στο αντικρινό το βουνό, πίσω από εκείνο το έλατο),
Τραντέλλεναν ες κότωσαν και κείται ματωμένος,
(Τραντέλληνα σκότωσαν και κείται στο χώμα ματωμένος),
μαύρα πουλία τρώγν` άτον και `άσπρα τριγυλίσκουν.
(Μαύρα πουλιά τον τρώνε και άσπρα τον γυροφέρνουν).
–Φατέστε, πουλιά μ’, φατέστε, φατέστε τον καρίπην,
(Φάτε πουλιά μου, φάτε, φάτε αυτόν τον παντέρημο),
Σήν θάλασσαν κολυμπετής, σ’ ομάλια πεχλιβάνος,
(Που ήταν στην θάλασσα άριστος κολυμβητής, στις πεδιάδες γενναίος παλαιστής)
σόν πόλεμον τραντέλλενας, ρωμαίικον παλληκάρι.
(Στον πόλεμο Τραντέλληνας, Ρωμαίϊκο Παλληκάρι).
«Ο Π Ρ Ο Μ Η Θ Ε Α Σ», ο απείθαρχος Τιτάνας, αμφισβητεί την εξουσία του Δία, χαρίζοντας τις τέχνες και τη φωτιά στους ανθρώπους. Η τιμωρία του ήταν αμείλικτη. Με διαταγή του πατέρα των θεών Δία, που έτρεφε μίσος για το ανθρώπινο γένος, αναλαμβάνει ο Ήφαιστος με πρωταγωνιστές το Κράτος και τη Βία, να αλυσοδέσει τον «ΠΡΟΜΗΘΕΑ», σ΄ ένα απόκρημνο βράχο, στα όρη του Καυκάσου, όπου για χρόνια κάθε μέρα ένας αετός του έτρωγε το συκώτι, που ξανά μεγάλωνε το βράδυ και έτσι ήταν ατελείωτο το μαρτύριο του φιλάνθρωπου Τιτάνα. Ωστόσο εκείνος δεν σταμάτησε να καταφέρεται κατά της εξουσίας, εξαγριώνοντας έτσι περισσότερο τον Δία, ώσπου τελικά ο Ηρακλής τον γλίτωσε, αφού σκότωσε με τα βέλη του το όρνιο και τον απελευθέρωσε.
Ο Αισχύλος με την τραγωδία του «ΠΡΟΜΗΘΕΑ ΔΕΣΜΩΤΗ», αναφέρεται στην ελεύθερη βούληση και στην αμφισβήτηση της εξουσίας. Το κράτος λέει: «άπαντ΄ επράχθη πλην θεοίσι τοιρανείν--ελεύθερος γάρ ούτις εστί πλήν Διός». «Τα πάντα ρυθμίστηκαν, τακτοποιήθηκαν, εκτός από τη διακυβέρνηση των θεών» (Κανείς δεν είναι ελεύθερος, εκτός από τον Δία-την εξουσία). Σήμερα 2500 χρόνια από τότε και σε όλο το βάθος χρόνου της ανθρώπινης ζωής, η ανειρήνευτη πάλη, μεταξύ εξουσίας και εξουσιαζόμενων καλά κρατεί. Παρόλες τις μεταμφιέσεις της εξουσίας (τώρα πλέον με την οικονομική της μετάλλαξη, κεφάλαιο-τράπεζες-χρηματοπιστωτικό σύστημα) απέναντί της στέκεται πάντα ένας «ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ», όλο και πιο αποφασιστικός και όλο και πιο ελπιδοφόρος.
Ο Ποντιακός Ελληνισμός γνώρισε το Κράτος και τη Βία στο πετσί του. Γνώρισε τις συνέπειες της διαμόρφωσης της ανάπτυξης των εθνικών κρατών των Περσών, των νότιων Σλάβων, των Αρμενίων, των Αράβων, τις συνθήκες ιστορικής αποσύνθεσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που γίνονταν βεβαίως κάτω από την άμεση παρέμβαση των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών της Ευρώπης. Τα 3000 χρόνια παραμονής των προγόνων μας στον Πόντο και τα 450 χρόνια σκλαβιάς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν ήταν, όπως φαίνεται αρκετά για να αποφύγουν αυτή την μαζική σε ένταση και μέγεθος Γενοκτονία και Ξεριζωμό του ελληνικού πληθυσμού στον Πόντο. Οι ανταγωνισμοί και τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ντόπιων και ξένων κεφαλαιοκρατών, συνέβαλαν μέσα σε 8 χρόνια από το 1915 έως το 1923 να συμβεί αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα, από τους Τούρκους με καθοδηγητές τους Γερμανούς. Οι συνέπειες δεν ήταν ίδιες για όλους και όλες. Τα πλήγματα, τους διωγμούς τα σήκωσαν οι εργάτες, η αγρότες, η φτωχολογιά, καθώς χρησιμοποιήθηκαν για άλλους σκοπούς, ερήμην τους. Οι Έλληνες και Ελληνίδες του Πόντου δεν είχαν απέναντι τους γενικά και αφηρημένα τους Τούρκους, αλλά πριν απ΄ όλα την τουρκική αστική τάξη, που πάση θυσία, ακόμα και με αιματοκύλισμα ήθελε να βγάλει από την μέση το ανταγωνιστικό για αυτήν ελληνικό κεφάλαιο. Απέναντι τους είχαν και την ελληνική αστική τάξη, που χρησιμοποίησε τους πληθυσμούς του Πόντου ως αντιπερισπασμό και χαρτί πίεσης για να διασώσει ένα όσο γίνεται μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας, εγκαταλείποντας τους την κρίσιμη στιγμή.
Οι εγχώριες αστικές τάξεις είχαν και έχουν κάθε συμφέρον να αποπροσανατολίζουν και να καλύπτουν τα αντιδραστικά τους σχέδια με τον διαχωρισμό των λαών και των μειονοτήτων με βάση τον πολιτισμό, την γλώσσα, την θρησκεία, την εθνική καταγωγή, για την συγκάλυψη των πραγματικών αιτιών των κατακτητικών τους πολέμων. Ώστε στη βάση του «διαίρει και βασίλευε» να κυριαρχούν, να αποκομίζουν κέρδη, αδιαφορώντας αν αυτές οι διαιρέσεις, οδηγούν σε αφανισμούς χιλιάδων αμάχων και πολλές φορές απάνθρωπες μεταξύ των ιδίων λαών αλληλοσφαγές. Όπως όλοι γνωρίζουμε, όχι μόνο στην συγκεκριμένη περιοχή, αλλά και παγκόσμια οι αντίστοιχες διεθνείς διεργασίες, οι ανταγωνισμοί συμφερόντων οδήγησαν στην αφομοίωση, και την εξόντωση ακόμα και σε ορισμένες περιπτώσεις και στον αφανισμό μειονοτήτων που είχαν, μάλιστα, πολλές φορές μαζικό χαρακτήρα. Πλήρωσαν και οι Πόντιοι την πολιτική των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, να αποτρέψουν δηλαδή οι τελευταίες κάθε επηρεασμό από ριζοσπαστικά κινήματα, από τις ιδέες και τις αξίες του σοσιαλισμού.
Όπως βλέπουμε διαχρονικά, περιπετειώδης ήταν και η πορεία της ζωής των Ελλήνων του Πόντου και του Καυκάσου, βασανιστική και εξοντωτική, όπως και του «ΠΡΟΜΗΘΕΑ» από το Κράτος και τη Βία.
«…πόνεσα την αιώνια σταυρωμένη ράτσα μου που κινδύνευσε και πάλι στο προμηθεϊκό βουνό του Καυκάσου. Δεν ήταν ο Προμηθέας, ήταν η Ελλάδα καρφωμένη πάλι από το Κράτος και τη Βία στον Καύκασο-αυτός είναι ο σταυρός ο δικός της και φωνάζει. Φωνάζει τους ανθρώπους, τα παιδιά της να τη σώσουν». Νίκος Καζαντζάκης «Αναφορά στον Γκρέκο» στο κεφάλαιο, «Ο Καύκασος».
Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΑΔΙΚΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ
Η σύμπραξη των ιθυνόντων της αστικής ταξικής της Ελλάδας, του Πόντου, της Μικρασίας και της Διεθνούς, κατέστρεψαν τον ελληνισμό τέσσερεις φορές:
1 ). (1914 - 1923 ) με την Γενοκτονία και τον ξεριζωμό των Ελληνοποντίων, από τα ιστορικά πατρώα εδάφη.
2). (1919 - 1922) με την Μικρασιατική καταστροφή.
3). (1941 - 1949) με την κατοχή της Ελλάδας από τους Γερμανούς και στη συνέχεια με τον εμφύλιο με τους Αγγλοαμερικάνους.
4). (2008 - 2016) με την οικονομική χρεοκοπία των Ελλήνων, που την επιβάλανε οι αστικές και «αριστερές» κυβερνήσεις της Ελλάδας, Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ. και συνεχίζεται το κακό σε βάρος του λαού, χωρίς ημερομηνία λήξης. Είναι τυχαία όλα αυτά; ΟΧΙ βέβαια. Γίνονται, για να ελέγχουν με ασφάλεια τις γεωπολιτικές περιοχές και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, για την εξασφάλιση των συμφερόντων τους και του υπερκέρδους στο μονοπωλιακό κεφάλαιο, με το ξεζούμισμα των λαών, που δημιουργούν υπαρξιακά προβλήματα επιβίωσής τους. Για να πάρει όμως τέλος η καταστροφική πολιτική σε βάρος του ελληνισμού από την άρχουσα τάξη του πλούτου, που είναι ταξικά μειοψηφία μέσα στο λαό, πρέπει τα μεσαία και κατώτερα οικονομικά κοινωνικά στρώματα, ανεξάρτητα πολιτικών φρονημάτων, που είναι η απόλυτη πλειοψηφία, να ξεπεράσουν των κεφαλαιοκρατών την προπαγάνδα, τις αναστολές, φοβίες, προκαταλήψεις, τα ταμπού, το προσωπικό ρουσφέτι και να συνειδητοποιήσουν ποιο είναι το ταξικό συμφέρον τους και να το διεκδικήσουν (όπως η πλουτοκράτες) δυναμικά με την οργανωμένη, ενωμένη, μαζική, συντονισμένη πάλη τους. Διαφορετικά η αντιλαΪκή επίθεση θα συνεχίζεται, δεν θα υπάρχει κρατική κοινωνική πρόνοια, όσο τα μονοπώλια θα κρατούν τα κλειδιά της οικονομίας. Δημιουργώντας όμως παράλληλα, τις προϋποθέσεις για ριζικές πολιτικές αλλαγές υπέρ τους, με στόχο στο δικαίωμα για μια καλύτερη ζωή, χωρίς αφέντες και προστάτες, που καθορίζουν το πώς θα ζει ο λαός, ο πάντα προδομένος και καταφρονημένος από την ηγεσία την πολιτική, οικονομική και θρησκευτική του αστικού κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού. Η στάση των Ελληνικών Κυβερνήσεων διαχρονικά, ήταν πάντα εχθρική απέναντι στο «Προσφυγικό ζήτημα». Τα παρακάτω παραδείγματα ενισχύουν τον ισχυρισμό:
1). Η μαρτυρία του Πολυχρόνη Ενεπεκίδη καθηγητή της Βυζαντονολογίας του πανεπιστημίου της Βιέννης είναι χαρακτηριστική. «Όταν το 1958-1959 καθώς πραγματοποιούσα την έρευνα στα επίσημα Αυστριακά αρχεία που μόλις είχαν παραδοθεί στους ερευνητές και είχα συναντήσει πλήθος εγγράφων που αφορούσαν τις βιαιοπραγίες κατά του ελληνικού πληθυσμού, ο τότε Υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας Κουρτ Βαλτχάιμ και αργότερα γενικός γραμματέας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και πρόεδρος της Αυστρίας με ενημέρωσε, ότι δυο επιφανείς Έλληνες πολιτικοί, με παρέμβασή τους ζητούσαν την απαγόρευση της έρευνας. Αυτό, το αποκαλύπτω τώρα (στην ομιλία του στους «Αργοναύτες Κομνηνών» Καλλιθέας» Αθηνών), ήταν ο τότε υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ και ο Παναγιώτης Πιπινέλης. Το σκεπτικό ήταν, ότι η δημοσίευση αυτών των στοιχείων στην Ελλάδα θα μπορούσε να προκαλέσει εμπλοκή στις ελληνοτουρκικές σχέσεις».
2). Η ταινία του σκηνοθέτη κινηματογράφου Νίκου Κούνδουρου που αφηγείται την καταστροφή της Σμύρνης το 1922, πρωτογυρίστηκε το 1978. Βασίστηκε σε αυθεντικές μαρτυρίες και στο μυθιστόρημα «Το νούμερο 31328» του Ηλία Βενέζη. Επί κυβερνήσεως Κ. Καραμανλή απαγορεύτηκε η προβολή της ταινίας στους κινηματογράφους, επειδή το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών διαμαρτυρήθηκε, λέγοντας ότι τέτοιες ταινίες δυναμιτίζουν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Την ταινία ο Ν. Κούνδουρος την πρόβαλε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 1978, σαρώνοντας τα βραβεία καλύτερης ταινίας. Το 1982, όπως αναφέρει ο κριτικός κινηματογράφου Γιώργος Πισσαλίδης, η ταινία επρόκειτο να προβληθεί στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βουδαπέστης. Όμως, λίγο πριν την προβολή της ταινίας, επενέβη το Ουγγρικό υπουργείο Εξωτερικών με προτροπή του Έλληνα πρέσβη και κατάσχεσε την κόπια.
3). Στελέχη της Π.Ο.Ε. που επισκεφθήκαν την Αρμενία πριν 5 - 6 χρόνια, είχαν επαφές με Κυβερνητικούς παράγοντες με σκοπό να τους ζητηθεί να αναγνωρίσουν την Γενοκτονία των Ελλήνων Ποντίων. Στην συζήτηση που αναπτύχθηκε με τους Κυβερνητικούς παράγοντες της Αρμενίας, αναφέρθηκε από μέρους τους στην αντιπροσωπία της Π.Ο.Ε., ότι η Ελλαδική Κυβέρνηση δεν θέλει η Αρμενική Κυβέρνηση να αναγνωρίσει την Γενοκτονία των Ελλήνων Ποντίων.
4). Η ανθελληνική Ποντιακή στάση της (τώρα Κυβερνητικής) εφημερίδας «Αυγή», (έκδοση Τετάρτη 20 Αυγούστου 2014) και μετέπειτα, το ίδιο, οι δηλώσεις του Κυβερνητικού πλέον τότε Υπουργού Παιδείας κ. Νίκου Φίλη, ότι οι 353.000 νεκροί δεν υπέστησαν Γενοκτονία, αλλά εθνοκάθαρση, για χάρη των «καλών διπλωματικών σχέσεων» με την Τουρκία. Απόρροια αυτών των θέσεων ήταν να προετοιμάσουν το κατάλληλο κλίμα για τον λαό, να δεχθεί ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας την ανακήρυξη του σε Διδάκτορα της Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο της Σμύρνης. Δεν είναι άσχετο με την διαχρονική «εχθρική» στάση των Ελλήνων Κυβερνώντων, απέναντι στα χρονίζοντα ανεπίλυτα αιτήματα του οργανωμένου ποντιακού χώρου και στην ιστορία των Ελλήνων του Πόντου.
5). Οι Έλληνες Κυβερνόντες ποτέ δεν ανέλαβαν την ευθύνη και πρωτοβουλία να αναδείξουν και να προωθήσουν μέσα από διεθνείς οργανισμούς, φόρα και διακρατικές διπλωματικές σχέσεις με άλλες χώρες, την «Διεθνή Αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων Ποντίων».
Δεν πρέπει να συνεχίζει ο οργανωμένος ποντιακός χώρος να κάνει σφάλματα - λάθη. Να εκμεταλλεύονται οι εκάστοτε επιτήδειοι αστοί δημαγωγοί πολιτικοί, το ήθος, την θρησκευτικότητα και την ανεκτικότητα των Ελλήνων Ποντίων. Να τους χρησιμοποιούν σαν «Πιόνια», ψηφοφόρους, για τα εθνικιστικά και πολιτικά παιχνίδια τους.
Οι ιθύνοντες των Ποντιακών Ομοσπονδιών, εάν δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτόν τον ξεπεσμό και το δούλεμα από τους αστούς δημαγωγούς πολιτικούς, που μόνο για ψηφοθηρία χρειάζονται τους ποντίους, να παραιτηθούν και να πάνε στα σπίτια τους, γιατί πολύ έχει υποτιμηθεί η αξιοσύνη του οργανωμένου ποντιακού χώρου.
Αρέσκεται η ηγεσία των Ποντιακών Ομοσπονδιών να την «δουλεύουν», με τις εκδηλώσεις «φιέστα» και τις δημαγωγικές ομιλίες χωρίς ουσία, των πολιτικών αστών που καλούν στα Συνέδριά τους και στις εκδηλώσεις μνήμης για την Γενοκτονία. «Υιοθετούν» τα ολισθήματα, τις αντιφάσεις, τις αλλοπρόσαλλες τυχοδιωκτικές τακτικές και λάθη των ιθυνόντων πολιτικών, οικονομικών και θρησκευτικών παραγόντων των Ελλήνων του Πόντου και της Ελλάδας, που έδωσαν τον Πόντο «μπαξίσι» στους Τούρκους. Γιατί δεν είχαν μια Ενιαία Επαναστατική, Πατριωτική, Εθνική Πολιτική Γραμμή Αντιμετώπισης του «Ποντιακού ζητήματος».
Τις ελπίδες τους τις εναποθέσανε αποκλειστικά στους Δυτικούς «προστάτες».
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σήμερα, με την διάσπαση της Π.Ο.Ε. και της ΔΙ.ΣΥ.Π.Ε..Δεν μπορούν να ενωθούν και να συντονιστούν για να συμφωνήσουν σε μια ενιαία πατριωτική γραμμή, γιατί το Ποντιακό κίνημα είναι «πατροναρισμένο - καπελωμένο» από επιχειρηματικούς ομίλους και από την πολιτική που τους εκπροσωπεί. Αυτή η πολιτική έβαλε την ταφόπλακα και επέφερε σιγή ιχθύος στην πατρογονική μας πατρίδα.
Με πατριωτικούς ταξικούς χαιρετισμούς
Θεσσαλονίκη 15-5-2019
Ο ανιστόρητος Κώστας Χάρης
https://efxinospontos.gr/eidiseis/5113-kostas-xaris-o-promitheas-desmotis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου