Του Γ. ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΥ
Ιστορίες χρέους, έρωτα και αμαρτίας.
Χαμηλούς τόνους υιοθέτησε η κυβέρνηση προκειμένου να εκτονωθεί η αντιπαράθεση που εκδηλώθηκε αναφορικά με τον ‘ρόλο’ του ΔΝΤ. Ταυτόχρονα, έφθαναν στην Αθήνα μηνύματα ότι η συμμετοχή του ΔΝΤ στο νέο πρόγραμμα θεωρείται όχι απλώς αναγκαία, αλλά και νομικά δεσμευτική.Οι δηλώσεις του Γερμανού κυβερνητικού εκπροσώπου Ζάιμπερτ πως η συμμετοχή του ΔΝΤ «είναι θεμελιωμένη στα σχετικά νομικά κείμενα για το πρόγραμμα του ESM και στη δήλωση του Eurogroup», όσο και οι δηλώσεις Μοσκοβισί, καταδεικνύουν ότι ο ρόλος του ΔΝΤ στο πρόγραμμα είναι κεντρική επιλογή της γερμανικής κυβέρνησης και της Ε. Επιτροπής και όχι αποκλίνουσα άποψη του κ. Σόιμπλε.
Τεκμαίρεται επομένως ότι ο «έρωτας» των ευρωπαίων δανειστών για το ΔΝΤ, σχετίζεται με την ‘τεχνογνωσία’ του σε περικοπές δαπανών,αύξηση φόρων και ιδιωτικοποιήσεις.
Η κυβέρνηση διαφωνεί βάσιμα με τις εκτιμήσεις αυτές και η εκπρόσωπος, Ο. Γεροβασίλη, δήλωσε
ότι «το καλοκαίρι ψηφίσαμε καινούρια συμφωνία, που δεν είναι συνέχεια των προηγούμενων, με νέους όρους και στην οποία το ΔΝΤ θα αποφασίσει αν θα συμμετάσχει. τον Μάρτιο που λήγει η συμμετοχή του στο προηγούμενο πρόγραμμα».
Είναι γεγονός η σαφής ιδρυτική πρόβλεψη του ΕΣΜ για σταθερή συβουλευική συμμετοχή του ΔΝΤ στην παρακολούθηση των προγραμματων ‘διάσωσης ‘ ευρωπαικών χωρών, με η χωρίς χρηματοδοτική συμμετοχή.
Η χρηματοδοτική συμμετοχή εξαρταται από την βιωσιμότητα του χρέους της χώρας και αποφασίζεται βάσει των κανόνων του Ταμείου.Το επιχείρημα της Αθήνας για την αποχώρηση του Ταμείου, είναι ότι για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών χρειάσθηκαν μόλις 6 δισ. από τα 25 που είχαν προβλεφθεί και συνεπώς το πρόγραμμα είναι κατά 19 δισ. ‘μικρότερο’.
Ομως το θέμα της χρήσης των 25 δις σχετίζεται με το ποσοστό του Ταμείου Ιδιωτικοποιήσεων της Δημόσιας Περιουσίας που θα πάει στην εξυπηρέτηση του χρέους και αυτού που διατίθεται στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Επομένως το θέμα εξαρτάται και από τις λεπτομέριες της συμφωνίας για το Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων.
Η κυβερνηση γνωρίζει ότι το ΔΝΤ πιέζει για τα πιο σκληρά νεοφιλελεύθερα μέτρα (μεταρρυθμίσεις) προκειμένου να γίνει το χρέος βιώσιμο ώστε να συμμετάσχει. Θεωρεί πως θα ήταν πιο εύκολο να διαχειριστεί τη συμφωνία χωρίς τη συμμετοχή του ‘σκληρού’ Ταμείου.
Ομως η συμφωνία, δεν ανταποκρίνεται στην ανάγκη ανάταξης της ελληνικής οικονομίας και δεν προσφέρει αναπτυξιακή προοπτική.
Για τον λόγο αυτό, διεκδίκησε --ανεπιτυχώς- προκαταβολική διευθέτηση του χρέους, καθώς χωρίς αυτή το πρόβλημα θα διαιωνίζεται. Οι δανειστές αρνούνται αναδιάρθρωση χρέους, διότι θέλουν να αποσπάσουν όσο το δυνατόν περισσότερους πόρους πρίν από την αναπόφευκτη αδιέξοδη κατάληξη του προγράμματος.
Στην πραγματικότητα, η δυνατότητα αποπληρωμής του Ταμείου στην περίπτωση συμμετοχής του, εξαρτάται από την ικανότητα της κυβέρνησης να εφαρμόσει το τρέχον «φιλόδοξο»πρόγραμμα σκληρών μέτρων.
Ο επικεφαλής του ESM Ρέγκλινγκ σε πρόσφατη συνέντευξη του το κατέστησε σαφές ¨»το χρέος μπορεί να γίνει βιώσιμο μόνο εάν εφαρμοστεί το πρόγραμμα των μεταρρυθμίσεων», δηλαδή αν αντι αναδιάρθρωσης το χρέος πληρωθεί στο σύνολό του από τον έλληνα φορολογούμενο σε βάθος δεκαετιών με κάποιες διευκολύνσεις για την καταβολή των τόκων.
Εξέφρασε και την αισιοδοξία του για την συμμετοχή του ΔΝΤ, επειδή «το Ταμείο αποδέχτηκε πρόσφατα την ‘ευρωπαική μεθοδολογία’ για τον υπολογισμό της βιωσιμότητας του χρέους». Ενώ η μεθοδολογία ΔΝΤ εξετάζει τον όγκο του χρέους, η ‘νεοφυής’ ευρωπαική προσέγγιση εστιάζεται στις ανάγκες αναχρηματοδότησης (δυνατότητα εξυπηρέτησης). Αντί λοιπόν να παρακολουθούν την ‘καμπύλη’ χρέους προς ΑΕΠ, θέτουν ως κριτήριο το ετήσιο κόστος αποπληρωμής, για το οποίο συζητούν να μην υπερβαίνει το 15% του ΑΕΠ.
Πρόκειται για ένα καίριο ζήτημα που μάλλον προσωρινά παραμερίζεται, για να επαναφερθεί το 2016 μετά την αξιολόγηση, αφού θα έχει ολοκληρωθεθεί η ψήφηση των προαπαιτουμένων. Πάντως η κύρια αντίθεση ΕΕ-ΔΝΤ σχετικά με το ελληνικό χρέος φαίνεται ότι έχει εξομαλυνθεί.
Ας μην ξεχνάμε πως το ΔΝΤ πρόσφατα, προχώρησε σε μια αλλαγή ενός εκ των θεμελιωδών κανόνων του, καταργώντας τον όρο που έθετε ώς τώρα στις ενδιαφερόμενες χώρες για να έχουν πρόσβαση σε προγράμματα χρηματοδότησης (να μην έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές προς άλλες χώρες, αλλά και ιδιώτες ομολογιούχους) για χάρη της Ουκρανίας.
Η ελληνική πλευρά αναγκάσθηκε να αποδεχθεί «νέα» συμφωνία χωρίς αναδιάρθρωση χρέους και τα περιθώρια αντοχής της κοινωνίας εξαντλούνται. Η φράση της έκθεσης που δημιούργησε το ’μίσος’ μεταξύ Ε. Επιτροπής και ΔΝΤ για την συμφωνία του 2010, ήταν « Μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους από την αρχή θα ήταν καλύτερη λύση για την Ελλάδα, αν και δεν ήταν αποδεκτή από τους Ευρωπαίους εταίρους».
Η έκθεση (2013) προκάλεσε την περίφημη απάντηση του Επιτρόπου Olli Rehn «Δεν είναι δίκαιο το ΔΝΤ να «νίπτει τας χείρας» και να ρίχνει το βρώμικο νερό στους Ευρωπαίους».
Τότε το ΔΝΤ συντάχθηκε με τους ευρωπαίους δανειστές ‘αμαρτάνοντας’, δηλαδή παραβαίνοντας τους κανόνες του. Για το λόγο αυτό, έκτοτε το ΔΝΤ επιθυμούσε να αναδείξει τις εγγυήσεις που έχουν δοθεί από τους Ευρωπαίους δανειστές το 2012 «να παρασχεθεί στην Ελλάδα στήριξη ώστε να μειωθεί το χρέος στο 110% του ΑΕΠ το 2022», δηλαδή ότι θα υπάρξει κάποια αναδιάρθρωση χρέους εάν η δυναμική του χρέους είναι αρνητική.
Ομως η παλιά ‘αμαρτία’ ισως επαναληφθει μέχρι τον Μάρτιο, καθώς ο ‘ερωτας με την Ευρώπη’ είναι πολυ ισχυρός και αφορά οπως πάντα ‘καμπύλες’. Αυτές της βιωσιμότητας του Χρέους.
www.fotavgeia.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου