ΚΡΙΣΗ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΏΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΡΙΣΗ ΕΘΝΙΚΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ

ΚΡΙΣΗ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

Χατζηαναγνώστου Γιώργος

Παρατηρείτε με ενδιαφέρον η προσπάθεια της Κυβέρνησης να αποδημήσει την λογική εξόδου από την Ε.Ε. μέσω της διαδικασίας εκτύπωσης Εθνικού νομίσματος. 

Τεχνοκράτες ,Οικονομολόγοι και πάσης φύσεως αναλυτές καθημερινά στα στασίδια της τηλεόρασης πρωτίστως εξηγούν το μέγεθος της καταστροφής που μπορεί να επιφέρει στην χώρα η έξοδος από το ευρώ. Δυστυχώς για αυτούς η πειθώ τους δεν μπορεί να πείσει τον χειμαζόμενο λαό που πνέει τα λοίσθια χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ,χωρίς παιδεία ,χωρίς χωρίς και εν τέλει χωρίς κανένα όραμα ,χωρίς καμία ελπίδα.

 

Έχει κατά κόρον αναλυθεί ότι αυτή η καταστροφική πορεία όσο παραμένουμε στην Ευρωζώνη θα έχει όλο και πιο πολύ μεγαλύτερα προβλήματα ανόρθωσης της οικονομίας από την συνεχόμενη διόγκωση του χρέους σε σχέση με το ακαθάριστο εθνικό προϊόν. Ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ είναι περίπου 175% και δεν θα κατέβει σημαντικά για χρόνια, πράγμα που σημαίνει ότι η χώρα δε θα μπορεί να δανειστεί στις ανοιχτές αγορές με λογικούς όρους. Ενώ η συνεχιζόμενη παραχώρηση πλουτοπαραγωγικών πόρων σε συνδυασμό με το ιστορικό σφάλμα  αποδοχής της ‘εσωτερικής υποτίμησης που επέβαλε η τρόικα ως τη μόνη εφικτή στρατηγική, προκάλεσε την Εθνική καταστροφή χωρίς προηγούμενο.

 

Ταυτόχρονα με  την επιλογή του παράλογου δημοσιονομικού στόχου πρωτογενούς πλεονάσματος 4,5% του ΑΕΠ το 2016, Χρειάζεται επίσης αλλαγή χρηματοπιστωτικής πολιτικής για να κατεβούν τα επιτόκια δανεισμού των μικρομεσαίων από τα σημερινά απλησίαστα ύψη. 

Μια ματιά στα πιο πρόσφατα στοιχεία αρκεί για να δείξει τους λόγους. Ας αφήσουμε κατά μέρος την ανεργία που πλησιάζει το 28%, ή τη συρρίκνωση του ΑΕΠ που το δεύτερο τρίμηνο του 2013 ήταν (μόνο!) 3,8% για το οποίο και πανηγύριζε η κυβέρνηση δείχνοντας ότι έχει χάσει το μέτρο. Ο κύκλος εργασιών στο λιανικό εμπόριο τον Ιούλιο έπεσε 14.4%, η βιομηχανική παραγωγή τον Αύγουστο 7,2%, οι εξαγωγές τον Αύγουστο επίσης 5,5%. Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε βαθύτατη ύφεση, όσο κι αν η ένεση του τουρισμού απάλυνε την κατάσταση.

Η υφεσιακή πίεση είναι καταφανής και από τον πληθωρισμό που ήταν αρνητικός 1,1% τον Σεπτέμβριο, πράγμα για το οποίο διάφοροι άσκεφτοι πανηγύριζαν. Καπιταλιστική οικονομία με αρνητική τάση τιμών είναι οικονομία που σβήνει.

Η ανασυγκρότηση της παραγωγικής δομής της Ελλάδας είναι εκ των ουκ άνευ κάτι για το οποίο η πρωτίστως διαπλεκόμενη Γερμανία έχει ήδη μεριμνήσει για τα του οίκου της εγκλωβίζοντας τις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε.

Το ευρώ είναι βαθύτατα προβληματικό όχι μόνο ως προς τη Ελλάδα, αλλά ως προς ολόκληρη την ευρωζώνη. Το πρόβλημα δεν είναι δυστυχώς ‘τεχνικό’, όπως υποστηρίζουν όσοι θέλουν να διασώσουν το ευρώ με ευρωομόλογα, τραπεζικές ενώσεις, ενεργητική κεντρική τράπεζα, δημοσιονομικές μεταβιβάσεις και τα παρόμοια. Είναι βαθύτατα κοινωνικό: η Γερμανία έχει συμπιέσει την αμοιβή της εργασίας τόσο ώστε να αποκτήσει μεγάλο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα εντός της ευρωζώνης. Το γερμανικό πλεονέκτημα εμφανίστηκε αρχικά ως προς την περιφέρεια, αλλά τώρα έχει γίνει απαγορευτικό και ως προς την Ιταλία και τη Γαλλία.

Το Βερολίνο έχει αρνηθεί ουσιαστικές αλλαγές στην ΟΝΕ γιατί το μεγάλο γερμανικό κεφάλαιο έχει ωφεληθεί τα μέγιστα από την παρούσα κατάσταση. Δεν αποδέχθηκε καμία από τις έξυπνες ‘τεχνικές’ λύσεις που προτάθηκαν και επέβαλε λιτότητα μεταφέροντας το κόστος προσαρμογής εξ ολοκλήρου στην περιφέρεια. Η πολιτική αυτή είχε το μεγάλο πλεονέκτημα να εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα της Γερμανίας, ενώ παράλληλα απέφυγε την άμεση κατάρρευση της ευρωζώνης. Η μόνη χώρα για την οποία η συμμετοχή στην ευρωζώνη δε σημαίνει απουσία εθνικού σχεδίου είναι η Γερμανία, ακριβώς γιατί η ευρωζώνη εξυπηρετεί πλήρως τα γερμανικά συμφέροντα. Η γερμανική πολιτική είναι όμως κοντόφθαλμη. Δημιούργησε τρομακτικές κοινωνικές και πολιτικές εντάσεις στην περιφέρεια, ενώ δεν έλυσε το πρόβλημα ανταγωνιστικότητας της Ιταλίας και της Γαλλίας.

Το ευρώ δεν είναι μακροπρόθεσμα βιώσιμο και η επόμενη ευρωκρίση είναι θέμα χρόνου.

Η Εθνική στρατηγική ανασυγκρότησης δεν είναι δυνατόν να επέλθει μέσω της ΟΝΕ γιατί απλά είναι αντικρουόμενα συμφέροντα.  Η Ελλάδα έπρεπε από το 2010 να είχε συντάξει ένα εθνικό σχέδιο για την οικονομία και να αποχωρήσει συντεταγμένα από την ΟΝΕ, προχωρώντας ταυτόχρονα σε στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους. Η ελληνική οικονομία δεν είχε ακόμη γονατίσει, ενώ το χρέος ήταν προς ιδιώτες και υπό ελληνική νομοθεσία. Θα ακολουθούσε μια δύσκολη περίοδος, αλλά όχι δυσκολότερη από την καταστροφή που τελικά συνέβη, την οποία ζούμε σήμερα και θα ζήσουμε για τις επόμενες γενιές. Η ύπαρξη εθνικού σχεδίου στη βάση συνειδητής ηγεσίας και κοινωνικής συσπείρωσης θα έβαζαν γρήγορα τη χώρα σε ανάκαμψη. Σε αυτές τις συνθήκες θα υπήρχε η δυνατότητα ουσιαστικής κοινωνικής αλλαγής υπέρ των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, καθώς και βαθιάς οικονομικής μεταρρύθμισης.

Σήμερα η διαρκώς επιτεινόμενη ύφεση αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξη ενώ η καταστροφή των 600.000 εναπομεινάντων ΜμΕ μέσω υπερφορολόγησης και ληξιπρόθεσμων οφειλών τους στριμώχνει ακόμα περισσότερο την οικονομία η οποία προσπαθεί μέσω της πάγια πολιτικής της υποτέλειας να προσφέρει γη και ύδωρ στους «επενδυτές» οι οποίοι περιμένουν στην γωνία σαν τα αρπακτικά την ευκαιρία υφαρπαγής έναντι πινακίου φακής  όλων των πιθανών κερδοφόρων πηγών της Ελλάδας.

Το άυλο χρήμα που μεταφέρεται λογιστικά και μόνο από χώρα σε χώρα χωρίς καμία παραγωγική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη παραγωγικών δομών είναι πρόσκαιρο και πλασματικό απεικονιζόμενο πλήρως με την συρρίκνωση των εισοδημάτων των πολιτών οδηγώντας τους σε ανέχεια και πλήρη εξευτελισμό της αξιοπρέπειας τους ενώ παράλληλα αποδομείται το κοινωνικό κράτος .

Η αλλαγή πλεύσης της πολιτικής σκοπιμότητας χρειάζεται ικανότητα στελεχών που έχουν εμπειρία στις παραγωγικές διαδικασίες και όχι μόνο την τεχνοκρατική ελίτ που σαν γνήσιοι αριθμολάγνοι είναι μονίμως ένα βήμα πίσω από την πραγματική οικονομία που κινείται τάχιστα με βάσει την εμπειρία και το ένστικτο επιβίωσης σε ένα ασταθές διεθνές περιβάλλον.

Η καταγραφή δεδομένων ως αποτέλεσμα μιας οικονομικής πράξης έπεται της ίδιας της πράξης σε χρόνους πραγματικής αγοράς και δεν μπορεί να στηριχτεί στην μεταγενέστερη ανάλυση δεδομένων της τεχνοκρατικής ελίτ.

Η ικανότητα των επαγγελματιών της πολιτικής φαίνεται εκ του αποτελέσματος που σήμερα είναι καταστροφικό για τις επόμενες γενεές που δείχνουν την αποστροφή τους στην επαγγελματική πολιτική των ανεπάγγελτων που διακυβερνούν την χώρα.

Την νέα γενεά την έχει ρωτήσει κανείς;

Για να την ρωτήσει όμως θα πρέπει να μπορούν να κυκλοφορήσουν στην Λαϊκή Αγορά της γειτονιάς , να στριμωχτούν στην Αστική συγκοινωνία χωρίς σωματοφύλακες και εντέλει να απαντήσουν πόσο έχει το κιλό η φάβα και τα ρεβύθια και που είναι βέβαιο ότι λείπει αυτή η γνώση από την τεχνοκρατική ελίτ της συμφοράς και της δυστυχίας των Ελλήνων.

Ρωτήστε λοιπόν την νεολαία και σίγουρα εκεί θα βρήτε την απάντηση .
lasfida