Ο ιός του μισ-ανθρωπισμού και του εθνικού διχασμού
«Επεκτείνοντας τις παρατηρήσεις του στον τομέα των αθλητικών συναντήσεων μέσα στα στρατόπεδα, ο Λέβι καταλήγει στο ηθικό συμπέρασμα: [….] κάθε αναμέτρηση αφορά δύο ο μ ά δ ε ς μ ε ευδιάκριτη τ α υ τ ό τ η τα, οπότε στο τέλος της υπάρχουν θριαμβευτές και ηττημένοι. Εάν το αποτέλεσμα είναι ισόπαλο ο θεατής αισθάνεται εξαπατημένος και απογοητευμένος. Στο βαθύ μας υποσυνείδητο θέλουμε ν ι κ η τ έ ς και χ α μ έ ν ο υ ς, ώστε να τους ταυτίσουμε με το καλό και το κακό αντίστοιχα. Το καλό πρέπει να επικρατήσει αλλιώς ο κόσμος θα α ν α π ο δ ο γ υ ρ ί σ ε ι» (Βλ. Kevin Simpson, Το ποδόσφαιρο των μελλοθανάτων, μτφ. Ν. Παπαδογιάννης, εκδ. mvp publications).
Δε θα ασχοληθώ με τα μέτρα που ανακοινώθηκαν γιατί η γελοιότητά τους είναι αυταπόδεικτη. Πολύ πιο ανησυχητικό από το φρικαλέο αναποδογύρισμα της νομικής επιστήμης νομίζω ότι είναι πλέον ο εθνικός διχασμός που επικρατεί παντού με όρους οιονεί εμφυλιοπολεμικής στοχοποίησης των ανεμβολίαστων πολιτών. Έργο, βεβαίως, της διαχείρισης που κάνει αυτή η κυβέρνηση.
Διόλου περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι η μάζα έχει τη λειτουργικότητα «εύπλαστου πηλού» καθώς μέσα σε αυτή «η συνειδητή προσωπικότητα χάνεται ενώ τα αισθήματα και οι ιδέες όλων των μονάδων προσανατολίζονται στην ί δ ι α κατεύθυνση. [….] Αποτελεί ένα και μόνο ον και υπόκειται στον νόμο της δ ι α ν ο η τ ι κ ή ς ε ν ό τ η τ α ς των μαζών [….] Όταν τις παρατηρούμε στις περισσότερες ενέργειες τους, οι μάζες επιδεικνύουν συνήθως μια εντυπωσιακά χ α μ η λ ο ύ επιπέδου δ ι ά ν ο ι α. Μέσα σε μία μάζα κάθε αίσθημα και πράξη είναι μ ε τ α δ ο τ ι κ ά ώστε το άτομο να θυσιάζει πολύ εύκολα το προσωπικό συμφέρον του στο συλλογικό […] Η μάζα όπως και ο άγριος δε δέχεται ότι μπορεί να τεθεί κανένα εμπόδιο ανάμεσα στην επιθυμία της και την πραγματοποίηση αυτής […] Η υ π ε ρ β ο λ ή των συναισθημάτων των μαζών έχει ως αποτέλεσμα αυτές να μη γνωρίζουν ούτε την α μ φ ι β ο λ ί α ούτε την α β ε β α ι ό τ η τ α. [….] η α υ τ α ρ χ ι κ ό τ η τ α και η μ ι σ α λ λ ο δ ο ξ ί α είναι αισθήματα πολύ ξεκάθαρα για τις μάζες» (Γκιστάβ Λε Μπον, Ψυχολογία των μαζών, μτφ. Ε. Κορομηλά, εκδ. Μίνωας). Η σύγκρουση, όμως, με τη μάζα εν προκειμένω είναι μάλλον η κορυφή του παγόβουνου. Πρώτα πρέπει να εστιάσουμε στο ψυχολογικό υπόβαθρο του ατόμου πριν αυτό γίνει μάζα.
Τα εξηγεί αριστουργηματικά ο E. Fromm στο βιβλίο του με τίτλο «Ο Φόβος μπροστά στην Ελευθερία» (εκδ. Διόπτρα) και χώρος εδώ δεν υπάρχει να επεκταθώ. Χαρακτηριστικό για τα όσα βιώνουμε είναι το απόσπασμα που παραθέτω από το κεφ.V που αναλύει τους μηχανισμούς απόδρασης του ατόμου από την ελευθερία: «Τις τελευταίες δεκαετίες η σ υ ν ε ί δ η σ η έχει χάσει μεγάλο μέρος από τη σπουδαιότητά της. […] Καθένας είναι απολύτως ε λ ε ύ θ ε ρ ο ς μόνο αν δεν ανακατεύεται με τις νόμιμες απαιτήσεις των άλλων ανθρώπων. Ωστόσο αυτό που ανακαλύπτουμε είναι μάλλον πως αντί να εξαφανιστεί πραγματικά, η εξουσία έκανε τον εαυτό της α ό ρ α τ ο. Αντί για απροκάλυπτη εξουσία βασιλεύει η ανώνυμη εξουσία. Είναι μ ε τ α φ ι ε σ μ έ ν η σε κοινή λογική, επιστήμη, ψυχική υγεία, φυσιολογικότητα, κοινή γνώμη. Δεν απαιτεί τίποτα-εκτός από το αυτονόητο. Δείχνει να μη χρησιμοποιεί π ί ε σ η παρά μόνο ή π ι α πειθώ […]».
Πιο είναι το πλέον δραστικό όπλο αυτής της καμουφλαρισμένης εξουσίας; Οι μαγικές λέξεις π ί σ τ η και ε μ π ι σ τ ο σ υ ν η. «Πίστη και εμπιστοσύνη είναι επικίνδυνες συνήθειες […] Αφού η πίστη και εμπιστοσύνη παρουσιάζονται ως αρετές, θα πρέπει να είναι και α ν α γ κ α ί ε ς. Όπου γίνεται πολύς λόγος για εμπιστοσύνη, εκεί θα πρέπει να υπάρχουν πολλοί, οι οποίοι προσδοκούν κάποιο όφελος από την εμπιστοσύνη. […] Δεν είναι η εμπιστοσύνη που γεννά την α ν θ ρ ω π ι ά. […] Η απανθρωπιά χρησιμοποιεί τα εργαλεία της πίστης και της εμπιστοσύνης» (E. A. Rauter, Κατασκευή υποτελών, εκδ. Αργοναύτης).
Δυστυχώς στη χώρα καλπάζει ο ιός του μισ-ανθρωπισμού και του εθνικού διχασμού, είναι εξαιρετικά μεταδοτικός, «σκοτώνει» την κοινωνική συνοχή και την κοινωνική συνείδηση καθώς αυτή «δεν είναι πια κάτι το ζωντανό, είναι μια μηχανή, ένας μηχανισμός εξουσίας ελεγχόμενος από τους γραφειοκράτες» (Ursula Le Guin, Ο Αναρχικός των Δύο Κόσμων, μτφ. Χρ. Γεωργίου, εκδ. Parsec).
Μη σας κάνει εντύπωση: οι συνθήκες π ν ε υ μ α τ ι κ ή ς π α χ υ σ α ρ κ ί α ς που επικρατούν στη χώρα ευνοούν την επικράτηση και μετάλλαξή του.
Υ.Γ.1.: Απέναντι στον πόλεμο νεύρων που κάνει αυτή η κυβέρνηση η απάντηση είναι μόνο μία: Ο Χ Ι.
Υ.Γ.2: «Θα έλεγες τα ίδια αν είχες κολλήσει και βρισκόσουν στη ΜΕΘ τώρα;» με ρώτησε πρόσφατα συνάδελφος. Η απάντηση είναι Ν Α Ι. Η θέση μου είναι σαφής κατά της Υ Π Ο Χ Ρ Ε Ω Τ Ι Κ Ο Τ Η Τ Α Σ του συγκεκριμένου εμβολιασμού (όχι κατά του εμβολιασμού συλλήβδην, μπας και το καταλάβετε μερικοί) και η θέση αυτή δεν είναι συνάρτηση των προσωπικών μου εμπειριών, του εάν εγώ νόσησα ή αν φοβάμαι ότι θα νοσήσω. Η προάσπιση αρχών και η αποκήρυξη νομικών εκτρωμάτων είναι υπεράνω προσωπικών βιωμάτων.
«Επεκτείνοντας τις παρατηρήσεις του στον τομέα των αθλητικών συναντήσεων μέσα στα στρατόπεδα, ο Λέβι καταλήγει στο ηθικό συμπέρασμα: [….] κάθε αναμέτρηση αφορά δύο ο μ ά δ ε ς μ ε ευδιάκριτη τ α υ τ ό τ η τα, οπότε στο τέλος της υπάρχουν θριαμβευτές και ηττημένοι. Εάν το αποτέλεσμα είναι ισόπαλο ο θεατής αισθάνεται εξαπατημένος και απογοητευμένος. Στο βαθύ μας υποσυνείδητο θέλουμε ν ι κ η τ έ ς και χ α μ έ ν ο υ ς, ώστε να τους ταυτίσουμε με το καλό και το κακό αντίστοιχα. Το καλό πρέπει να επικρατήσει αλλιώς ο κόσμος θα α ν α π ο δ ο γ υ ρ ί σ ε ι» (Βλ. Kevin Simpson, Το ποδόσφαιρο των μελλοθανάτων, μτφ. Ν. Παπαδογιάννης, εκδ. mvp publications).
Δε θα ασχοληθώ με τα μέτρα που ανακοινώθηκαν γιατί η γελοιότητά τους είναι αυταπόδεικτη. Πολύ πιο ανησυχητικό από το φρικαλέο αναποδογύρισμα της νομικής επιστήμης νομίζω ότι είναι πλέον ο εθνικός διχασμός που επικρατεί παντού με όρους οιονεί εμφυλιοπολεμικής στοχοποίησης των ανεμβολίαστων πολιτών. Έργο, βεβαίως, της διαχείρισης που κάνει αυτή η κυβέρνηση.
Διόλου περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι η μάζα έχει τη λειτουργικότητα «εύπλαστου πηλού» καθώς μέσα σε αυτή «η συνειδητή προσωπικότητα χάνεται ενώ τα αισθήματα και οι ιδέες όλων των μονάδων προσανατολίζονται στην ί δ ι α κατεύθυνση. [….] Αποτελεί ένα και μόνο ον και υπόκειται στον νόμο της δ ι α ν ο η τ ι κ ή ς ε ν ό τ η τ α ς των μαζών [….] Όταν τις παρατηρούμε στις περισσότερες ενέργειες τους, οι μάζες επιδεικνύουν συνήθως μια εντυπωσιακά χ α μ η λ ο ύ επιπέδου δ ι ά ν ο ι α. Μέσα σε μία μάζα κάθε αίσθημα και πράξη είναι μ ε τ α δ ο τ ι κ ά ώστε το άτομο να θυσιάζει πολύ εύκολα το προσωπικό συμφέρον του στο συλλογικό […] Η μάζα όπως και ο άγριος δε δέχεται ότι μπορεί να τεθεί κανένα εμπόδιο ανάμεσα στην επιθυμία της και την πραγματοποίηση αυτής […] Η υ π ε ρ β ο λ ή των συναισθημάτων των μαζών έχει ως αποτέλεσμα αυτές να μη γνωρίζουν ούτε την α μ φ ι β ο λ ί α ούτε την α β ε β α ι ό τ η τ α. [….] η α υ τ α ρ χ ι κ ό τ η τ α και η μ ι σ α λ λ ο δ ο ξ ί α είναι αισθήματα πολύ ξεκάθαρα για τις μάζες» (Γκιστάβ Λε Μπον, Ψυχολογία των μαζών, μτφ. Ε. Κορομηλά, εκδ. Μίνωας). Η σύγκρουση, όμως, με τη μάζα εν προκειμένω είναι μάλλον η κορυφή του παγόβουνου. Πρώτα πρέπει να εστιάσουμε στο ψυχολογικό υπόβαθρο του ατόμου πριν αυτό γίνει μάζα.
Τα εξηγεί αριστουργηματικά ο E. Fromm στο βιβλίο του με τίτλο «Ο Φόβος μπροστά στην Ελευθερία» (εκδ. Διόπτρα) και χώρος εδώ δεν υπάρχει να επεκταθώ. Χαρακτηριστικό για τα όσα βιώνουμε είναι το απόσπασμα που παραθέτω από το κεφ.V που αναλύει τους μηχανισμούς απόδρασης του ατόμου από την ελευθερία: «Τις τελευταίες δεκαετίες η σ υ ν ε ί δ η σ η έχει χάσει μεγάλο μέρος από τη σπουδαιότητά της. […] Καθένας είναι απολύτως ε λ ε ύ θ ε ρ ο ς μόνο αν δεν ανακατεύεται με τις νόμιμες απαιτήσεις των άλλων ανθρώπων. Ωστόσο αυτό που ανακαλύπτουμε είναι μάλλον πως αντί να εξαφανιστεί πραγματικά, η εξουσία έκανε τον εαυτό της α ό ρ α τ ο. Αντί για απροκάλυπτη εξουσία βασιλεύει η ανώνυμη εξουσία. Είναι μ ε τ α φ ι ε σ μ έ ν η σε κοινή λογική, επιστήμη, ψυχική υγεία, φυσιολογικότητα, κοινή γνώμη. Δεν απαιτεί τίποτα-εκτός από το αυτονόητο. Δείχνει να μη χρησιμοποιεί π ί ε σ η παρά μόνο ή π ι α πειθώ […]».
Πιο είναι το πλέον δραστικό όπλο αυτής της καμουφλαρισμένης εξουσίας; Οι μαγικές λέξεις π ί σ τ η και ε μ π ι σ τ ο σ υ ν η. «Πίστη και εμπιστοσύνη είναι επικίνδυνες συνήθειες […] Αφού η πίστη και εμπιστοσύνη παρουσιάζονται ως αρετές, θα πρέπει να είναι και α ν α γ κ α ί ε ς. Όπου γίνεται πολύς λόγος για εμπιστοσύνη, εκεί θα πρέπει να υπάρχουν πολλοί, οι οποίοι προσδοκούν κάποιο όφελος από την εμπιστοσύνη. […] Δεν είναι η εμπιστοσύνη που γεννά την α ν θ ρ ω π ι ά. […] Η απανθρωπιά χρησιμοποιεί τα εργαλεία της πίστης και της εμπιστοσύνης» (E. A. Rauter, Κατασκευή υποτελών, εκδ. Αργοναύτης).
Δυστυχώς στη χώρα καλπάζει ο ιός του μισ-ανθρωπισμού και του εθνικού διχασμού, είναι εξαιρετικά μεταδοτικός, «σκοτώνει» την κοινωνική συνοχή και την κοινωνική συνείδηση καθώς αυτή «δεν είναι πια κάτι το ζωντανό, είναι μια μηχανή, ένας μηχανισμός εξουσίας ελεγχόμενος από τους γραφειοκράτες» (Ursula Le Guin, Ο Αναρχικός των Δύο Κόσμων, μτφ. Χρ. Γεωργίου, εκδ. Parsec).
Μη σας κάνει εντύπωση: οι συνθήκες π ν ε υ μ α τ ι κ ή ς π α χ υ σ α ρ κ ί α ς που επικρατούν στη χώρα ευνοούν την επικράτηση και μετάλλαξή του.
Υ.Γ.1.: Απέναντι στον πόλεμο νεύρων που κάνει αυτή η κυβέρνηση η απάντηση είναι μόνο μία: Ο Χ Ι.
Υ.Γ.2: «Θα έλεγες τα ίδια αν είχες κολλήσει και βρισκόσουν στη ΜΕΘ τώρα;» με ρώτησε πρόσφατα συνάδελφος. Η απάντηση είναι Ν Α Ι. Η θέση μου είναι σαφής κατά της Υ Π Ο Χ Ρ Ε Ω Τ Ι Κ Ο Τ Η Τ Α Σ του συγκεκριμένου εμβολιασμού (όχι κατά του εμβολιασμού συλλήβδην, μπας και το καταλάβετε μερικοί) και η θέση αυτή δεν είναι συνάρτηση των προσωπικών μου εμπειριών, του εάν εγώ νόσησα ή αν φοβάμαι ότι θα νοσήσω. Η προάσπιση αρχών και η αποκήρυξη νομικών εκτρωμάτων είναι υπεράνω προσωπικών βιωμάτων.
www.fotavgeia.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου